Botanik

Sarı çam (Pinus sylvestris), çam poleninin sarı renkte olduğu ağaç türüdür.

İğne yapraklı ağaçlar şunlardır: 1. Sarıçam. 2. Karaçam. 3. Kızılçam. 4. Sedir. 5. Göknar. 6. Doğu Ladini. 7. Fıstıkçamı. 8. Ardıç. 9. Porsuk. 10. Servi.

Bitkisel dokular dört ana gruba ayrılır: 1. Meristematik Dokular: Bitkinin büyümesini sağlayan, hücre bölünmesi yeteneğine sahip dokulardır. 2. Temel Dokular: Bitkinin çoğunluğunu oluşturan ve destek, depolama, fotosentez gibi işlevleri yerine getiren dokulardır. 3. İletim Dokuları: Bitki içerisinde su, mineral ve besin maddelerinin taşınmasını sağlayan özel dokulardır. 4. Örtü Dokuları: Bitkiyi dış etkilerden koruyan dokulardır.

Karaçam, bitki canlı grubuna girer.

Rubus bitkisi, genellikle fundalıklarda, çalılıklarda, bahçe çitlerinde ve yol kenarlarında yetişir. Ayrıca, yaprak döken ve karışık ormanlarda da bulunabilir. Türkiye'de ise özellikle Ege, Marmara ve Karadeniz bölgelerinde yaygındır.

En iyi ladin ağacı, mavi ladin (Picea pungens) ve yeşil ladin (Picea abies) türleri olarak kabul edilir. Kullanım alanlarına göre en iyi ladin ağaçları: - Mavi ladin, peyzaj ve dekoratif amaçlı tercih edilir, gümüşi-mavi yapraklarıyla dikkat çeker. - Yeşil ladin, ormancılık, kağıt üretimi ve mobilya yapımında yaygın olarak kullanılır.

Tohumun oluşumu, bitkilerin üreme mekanizmasının temelini oluşturan karmaşık bir süreçtir. Aşağıdaki aşamalardan geçer: 1. Döllenme: Çiçekli bitkilerde polen tanecikleri, dişi organ olan stigma üzerine düşerek polen tüpü oluşturur. 2. Embriyo Gelişimi: Zigot, mitoz bölünme ile embriyo haline gelir. 3. Endosperm Oluşumu: Döllenme sırasında sperm hücrelerinden biri, yumurta ile birleşerek embriyoya besin sağlayacak endospermi oluşturur. 4. Tohum Zarı Oluşumu: Zigot ve endosperm, çevresinde koruyucu bir zar oluşturarak tohumun yapısını tamamlar. 5. Olgunlaşma: Tohumun su içeriği azalır ve dormansi (uyku hali) aşamasına geçer. 6. Yayılma: Olgunlaşan tohumlar, bitkilerin yeni alanlara yayılmasını sağlar ve ekosistemlerin dengede kalmasına yardımcı olur.

Karamuk ve berberin aynı bitkiyi ifade eder. Karamuk, bilimsel adıyla Berberis vulgaris, dikenli çalı formunda bir bitkidir.

Katne otu olarak belirtilen bitkilerin farklı türleri bulunmaktadır: 1. Khat (Yemen Otu): Bu bitki, Doğu Afrika, Arap Yarımadası ve Yemen gibi tropikal iklim bölgelerinde yetişir. 2. Catır Otu (Dağ Kekiği): Bu bitki, Türkiye'nin doğusunda, özellikle Van yöresinde yetişir. 3. Kedi Otu: Bu bitki ise Avrupa, Asya'nın bazı bölgeleri, Kuzey Amerika ve Kuzey Afrika gibi geniş bir coğrafyada yetişir.

Abies nordmanniana, yani Doğu Karadeniz göknarı veya Kafkas göknarı, çeşitli alanlarda fayda sağlar: Dekoratif ağaç: Birçok Avrupa ülkesinde park ve bahçe ağacı olarak yetiştirilir. Kereste: Düz damarlı ve özellikle kaplama olmak üzere yapı malzemeleri için kolayca işlenebilen ahşabı ile önemli bir kereste ağacıdır. Süs bitkisi: Zarif ve konik formu ile peyzajda sıkça yer alır. Ekolojik denge: Nemli kuzey yamaçlarında 600-800 metre arasında büyüyebilir ve Türkiye'de 200-1.900 metre rakım aralığında bulunur. Ayrıca, Kazdağı göknarı (Abies nordmanniana subsp. equi-trojani) türü, ağır metal kirliliğinin izlenmesinde biyomonitör olarak kullanılabilir.

"Paşayı Attan İndiren Çiçek" olarak bilinen Rudbeckia bitkisi, Kuzey Amerika'nın doğusunda özellikle sulak arazilerde doğal olarak yetişir. Ayrıca, bu çiçek Türkiye'de Gökçeada ve İzmir'in bazı dağ köylerinde de görülmektedir.

Dağabat bitkisi olarak bilinen dağ çileği, çalılık arazilerde, dağlarda ve kırlarda kendiliğinden yetişir. Bu bitki, hem Akdeniz, Ege illerinde; hem de Karadeniz bölgesinde yaygın olarak görülür.

Gövde metamorfozları, bitkilerin temel görevlerinden farklı olarak gördükleri işler ve yapılar bakımından gösterdikleri değişikliklerdir. Başlıca gövde metamorfozları şunlardır: 1. Toprak Altı Metamorfozları: Rizom, stolon, kormus, bulbus ve tuber gibi yapıları içerir. - Rizom: Yatay olarak gelişen, besin maddesi depo eden etli bir toprak altı gövdesidir. - Stolon (Sürünücü Gövde): Toprak yüzeyinde yatay olarak gelişen, ince yapılı ve uzun internodlara sahip gövdedir. 2. Toprak Üstü Metamorfozları: Yapraksı gövde, sülük gövde, dikenli gövde ve sukkulent (etli) gövde gibi yapıları kapsar. - Yapraksı Gövde: Kurak bölgelerde yetişen bitkilerin yaprakları küçüldüğünden, fotosentez görevini üstlenmiş yassı gövdelerdir. - Dikenli Gövde: Bitkiyi korumak için kısa ve uzun sürgünlerin diken şeklini almasıyla meydana gelir.

Alev ağacına "alev" denmesinin sebebi, yeni sürgünlerinin alev kırmızısı renkte olmasıdır. Ayrıca, bu ağacın yapraklarının uçlarının kırmızı, diplerinin ise yeşil olması da farklı bir görüntü ortaya çıkarmaktadır.

Yaprak damarlanma çeşitleri şunlardır: 1. Paralel Damarlanma: Ana damarın belirgin olduğu ve yan damarların ana damara paralel olarak uzandığı damarlanmadır. 2. Ağsı Damarlanma: Ana damardan ince kollar halinde çıkan ve daha sonra daha ince kollara ayrılan damarlanmadır. 3. Çatalsı Damarlanma: Ana damardan itibaren sürekli iki kola ayrılarak ilerleyen damarlanmadır.

Bravo taflan (Euonymus japonicus Bravo), anavatanı Japonya olan bir bitki türüdür. Türkiye'de ise Ege, Akdeniz ve Güneydoğu Anadolu bölgelerinde yayılış gösterir.

Harçlıgiller (Cruciferae) familyasına ait sebzeler şunlardır: Lahanagiller: mor lahana, beyaz lahana, karnabahar, Savoy lahanası. Diğer sebzeler: Brüksel lahanası, brokoli, hardal, kolza. Bu sebzeler ayrıca glukosinolatlar adı verilen bileşenleri içerir ve insan sağlığı için antioksidatif özelliklere sahiptirler.

Karamuk bitkisi (Tanacetum coccineum), Türkiye'de genellikle Akdeniz ve Ege bölgelerinde doğal olarak yetişmektedir. Ayrıca, Güneydoğu Anadolu Bölgesi'nde de karamuk bitkisine rastlanabilir.

Ağu bitkisi, zakkum olarak da bilinir.

Evet, "Olea" ve "Olea europaea" aynı bitkiyi ifade eder. "Olea europaea", Akdeniz bölgesine özgü, zeytin olarak da bilinen yaprak dökmeyen bir ağaç türüdür.