CümleYapısı

İngilizce uzun cümleler kurmak için aşağıdaki yöntemler kullanılabilir: Bağlaçlar: İngilizce'de "and", "but", "because" gibi bağlaçlar kullanılarak iki veya daha fazla cümle birbirine bağlanabilir. Birleşik cümle yapısı: "Who", "whom", "which", "that" ve "whose" gibi kelimelerle kurulan yan cümleciklerle ana cümle tamamlanabilir. Dil bilgisi kuralları: Uzun ve karmaşık cümleler kurabilmek için İngilizce dil bilgisi kurallarına hakim olmak gereklidir. Okuma ve yazma: İngilizce kitaplar okumak ve beğenilen yerleri tekrar yazmak, uzun cümle yapısını anlamaya yardımcı olabilir.

Fakat bağlacı, zıtlık veya karşıtlık ifade etmek için kullanılır. Kullanım kuralları: Cümle ortasında kullanım: Genellikle cümle ortasında yer alır, ancak öncesinde virgül kullanılması yanlış değildir. Cümle başında kullanım: Nadiren cümle başında kullanılır. Nokta kullanımı: Fakat bağlacından önce kesinlikle nokta konmaz. Örnekler: "Zeynep ile birlikte kahve içmeye gitmek istiyorum, fakat o çay içmekte ısrar ediyor". "Yemek çok lezzetliydi, fakat biraz soğuktu". "Altmış yaşında, kır saçlı; fakat dinç bir adam bağırdı".

Ara söz, bir cümlenin kuruluşunda açıklayıcı olarak kullanılan, kaldırıldığında cümlenin anlamını bozmayan, iki virgül ya da iki kısa çizgi arasına konulan kısımdır. Cümle biçiminde olduğu durumlarda ara cümle adını alır. Örnekler: Annem, hiç unutmam, bana o serçeyi peçeteyle tutturdu. O mahalle -çocukluğumun geçtiği yer- çok büyük bir yerdi. Ayşe, gözlükleri çok yakışırdı, o kadar cana yakındı ki hiç anlatamam. Bir teyze -nur yüzlü, haliyle yaşlanmış biriydi- elimden tutarak burkulan bileğime baktı. Dayım -o da mühendisti- beni yanına alacaktı.

Evet, ünlem ve soru işareti aynı cümlede kullanılabilir. Örnekler: "Ne demek 'siktir git'!"; "Hey, beni duydun mu!?". Ayrıca, önce soru işareti, sonra ünlem işareti kullanıldığında, bu ifade bir soruyu vurgulayabilir. Ancak, soru işaretinden sonra virgül kullanılmaz.

İspanyolca'da özne zamirleri, cümlelerde belirsizliği önlemek, vurgu yapmak veya konu değişikliği sağlamak için kullanılır. Özne zamirlerinin kullanıldığı durumlar: Belirsizliği önleme: Bağlam, öznenin kim olduğunu net olarak belirtmediğinde kullanılır. Vurgu yapma: Cümledeki bir öğeye vurgu eklemek için kullanılır. Konu değişikliği: İki özne karşılaştırıldığında, zamirler sıklıkla kullanılır.

Tümleç, cümlenin yardımcı ögelerindendir ve kendi arasında üçe ayrılır: 1. Nesne: Cümledeki belirtili veya belirtisiz nesneler. 2. Dolaylı Tümleç: Yüklemin yöneldiği, bulunduğu veya çıktığı yeri gösterir; "-e", "-de", "-den" hâl eklerini alır. 3. Zarf Tümleci: Yüklemin ne zaman, nasıl, niçin yapıldığını belirtir; yön, zaman, tarz gibi bilgiler verir. Tümleçler, cümledeki bir eylemin ne zaman, nerede, kiminle ya da ne için yapıldığını açıklar.

Eksiltili cümlelerde yüklem genellikle bulunmaz. Ancak, bazı durumlarda yüklem cümlenin sonunda üç nokta ile belirtilir. İsim cümleleri eksiltili cümle değildir; bu cümlelerde yüklem, ek fiil eklenerek oluşturulur.

İki noktalı cümlelerin yazımı için bazı kurallar şunlardır: Açıklama yapılacak cümlelerin sonuna konur. Alıntı cümleler veya sözler için kullanılır. Kendisinden sonra örnek verilecek cümlelerin sonuna konur. Edebî eserlerde konuşma bölümünden önceki ifadenin sonuna konur. Ses biliminde uzun okunması gereken ünlüden sonra kullanılır. Matematikte bölme işareti yerine kullanılır. İnternet sitelerinde (genel ağ adreslerinde) kullanılır.

Nesne eksikliği ve nesne-yüklem uyumsuzluğu arasındaki fark şu şekilde açıklanabilir: Nesne Eksikliği: Cümlelerde ortak kullanılan nesnenin yüklemlere bağlanamamasından kaynaklanır. Nesne-Yüklem Uyumsuzluğu: Öznenin tekil veya çoğul olmasına göre yüklemin de tekil veya çoğul olması gerekir. Özetle, nesne eksikliği genellikle nesnenin kullanılmamasından kaynaklanırken, nesne-yüklem uyumsuzluğu öznenin tekil veya çoğul olmasına göre yüklemin uygun şekilde çekilmemesinden kaynaklanır.

Orta noktalı virgül (;), yazılarda şu amaçlarla kullanılır: Cümleleri ayırmak: Anlam karışıklığını önlemek için uzun cümlelerde kullanılır. Listeleri ayırmak: Virgülle ayrılmış tür veya takımları, farkı bölümleri ve örnekleri birbirinden ayırmak için kullanılır. Bağlaç yerine kullanmak: "Ama, fakat, lakin, ancak" gibi bağlaçlardan önce kullanılabilir. Açıklama gerektiren ifadelerden önce kullanmak: Cümle içinde açıklama gerektiren ifadelerden önce tercih edilebilir. Örnek: "At ölür, meydan kalır; yiğit ölür, şan kalır".

Do fiili, İngilizce'de çeşitli durumlarda kullanılır: Geniş zaman (simple present) kipinde: Gerçekleri, alışkanlıkları ve rutinleri belirtirken kullanılır. Soru cümleleri oluştururken: Cümle başında yer alır. Olumsuz cümleler kurarken: Özneden sonra ve ana fiilden önce "not" eki getirilerek kullanılır. Eylemi vurgularken: "Do" fiili, cümledeki eylemi vurgulamak için kullanılabilir. Belirsiz durumlardan bahsederken: "Something, anything, nothing" gibi eklerle kullanılan genel durumlarda "do" kullanılır. Aktiviteler ve günlük işler hakkında konuşurken: "Do homework", "do the dishes", "do housework" gibi ifadelerde kullanılır. Ayrıca, "to do" fiili yardımcı fiil olarak da kullanılabilir; bu durumda soru ve olumsuz cümle kurma, tekrardan kaçınma veya vurgu ekleme gibi işlevler görür.

Çatı uyuşmazlığı, dört ana kategoriye ayrılır: 1. Etken-Edilgen Çatı Uyuşmazlığı: Temel cümlenin yüklemi etken, yan cümlecikteki eylemsi edilgen veya tam tersi olduğunda ortaya çıkar. 2. Dönüşlü Çatı Uyuşmazlığı: Özne, fiili hem gerçekleştirip hem de fiilden etkilendiğinde, ancak fiil ve öznenin çatıları uyumsuz olduğunda oluşur. 3. İşteş Çatı Uyuşmazlığı: İki veya daha fazla öznenin birlikte aynı fiili gerçekleştirdiği veya fiilin karşılıklı yapıldığı durumlarda, işteş çatının yanlış kullanımı veya özne ile uyumsuzluğu sonucu ortaya çıkar. 4. Tamlayan Eksikliği: Cümlede tamlayan ekinin ("-ın, -in, -un, -ün") eksik olması durumudur. Örnek: "Akşam evde biraz sohbet edip erkenden yatıldı" cümlesinde, yan cümledeki eylemsi (sohbet edip) etken, temel cümlenin yüklemi (yatıldı) edilgen olduğu için çatı uyuşmazlığı vardır.

"Bana göre iyi bir öğretmen gibi görünüyor" ifadesi doğru bir İngilizce cümledir. Bu tür cümlelerde "like" veya "as if" kullanımı, cümlenin anlamına ve yapısına bağlı olarak değişir. - Like kullanımı, bir şeyi başka bir şeye benzetmek için kullanılır ve genellikle isim veya zamirlerle birlikte gelir. - As if ise, bir durumun veya eylemin hayali veya varsayımsal olduğunu belirtmek için kullanılır ve genellikle fiillerle birlikte gelir. Bu durumda, "gibi görünüyor" ifadesi için "like" kullanımı uygundur. "As if" kullanımı ise, cümlenin anlamına bağlı olarak daha uygun olabilir, ancak bu durumda cümle daha resmi bir dil gerektirir. Örnek: - Doğru: "Bana göre iyi bir öğretmen gibi görünüyor." - Yanlış: "Bana göre iyi bir öğretmen as if görünüyor." Özetle, "like" kullanımı daha yaygın ve uygundur.

Almanca cümle yapısı genellikle özne-yüklem-nesne (OYN) düzenine sahiptir. Özne (Subjekt), eylemi gerçekleştiren kişi veya nesneyi ifade eder. Yüklem (Verb), öznenin gerçekleştirdiği eylemi belirtir ve genellikle cümlenin ikinci bölümünde yer alır. Nesne (Objekt), fiilin eyleminden doğrudan etkilenen unsurdur ve cümlede fiilden sonra yer alır. Ayrıca, Almanca cümlelerde zaman ifadesi (Temporal), sebep (Kausal), tarz (Modal) ve yer (Lokal) gibi unsurlar da bulunabilir. Örnek bir cümle: "Ich esse einen Apfel" (Ben bir elma yiyorum). Özne: "Ich" (ben). Yüklem: "esse" (yiyorum). Nesne: "einen Apfel" (bir elma).

Almanca'da "nicht" kelimesinin cümledeki yeri, cümlenin yapısına göre değişebilir: Basit fiillerden sonra: "Ich komme → Ich komme nicht" (Geliyorum → Gelmiyorum). Sıfatlardan önce: "Er ist alt → Er ist nicht alt" (O yaşlı → O yaşlı değil). Özel durumlarda, nesne veya belirli bir zaman ifadesinden önce: "Ich gehe nicht heute" (Ben bugün gitmiyorum). Genellikle, "nicht" olumsuzlaştırdığı öğeden hemen önce gelir.

Sözde özne ve belirtisiz nesneyi ayırt etmek için şu adımlar izlenebilir: 1. Özneyi Bulma: Belirtisiz nesneyi bulmak için önce özneyi belirlemek gereklidir. 2. Soru Sorma: - Özne: "Ne" veya "kim" sorularıyla bulunur. - Belirtisiz Nesne: "Ne" sorusuyla bulunur. 3. Ek Kontrolü: - Belirtisiz Nesne: Belirtme hâl eki (-ı, -i, -u, -ü) almaz, yalın hâldedir. Örnek: - Özne: "Annem" (kim sorularıyla bulunur). - Belirtisiz Nesne: "Elbise" (ne sorusuyla bulunur). Sözde özne, edilgen çatılı fiillerin yüklem olduğu cümlelerde, işten etkilenen unsurdur. Örnek: - "Bu konu çok iyi anlaşıldı" cümlesinde "bu konu" sözde öznedir.

İngilizcede karmaşık cümle oluşturmak için aşağıdaki yöntemler kullanılabilir: Bağlaçlar: "and", "but", "or", "because", "although" gibi bağlaçlar kullanılarak iki cümle birbirine bağlanabilir. Subordinating conjunctions: "because", "if", "although", "since", "when" gibi bağlaçlar, ana cümleyi ve yan cümleyi birbirine bağlar. Relative clauses: "who", "which", "that" gibi kelimelerle kurulan relative clauses, cümleleri daha detaylı hale getirir. Gerund ve infinitive yapıları: Gerund (-ing) ve infinitive (to + verb) yapıları, cümleleri daha sofistike hale getirir. Karmaşık cümle kurarken anlaşılırlıktan ödün vermemek ve doğal akışı korumak önemlidir.

İngilizce'de "there is" ile kurulan olumlu cümle örnekleri: There is a book on the table. There is a flower in the vase. There is a cat under the tree. There is an apple on the table. There is milk in the fridge. Cümle yapısı şu şekildedir: "There is" ile başlanır, ardından tekil sayıda bir isim eklenir.

Hayır, "whether" cümle başında kullanılmaz. "Whether" genellikle dolaylı sorularda veya "or" kullanarak alternatif durumlar ifade eden cümlelerde kullanılır. Örnekler: I don't know whether he will come or not. We need to decide whether we will travel by car or train. "If" kelimesi ise cümle başında kullanılabilir ve bu durumda "eğer" anlamı taşır. Örnek: If you study hard, you will pass the exam.

Derken bağlacı, cümlenin anlamını birbiriyle ilişkilendirirken kullanılır ve zaman, sebep-sonuç, şart gibi farklı ilişkileri ifade eder. Zaman bağlacı olarak kullanıldığında, bir eylem sırasındaki olayları birbirine bağlar. Sebep bağlacı olarak kullanıldığında, bir eylemin sonucunu açıklar. Durum bağlacı olarak kullanıldığında, bir durumun niteliğini veya özelliğini vurgular. "Derken" bağlacı genellikle hikaye anlatımlarında veya anı yazılarında sıkça kullanılır. "Derken" bağlacının yanlış kullanımı, cümlenin anlamını bozabilir ve iletmek istediğiniz mesajı karşı tarafa eksik veya yanlış aktarabilir.