Doğal hukuk, içeriği doğal olarak var olan, her şeyin üzerinde (her zaman ve her yerde) geçerliliğe sahip bir hukuk olarak tanımlanabilir. Tarihsel gelişimi: Antikçağ: Platon ve Aristoteles, mutlak bir adalet ölçütünün bulunduğunu savunmuştur. Ortaçağ: Cicero, doğal yasa kavramını temel hukuk normu olarak kabul ederek Avrupa doğal hukuk teorisinin temelini şekillendirmiştir. Modern dönem: Grotius ve Pufendorf gibi düşünürlerin çalışmalarıyla modern doğal hukuk anlayışı şekillenmiştir. Doğal hukuk, etiğin konusu olan soyut adalet anlayışını hukukun nihai amacı olarak görür ve insanların doğuştan özgürlük, eşitlik, yaşama hakkı gibi temel haklara sahip olduğunu savunur.