MilliEdebiyat

Milli Edebiyat döneminden bir hikaye örneği olarak, Ömer Seyfettin'in "Yalnız Efe" hikayesi gösterilebilir. Diğer önemli Milli Edebiyat dönemi hikaye yazarları ve eserleri arasında: - Halide Edip Adıvar - "Dağa Çıkan Kurt"; - Yakup Kadri Karaosmanoğlu - "Millî Savaş Hikayeleri"; - Refik Halit Karay - "Memleket Hikayeleri".

"Balıkçılar" şiiri, Milli Edebiyat akımına aittir.

Milli Edebiyat döneminde üç ana şiir türü bulunmaktadır: 1. Sade Dil ve Heceyle Yazılan Şiir: Bu tür şiirlerde halkın kullandığı yalın bir Türkçe kullanılmış ve hece ölçüsü tercih edilmiştir. 2. Saf (Öz) Şiir: Bu anlayışta aruz ölçüsü kullanılmış, bireysel temalar (aşk, gurbet, ölüm vb.) işlenmiş ve sembolist şairlerden etkilenilmiştir. 3. Halkın Değerlerini Yansıtan Manzumeler: Bu tür şiirlerde sosyal temalar işlenmiş, halkın yaşayışı ve değerleri anlatılmıştır.

Dergâh dergisi, Milli Edebiyat akımına aittir.

Milli Edebiyat döneminde Osmanlıcılık ve İslamcılık akımlarının önemini yitirmesinin nedenleri şunlardır: 1. Osmanlıcılık: 1912-1913 Balkan Savaşları, Osmanlıcılık fikrinin devleti yıkılmaktan kurtaramayacağını ve farklı milletlerce benimsenmediğini ortaya koydu. 2. İslamcılık: İslamcılık, Osmanlı Devleti içindeki Müslüman azınlıkların da devletten kopma tehlikesi ortaya çıkınca ortaya atılmıştı.

Ömer Seyfettin'in "Diyet" hikayesi, Milli Edebiyat akımına aittir.

Milli Edebiyatı başlatan olay, 1911 yılında Selanik'te yayımlanmaya başlanan "Genç Kalemler" dergisidir.

Milli Edebiyat Dönemi'nde en çok kullanılan nazım biçimi dörtlük olarak belirlenmiştir.

Milli Edebiyat Dönemi'nde olay hikayesi (Maupassant tarzı) en çok kullanılan hikaye türü olmuştur.

Ahmet Haşim, Fecriati topluluğunun bir üyesi olarak başlamış, ancak topluluk dağıldıktan sonra hiçbir edebi topluluğa katılmadan sanat hayatına bağımsız olarak devam etmiştir. Bu nedenle, Ahmet Haşim'in hem Fecriati hem de Milli Edebiyat dönemleriyle doğrudan bir bağlantısı olduğu söylenemez.

Ali Canip Yöntem'in "Nağme-i Dil-haste" şiiri, Milli Edebiyat akımına aittir.

Milli edebiyatı başlatan şiir, Ömer Seyfettin'in Genç Kalemler dergisinde yayınladığı "Yeni Lisan" adlı makaledir.

Beş Hececiler'in özellikleri şunlardır: 1. Hece Ölçüsü Kullanımı: Şiirlerinde genellikle hece ölçüsünü tercih etmişlerdir. 2. Sade ve Anlaşılır Dil: Aşırı süslü ve sanatlı dilden uzaklaşarak, yalın bir anlatım benimsemişlerdir. 3. Doğa Teması: Doğayı sıklıkla eserlerinde işlemişlerdir; Anadolu'nun güzellikleri şiirlerinde sıkça yer bulur. 4. Toplumsal ve Bireysel Temalar: Aşk, yaşam, ölüm gibi evrensel temaların yanı sıra, dönemlerinin toplumsal sorunlarına da değinmişlerdir. 5. Tiyatro Eserleri: Heceyi tiyatro eserlerinde de kullanmışlardır. 6. Milli Edebiyat Akımı Etkisi: Milli Edebiyat akımının görüşleri doğrultusunda şiir yazmışlardır.

Milli Edebiyat döneminde sade bir dil kullanılmasının nedeni, milli bir edebiyatın ancak milli bir dille oluşturulabileceği düşüncesidir. Bu dönemde yazarlar, halkın anlayabileceği bir Türkçe kullanarak halkı eğitmek, bilgilendirmek ve zihinsel bir millet oluşturmaya katkıda bulunmayı amaçlamışlardır.

"Siste Söylev" şiiri, milli edebiyat akımına aittir.

Enis Behiç Koryürek, Milli Edebiyat akımına katılmış ve "Beş Hececiler" arasında yer almıştır. Şiir anlayışı şu şekilde özetlenebilir: - İlk şiirleri aruz ölçüsüyle yazılmış, daha sonra Ziya Gökalp'in etkisiyle hece ölçüsünü benimsemiştir. - Ulusal duygulara seslenen ve yiğitlik temalarını işleyen şiirler yazmıştır. - Biçimsel denemeler yapmış, hece ölçüsünün kalıplarını kırmaya çalışmıştır. - 1946'dan sonra mistik ve tasavvufi şiire yönelmiştir.

Milli ve manevi şiirin özellikleri şunlardır: 1. Sade Dil Kullanımı: Milli edebiyat döneminde şairler, halkın anlayabileceği sade bir dil tercih etmişlerdir. 2. Halk Teması: Şiirlerde halkın yaşamı, duyguları ve kültürü ön plana çıkarılmıştır. 3. Milli Duygular: Milli birlik, bağımsızlık ve vatan sevgisi gibi kavramlar öne çıkmıştır. 4. Yeni Biçim Denemeleri: Geleneksel biçimlerin dışında serbest ölçü ve çeşitli nazım şekilleri kullanılmıştır. 5. Doğa Teması: Anadolu'nun doğal güzellikleri ve doğa ile insan ilişkisi sıkça işlenmiştir. Ayrıca, milli ve manevi şiirlerde evrensel değerler de yer alır ve bu değerler arasında barış, adalet, insan hakları ve özgürlük gibi konular da bulunur.

1920-1930 yılları arasında Türk romanında şu gelişmeler yaşanmıştır: 1. Milli Edebiyat Akımı: 1910 yılından itibaren milliyetçilik akımının etkisiyle milli duyguların ağır basmasıyla Anadolu'yu konu edinen romanlar yazılmaya başlanmıştır. 2. Realizm Etkisi: Romanlarda realizm akımı benimsenmiş, Anadolu gerçeği gözler önüne serilmeye çalışılmıştır. 3. Önemli Yazarlar: Bu dönemde Yakup Kadri Karaosmanoğlu, Halide Edip Adıvar, Reşat Nuri Güntekin gibi romancılar öne çıkmıştır. 4. Toplumsal Konular: Sanatçılar, toplumsal sorunlara yönelerek Atatürk ilke ve inkılapları, aydın-halk çatışması gibi konuları işlemişlerdir. 5. Psikolojik Romanlar: 1930'lara doğru psikolojik roman türünde eserler verilmeye başlanmış, Peyami Safa'nın "Dokuzuncu Hariciye Koğuşu" bu türün ilk örneklerinden biri olmuştur.

Hamdullah Suphi Tanrıöver, Milli Edebiyat akımına mensuptur.

Halide Nusret Zorlutuna, milli edebiyat akımı içinde değerlendirilen şiirlerinde hececi anlayışa bağlı kalmıştır.