Etnografi

Karacadağ, çeşitli aşiretlere ev sahipliği yapmaktadır. Bu aşiretlerden bazıları: Tirkan/Türkan/Tirkanli Aşireti: Şanlıurfa'nın Siverek, Hilvan, Ceylanpınar ve Diyarbakır'da yerleşiktir. Kejan Aşireti: Göçebe bir aşiret olup, Karacadağ'ı yaz aylarında yayla olarak kullanmaktadır. Karakeçililer: Karacadağ'ı yayla olarak kullanan aşiretlerden biridir. Beritan Aşireti: Kışı Şanlıurfa tarafında geçirdikten sonra Karacadağ'ı kısa süreli konaklama alanı olarak kullanır. Meheli Aşireti: Diyarbakır'ın Çınar, Derik ve Mardin'in Derik ilçelerinde, Karacadağ eteklerinde yer alan köylerde yaşamaktadır. Ayrıca, Karacadağ'da Varsak, Salur ve Avşar Boyu Türkmenleri de bulunmaktadır.

Lüleburgaz halkının kökeniyle ilgili kesin bir bilgi bulunmamakla birlikte, bölgenin tarihçesi hakkında bazı bilgiler mevcuttur. Lüleburgaz ve çevresi, milattan önceki dönemde Trak, Büyük İskender ve Roma İmparatorluğu hakimiyetine girmiştir. 1361 yılında I. Murad tarafından Osmanlı topraklarına katılan Lüleburgaz, Osmanlı döneminde stratejik bir konum kazanmış ve bu dönemde kültürel ve ekonomik olarak gelişmiştir. 20. yüzyılın başlarında Osmanlı Devleti'nin yaşadığı bunalımlar, bölgede işgallere, direnişlere ve göçlere yol açmıştır. Lüleburgaz, 29 Ekim 1912'de Bulgarlar, I. Dünya Savaşı'nda ise önce Fransızlar ve sonra Yunanlılar tarafından işgal edilmiştir.

Bozüyük halkı, tarih boyunca çeşitli göçler ve yerleşimlerle farklı bölgelerden gelmiştir. İlk yerleşimciler: Bozüyük, ilk olarak Hitit ve Frigya dönemlerinde yerleşilmiştir. Arap Emevi kuvvetleri: 600-720 yılları arasında bölge, Arap Emevi kuvvetlerinin İstanbul'u ele geçirmek için geçtiği bir güzergah olmuştur. Selçuklu Türkleri: 1071 Malazgirt Meydan Muharebesi'nden sonra Selçuklu Türkleri bölgeye hakim olmuştur. Osmanlı dönemi: 1289 yılında Selçuklu hükümdarı II. Gıyaseddin Mesut'un Osman Bey'e Bozüyük'ü sancak olarak vermesiyle Osmanlı egemenliğine girmiştir. Balkan göçmenleri: 1877-1878 Osmanlı-Rus savaşlarından sonra Balkanlardan kaçarak Anadolu'ya göç eden Türklerin bir bölümü Bozüyük'e yerleşmiştir. Bu göçler ve yerleşimler, Bozüyük'ün demografik yapısını zenginleştirmiştir.

Oğuzlar, Türk dillerinin Oğuz kolunu konuşan bir batı Türk halkıdır. Oğuzlar, Bozoklar ve Üçoklar olmak üzere iki ana kola ayrılır. Bozoklar. Üçoklar. Oğuzların tarihi, 6. yüzyılda Göktürk Devleti'nin kurulmasıyla Orta Asya'da kalan diğer Türklerden ayrıldıkları döneme dayanır.

Şahsevenler, Azerbaycan ve İran'da yaşamaktadır. İran'da yaşayanların büyük kısmı Kum, Tahran, Kazvin ve Zencan şehirlerindedir.

Sibirya'nın yerli halkları arasında Türk, Moğol, Mançu-Tunguz, Samoyed, Fin-Ugor ve Paleo-Asya gibi çeşitli dil ailelerine mensup etnik gruplar bulunmaktadır. Bazı Sibirya yerli halkları: Tuvalar; Sahalar (Yakutlar); Altaylılar; Hakaslar; Dolganlar; Şorlar; Mansiler; Nenetsler; Hantılar; Selkuplar. Ayrıca, Aleutlar, Koryaklar, Yukagirler, Nivhler ve Çukçalar da Sibirya'nın yerli halklarındandır.

IX-XII. yüzyıllarda Fergana'da yaşayan bazı Türk boyları şunlardır: Karluklar; Kırgızlar; Yimekler; Ezgişler; Yabakular; Yağmalar; Çigiller; İlaklar. Bu Türk boyları, Fars kökenli etnik gruplarla birlikte Fergana ahalisinin etnik yapısını oluşturmuştur.

Bilimsel olarak İnkaların Türk olduğuna dair bir kanıt bulunmamaktadır. İnkalar, Güney Amerika'da yaşamış bir yerli halktır ve kökenleri 1000'li yıllara dayanmaktadır.

İsveçlilerin Türk kökenleri olduğu iddiası, Prof. Sven Lagerbring tarafından ortaya atılmıştır. Prof. Sven Lagerbring, 1764 yılında yazdığı "Türkçe ile İsveççenin Benzerlikleri" adlı kitabında, Türkçe ile İsveççe arasındaki ortaklıklardan ve mitolojik benzerliklerden yola çıkarak İsveçlilerin atalarının Türkler olduğunu öne sürmüştür. Bu iddia bilimsel olarak kanıtlanmamıştır.

Çerkes kabilelerinden bazıları şunlardır: Abzeh. Bjeduğ. Çemguy. Şapsığ. Hakuç. Adale. Âdemi. Becdeğu (Becedeğu). Yedcerakuvay. Cane. Ayrıca, Çerkesler kendi aralarında aristokratik ve demokratik kabileler olarak da ikiye ayrılır.

Tuaregler'e "mavi adam" denmesinin nedeni, erkeklerin 25 yaşına gelince taktıkları ve ölene dek çıkarmadıkları, yalnız gözlerini ve burunlarını açıkta bırakan, genellikle mavi renk olan türbanlarıdır. Tuaregler, bu türbanları çöl şartlarına uygun ve en sevdikleri renk olduğu için giyerler. Ayrıca, Tuareg halkının geleneksel kıyafetlerinin de çivit mavisinden oluşması ve bu kıyafetlerin renginin tenlerine de geçmesi nedeniyle "Mavi İnsanlar" olarak da bilindikleri söylenir.

Eski Türklerin yüz özellikleri hakkında bazı bilgiler: Gözler: Türklerin göz yapısı, diğer Güney Avrupa halklarına benzer şekilde badem şeklindedir. Ten rengi: Çoğu Türk, beyaz veya buğday ten rengine sahipti. Saç ve sakal: Saçlar genellikle uzun tutulur, omuz başına veya omuzu geçecek şekilde uzatılırdı. Fiziksel özellikler: Çoğunluğu kumral veya açık kumral, %14'ü sarışın, %70'i ise hafif esmer (buğday ten rengine yakın) idi. Eski Türklerin dış görünüşüyle ilgili bilgiler, genetik ve çevresel etkileşimlerin sonucu olarak çeşitlilik gösterebilir.

Kürüm ve Oğuz aynı değildir. Oğuz, Türk dillerinin Oğuz kolunu konuşan bir batı Türk halkıdır ve "kabile" anlamına gelen yaygın bir Türkçe kelimedir. Kürüm hakkında ise herhangi bir bilgi bulunmamaktadır. Dolayısıyla, bu iki terim arasında bir bağlantı veya benzerlik yoktur.

Trakya'nın yerli halkı olarak kabul edilen bazı gruplar şunlardır: Gacallar. Traklar. Ayrıca, Yunanistan'ın Dedeağaç, Drama, Kayalar ve Serez gibi bölgelerinde de Gacallar yaşamaktadır.

Gagavuzlar, Oğuz kökenli bir Türk topluluğu olarak kabul edilmektedir. Gagavuzların kökeni hakkında farklı görüşler bulunmaktadır: Polietnik görüş: Gagavuzların Peçenek, Oğuz ve Kumanlardan oluştuğu savunulur. Monoetnik görüş: Gagavuzların Selçuklulardan veya Eski Bulgarlardan geldiği öne sürülür. Ancak, Gagavuzların kesin atalarının Oğuzlar olduğu görüşü, araştırmacılar tarafından daha çok kabul görmektedir.

Japonların atası olarak kabul edilen bazı gruplar şunlardır: Jomon Kültürü: Avcı-toplayıcı topluluklar, yaklaşık MÖ 14.000 ile MÖ 300 yılları arasında Japonya'da yaşamıştır. Yayoi Dönemi İnsanları: MÖ 300 yıllarında Asya kıtasından tarım, pirinç ekimi ve metal işçiliği tekniklerini getiren topluluklar. Kofun Dönemi Göçmenleri: Doğu Asya'dan gelen ve genetik olarak farklı bir grup olduğu düşünülen topluluklar. Ayrıca, Japon mitolojisinde Japonya'yı oluşturan tanrılar Izanagi ve Izanami de tanrısal bir köken olarak kabul edilir. Japon halkının kökenleri, tarih, mitoloji, arkeoloji ve genetik araştırmaların karmaşık bir harmanını oluşturur.

Batı Asyalılar, genellikle Arap, Türk, Fars ve Kürt ırklarından gelmektedir. Ayrıca, "Batı Asya" terimi, bazen Orta Doğu ülkelerinden gelen insanları ifade etmek için de kullanılmaktadır.

Karamanlıların kökeni hakkında iki temel teori bulunmaktadır: 1. Yunan (Helen) Asıllı Teorisi: Bu teoriye göre, Karamanlılar Yunanca konuşan Bizans nüfusunun Türkleştirilmiş kalıntılarıdır. 2. Türk Asıllı Teorisi: Bu teoriye göre, Karamanlılar, Malazgirt Savaşı öncesinde Balkanlara ve Anadolu’ya yerleşen, 11. yüzyılda Bizans ordusunda paralı asker olan Türk boylarının bakiyeleridir. Karamanlılar, 1923'teki Türk-Yunan Ahali Mübadelesi ile Yunanistan'a gönderilmişlerdir.

Surinamlıların kökeni çeşitli etnik gruplara dayanmaktadır. Hintliler. Marunlar. Kreoller. Cavalılar. Melezler. Yerli Kızılderililer. Çinliler ve beyazlar.

24 Oğuz boyu bulunmaktadır. Ayrıca, "Türk" adıyla kurulmuş ilk devlet olan Göktürkler de bir Türk boyudur. Bunun dışında, tarih boyunca var olmuş ve farklı coğrafyalara yayılmış birçok Türk boyu daha vardır.