Osmanlı fetihleri, çeşitli politikalara dayanmaktaydı: 1. İskân Politikası: Balkanlarda kalıcı olmak ve fethettiği toprakları Türkleştirmek ve İslamlaştırmak için göçebe Türkmenlerin fethedilen bölgelere yerleştirilmesi. 2. İstimâlet Politikası: Fethedilen yerlerde halka din ve ibadetlerinde tam bir serbestlik tanınması, böylece halkın yeni yönetimi benimsemesinin kolaylaştırılması. 3. Hoşgörü Politikası: Osmanlı Devleti'nin, egemenliği altındaki tüm millet ve dinlere büyük bir hoşgörü ile yaklaşması, hiç kimseye ayrımcılık yapmaması. 4. Gaza ve Cihat Politikası: İslam dinini korumak veya yaymak amacıyla yapılan savaşlar. 5. İmar Politikası: Fethedilen yerlerde yeni yerleşim alanları açılması, yollar yapılması, han, hamam, medrese, cami ve kervansaraylar kurularak bölgenin bayındır hale getirilmesi. 6. Devşirme Sistemi: Devletin asker ve yönetici ihtiyacını karşılamak için Hristiyan çocuklardan asker ve memur yetiştirilmesi. 7. Tımar Sistemi: Toprakların askerî ve ekonomik amaçlarla değerlendirilmesi.