Osmanlı

Medrese ve mektep arasındaki bazı farklar şunlardır: Eğitim Seviyesi: Medrese, orta ve yüksek okul anlamına gelirken, mektep ilkokul ve ortaokul seviyesinde eğitim verir. Eğitim İçeriği: Medresede İslami esaslara uygun eğitimler ön plandayken, mektep daha çok ilmi bilgilerin ön planda olduğu bir kurumdur. Eğitim Yöntemi: Medresede eğitim, akademik seviyede yüksek bir eğitim olup, öğrenci kabulünden eğitimin tamamlanmasına kadar büyük bir esneklik sunar. İhtisaslaşma: Medreseler, genel eğitim veren kurumların yanı sıra, doğrudan belirli bir ilim dalında uzmanlaşmayı hedefleyen ihtisas medreseleri de içerir. Mekteplerde ise böyle bir ihtisaslaşma genellikle bulunmaz.

Osmanlı'da ilk ıslahat kurumu olarak Lale Devri (1718-1730) dönemindeki yenilikler gösterilebilir. Bu dönemde yapılan bazı ıslahatlar şunlardır: İlk sivil matbaanın açılması. Kütüphanelerin sayısının artması. İlk kağıt fabrikasının kurulması. Çiçek aşısının uygulanması. İtfaiye teşkilatının kurulması. Ayrıca, III. Selim döneminde yapılan ıslahatlar da ilkler arasında sayılabilir. Bu dönemde: Avrupa tarzında bir askerî ocak kurulmuş ve bu ocağın masrafları için İrad-ı Cedit adıyla yeni bir hazine oluşturulmuştur. Avrupa başkentlerinde daimî elçilikler açılmıştır. Batı dillerinde yazılmış önemli eserler Türkçeye çevrilmiştir.

Fetret Devri'nin 11 yıl sürmesinin temel nedeni, Osmanlı hükümdarı Yıldırım Bayezid'in hayattaki beş oğlundan dördü arasında yaşanan taht kavgalarıdır. Bu şehzadeler: Emir Süleyman; İsa Çelebi; Musa Çelebi; Çelebi Mehmed'dir. Ankara Savaşı'ndan sonra, Yıldırım Bayezid'in ölümü ile Çelebi Mehmed'in tahta çıkışı arasında geçen bu dönemde, Anadolu ve Rumeli toprakları bölünmüş, beylikler bağımsızlıklarını ilan etmiş, Bizans ve Haçlılar saldırıya geçmiş, halk perişan olmuştur. Fetret Devri, 1413 yılında Çelebi Mehmed'in diğer şehzadeleri yenerek tahta çıkmasıyla sona ermiştir.

Kızıltepe, Osmanlı döneminde nahiye olarak Mardin iline bağlıydı. Cumhuriyetin ilanından sonra, 1929 yılında Koçhisar ismi ile Mardin iline bağlı ilçe statüsüne kavuştu.

Beylerbeyi Sarayı'ndaki harem, padişah ailesine aittir. Sarayın harem bölümü, iç kısmında yer alan ve sadece padişah ailesine ait bir alan olarak tasarlanmıştır.

Evet, nakkaş ve minyatürcü aynı mesleği ifade eder. Nakkaş, Osmanlı döneminde renkli resim ve tezyinat yapan, genellikle kitap resimleri ve minyatürlerle uğraşan sanatçıya verilen isimdir.

Osmanlı İmparatorluğu'nun en büyük haritası, 1570 yılında Piri Reis tarafından çizilen "Dünya Haritası" olarak kabul edilir. Bugün, Piri Reis'in "Dünya Haritası" Topkapı Sarayı Müzesi'nde sergilenmektedir.

Osmanlı İmparatorluğu'nun en büyük haritası, 1570 yılında Piri Reis tarafından çizilen "Dünya Haritası" olarak kabul edilir. Bugün, Piri Reis'in "Dünya Haritası" Topkapı Sarayı Müzesi'nde sergilenmektedir.

15. ve 16. Türk devletleri şunlardır: 15. devlet: Altın Orda Devleti (1236-1502), kurucusu Batu Han'dır. 16. devlet: Osmanlı İmparatorluğu (1299-1922), kurucusu Osman Bey'dir. Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanlığı forsunda yer alan 16 Türk devleti arasında bu devletler de bulunmaktadır.

Lale'nin hikayesi şu şekilde özetlenebilir: Anavatanı: Laleler, aslen Orta Asya'daki Pamir, Hindukuş ve Tanrı dağlarından gelmektedir. Anadolu'ya gelişi: Türkler, göçleri sırasında bu bitkinin soğanlarını Anadolu'ya getirmiştir. Selçuklu ve Osmanlı dönemi: On ikinci yüzyılda, özellikle Anadolu Selçukluları'nın başkenti Konya'da lale motifleri görülmeye başlanmıştır. Avrupa'ya yayılması: 1500'lü yıllarda, Kanuni Sultan Süleyman'ın Hollanda kralına hediye olarak lale göndermesi ile lale Avrupa'ya yayılmıştır. Ters lale: 19. yüzyıl sonlarına kadar yalnızca Anadolu'ya özgü olan ters lale, günümüzde koruma altına alınmış endemik bir türdür. Lale'nin anlamı: Lale, tarih boyunca aşkın, asaletin ve zarafetin simgesi olarak kabul edilmiştir. Ayrıca, lale ile ilgili Mevlana Celaleddin Rumi'nin rubailerinde kara sevdayı temsil etmesi, İslam sanatında "Allah" kelimesini andırması gibi çeşitli mitolojik ve kültürel hikayeler de bulunmaktadır.

Uzunköprü'nün önemli olmasının bazı nedenleri: Stratejik konum: Türkiye'yi Balkanlar ve Avrupa'ya bağlayan geçiş yolları üzerinde yer alır. Tarihi köprü: Adını, 1426-1448 yılları arasında inşa edilen ve 174 gözden oluşan dünyanın en uzun taş köprülerinden birinden alır. Tarihî ve kültürel zenginlik: Osmanlı döneminden kalma camiler, çeşmeler ve hamamlar gibi birçok tarihi yapı bulunur. Ekonomik ve askeri önem: Ergene Nehri üzerindeki köprü, güneyden ve doğudan Edirne'ye ulaşan yolların kesiştiği bir noktada inşa edilmiştir.

Küçükçekmece, tarih boyunca farklı dönemlerde çeşitli idari yapılara bağlı kalmıştır: Bizans döneminde: Bizans’ı, imparatorluğun batıdaki topraklarına ve Avrupa’ya bağlayan "Via Egnetia" ana yolu üzerinde bulunması nedeniyle stratejik bir konuma sahipti ve bu nedenle çeşitli akınlara maruz kalmıştır. Osmanlı döneminde: 1865 yılında Bab-ı Zabtiye İdaresi’ne bağlanmıştır. 1877 yılına ait Devlet Salnamesi’ne göre, merkezi Çatalca olan Kaza-ı Erbaa’ya (Büyükçekmece, Silivri, Terkos ve Küçükçekmece) dahil edilmiştir. 1878 yılında Şehremaneti (İstanbul Belediyesi)’ye bağlanmıştır. Cumhuriyet döneminde: 1956 yılında Yeşilköy nahiyesinin bir köyü statüsündeydi. 1987 yılında, 3392 sayılı kanunla, Bakırköy ilçesinden ayrılarak ilçe olmuş ve 21 mahalle olarak kurulmuştur. Küçükçekmece, 1992'de Avcılar'ın, 2009'da ise Başakşehir'in ilçe olmasıyla bugünkü sınırlarına kavuşmuştur.

Osmanlı İmparatorluğu'nun toplamda 36 padişahı olmuştur. Osmanlı Devleti'nin kurucusu ve ilk padişahı Osman Gazi (1299-1326) iken, son Osmanlı padişahı Sultan Vahdettin (1918-1922) olmuştur.

Türkiye'nin eski bayrağı, Osmanlı İmparatorluğu döneminde 1844 yılında kabul edilen ve Cumhuriyet döneminde 29 Mayıs 1936'da 2994 Sayılı Türk Bayrağı Kanunu ile kanunlaşan bayraktır. Bu bayrağın özellikleri: Renk: Al renkli zemin. Tasarım: Beyaz hilal ve beş köşeli yıldız. Osmanlı döneminde, 18. yüzyılın sonlarında tasarlanan bayrak, 1842 yılında Sultan Abdülmecid'in emriyle yıldızın beş köşeli hale gelmesiyle bugünkü şeklini almıştır. Daha önceki dönemlere ait Türk bayrakları hakkında yeterli bilgi bulunmamaktadır.

Abdülaziz, 30 Mayıs 1876'da, Yeni Osmanlılar Cemiyeti, Midhat Paşa, Hüseyin Avni Paşa, Mütercim Rüşdü Paşa ve Hasan Hayrullah Efendi'nin başını çektiği bir hükûmet darbesiyle tahttan indirilmiştir. Abdülaziz'in tahttan indirilmesinin bazı nedenleri: Ekonomik durum: 1875'te Osmanlı Devleti'nin mali iflasa sürüklenmesi. Dış isyanlar: Sırbistan, Ege Adaları, Mısır, Karadağ, Romanya ve Bosna-Hersek'te Osmanlı'ya karşı isyanlar çıkması. Bulgar isyanları: 1876'da Bulgar isyanlarının Orta Dağ bölgesine yayılması. Halk gösterileri: 9 Mayıs 1876'da Fatih medreselerindeki öğrencilerin gösterileri. Kişisel hırslar: Bazı devlet adamlarının kişisel emelleri.

Osmanlı'da iskân politikasını ilk başlatan padişah Orhan Bey olarak kabul edilir. Bu politika, özellikle Osmanlı Devleti'nin Rumeli'ye geçişinden sonra daha sistematik bir şekilde uygulanmıştır.

Tanzimat Fermanı'nın bazı maddeleri: Can, mal ve namus güvenliği: Tüm vatandaşların can, mal ve namus güvenliği sağlanacak. Yargıda açıklık: Yargılamada açıklık ilkesi esas olacak, kimse yargılanmadan idam edilemeyecek. Vergi adaleti: Vergiler herkesin gelirine göre alınacak. Askerlik: Askerlik zorunlu olacak ve belirli bir düzene bağlanacak. Özel mülkiyet: Herkesin mal ve mülke sahip olması, bunu miras olarak bırakabilmesi sağlanacak. Rüşvet ve işkence: Rüşvet ve işkence ortadan kaldırılacak. Eğitim: Eğitim hakkı ve sistemi iyileştirilecek, yeni okullar açılacak. Yabancı uyrukluların korunması: Yabancı ülkelerdeki elçilikler ve konsolosluklar aracılığıyla yabancı uyrukluların hakları garanti altına alınacak. İmar ve altyapı: İmar çalışmaları ve altyapı projeleri teşvik edilecek. Bu maddeler, Tanzimat Fermanı'nın genel hatlarını özetlemektedir.

Dolmabahçe Sarayı'nda yaşayan Osmanlı padişahları şunlardır: Sultan Abdülmecid (1839-1861); Sultan Abdülaziz (1861-1876); Sultan V. Murad (1876); Sultan II. Abdülhamid (1876-1909); Sultan V. Mehmed Reşad (1909-1918); Sultan VI. Mehmed Vahdettin (1918-1922). Ayrıca, son halife Abdulmecid Efendi de Dolmabahçe Sarayı’nda yaşamıştır.

Kanuni Sultan Süleyman'ın en sevdiği eşi Hürrem Sultan'dır. Hürrem Sultan, Kanuni Sultan Süleyman'ın tek resmi nikahlı eşidir. Kanuni Sultan Süleyman, eşi Hürrem Sultan’a olan sevgisini ve muhabbetini, ona verdiği hediyelerle ve yazdığı gazellerle göstermiştir.

Bitlis, tarih boyunca farklı dönemlerde çeşitli devletlerin ve beyliklerin egemenliği altında bulunmuştur. Mervaniler döneminde (1084'e kadar). Selçuklu İmparatorluğu döneminde (1084-1243). Eyyubiler döneminde. Moğollar döneminde. Karakoyunlular döneminde (1365-1469). Akkoyunlular ve Safaviler döneminde. Osmanlı İmparatorluğu döneminde (1514'ten itibaren) bağımsız bir yurtluk-ocaklık olarak yönetilmiştir. 1514 yılındaki Çaldıran Muharebesi'nde Şerefhanlar, Osmanlı egemenliğini kabul etmiş ve 1587 yılında Şerefhanlar'ın Osmanlı'ya katılmasıyla Bitlis, Osmanlı egemenliğine girmiştir. Cumhuriyet'in ilanından sonra ise Bitlis, il statüsüne kavuşmuştur.