BitkiBiyolojisi

Ağaçların ayaktayken devrilmesinin birkaç nedeni vardır: 1. Kök Sisteminin Zayıflaması: Ağaçların kök sistemi zayıfladığında, su ve besin maddelerini yeterince alamaz ve toprağa sağlam bir şekilde tutunamaz. 2. Doğal Afetler ve İnsan Faaliyetleri: Rüzgar, fırtına veya inşaat çalışmaları gibi dış etkenler köklere zarar verebilir ve ağacın stabilitesini bozabilir. 3. Hastalık ve Zararlılar: Köklerde meydana gelen hastalıklar ve böcek istilaları, ağacın sağlığını olumsuz etkileyerek devrilme riskini artırır. 4. Eğiklik ve Kuru Dallar: Ağacın 40 dereceden fazla eğik olması veya iri boyutta kuru dalların bulunması da devrilme riskini yükselten faktörler arasındadır.

İncir yaz mevsiminde yetişir. Hasat, genellikle Temmuz, Ağustos aylarında başlar ve bu aylarda satışa çıkar.

Yaprakta en fazla kloroplast, palizat parankiması hücrelerinde bulunur.

Döllenme doğrudan yağmurda olmaz, ancak yağmurun tozlaşma sürecine dolaylı etkileri olabilir. Tozlaşma, polenlerin erkek organdan dişi organa taşınması sürecidir ve bu süreçte yağmur, polenlerin yerinden oynamasına ve dişi organa ulaşmasına yardımcı olabilir.

Ayva, kışın yetişen bir meyvedir.

Kök ve gövde, bitkilerin iki temel yapısal elemanıdır ve farklı işlevlere sahiptirler: 1. Kök: Bitkiyi toprağa bağlayarak su ve minerallerin alınmasını sağlar. 2. Gövde: Bitkinin yer üstünde kalan kısmıdır ve kök ile yapraklar arasında bağ kurar.

Kökün dört ana görevi şunlardır: 1. Su ve mineral alımı: Kökler, bitkinin su ve besin maddelerini (mineralleri) topraktan almasını sağlar. 2. Destek sağlama: Bitkiyi toprakta sabit tutarak dik durmasını ve çevresel etkilere karşı dayanıklı olmasını sağlar. 3. Besin depolama: Özellikle bazı bitkilerde kökler, besin maddelerini ve enerjiyi depolamak için kullanılır. 4. Hava ve gaz değişimi: Bazı kökler, topraktan hava ve gaz alışverişini sağlamak için özel yapılar geliştirir.

Kofülün büyük olması, genellikle bitki hücrelerinde görülen bir durumdur ve hücrenin metabolizma artıklarının daha fazla depolandığını ifade eder. Yaşlanan bitki hücrelerinde küçük kofullar birleşir ve büyür, oluşan büyük koful hücrenin sitoplazmasındaki çekirdek ve organelleri kenara sıkıştırmaya başlar ve artık merkezi koful olarak adlandırılır.

Fotosentez yapabilen canlılar şunlardır: 1. Bitkiler. 2. Mavi-yeşil algler (su yosunları). 3. Siyano bakteriler. 4. Öglena (planktonlar). Ayrıca, bazı fotosentetik bakteriler de fotosentez yapabilir.

"Konus" kelimesi iki farklı bağlamda kullanılabilir: 1. Konum: GPS gibi teknolojiler sayesinde belirlenen coğrafi konum, navigasyon, acil durum yönetimi ve şehir planlaması gibi alanlarda kullanılır. 2. "Konus" ayrıca, oksin hormonunun bir çeşidi olarak da bilinir ve bitkilerde büyüme ve gelişim süreçlerini düzenler.

Turgor basıncına örnek, bitki hücrelerinin saf suya (hipotonik ortam) konulması durumunda görülür. Bu basınç, bitkinin dik durmasını, yapraklarının ve diğer organlarının şekil almasını sağlar.

Kışın ağaçlar yaprak döker çünkü bu, onların hayatta kalmak ve enerji tasarrufu sağlamak için geliştirdikleri bir adaptasyondur. Bunun birkaç nedeni vardır: 1. Su tasarrufu: Soğuk kış aylarında suyun donmasıyla yapraklar aracılığıyla su kaybı yaşanabilir. 2. Besin saklama: Yaprak dökümü, ağaçların besinleri yapraklardan gövde ve köklere aktarmasına olanak tanır. 3. Soğuğa karşı dayanıklılık: Bazı ağaçlar, yapraklarını dökerek soğuğa karşı korunurlar. 4. Işık ve enerji verimliliği: Kışın günler kısalır ve güneş ışığı azalır.

Fotosentezin Hammaddeleri: 1. Karbondioksit (CO2). 2. Su (H2O). 3. Işık Enerjisi. Fotosentezin Ürünleri: 1. Glikoz (C6H12O6). 2. Oksijen (O2).

Çay tarlalarının yeşil görünmesinin nedeni, bitkilerin yapısında bulunan klorofil pigmentidir. Klorofil, bitkilerin ışık enerjisini kullanarak fotosentez yapmalarını sağlayan kimyasal bir bileşendir ve çay bitkilerinin yapraklarında da bulunur.

Ağaç yapıları iki ana gruba ayrılır: meristematik dokular ve kalıcı dokular. Meristematik dokular, ağaçların büyümesini sağlayan hücreleri içerir ve iki türü vardır: apikal meristem ve laterel meristem. Kalıcı dokular ise farklılaşmış hücrelerden oluşur ve üç ana gruba ayrılır: 1. Parankima: Besin depolama ve su tutma işlevi görür. 2. Kolenkima: Destek sağlar. 3. Sklerenkima: Ağaçların sertlik ve dayanıklılığını artırır.

Kloroplast, bitki hücrelerinin en büyük organelidir.

Vejetatif üreme, yüksek yapılı bitkilerin vejetatif organlarından (yaprak, kök ve gövdeleri) belli kısımlarının, ana bitkiyle aynı genetik yapıya sahip yeni bireylerin oluşturulmasıdır. Başlıca vejetatif üreme çeşitleri: 1. Çelikle üreme: Bitkinin bir parçasının kesilerek toprağa dikilmesiyle yeni bir bitki oluşturulması. 2. Daldırma yöntemi ile üreme: Bir bitkinin dalının toprağa daldırılması ve köklenmesiyle yeni bitkiler elde edilmesi. 3. Rizomla üreme: Yer altında yatay olarak uzanan gövde tipiyle üreme (örneğin, zencefil ve zambak). 4. Sürünücü gövde: Yer üstünde yatay olarak uzanan ve düğümlerinden kök sarkan gövdelerle üreme (örneğin, çilek). 5. Doku kültürü ile üreme: Laboratuvar ortamında bitki hücrelerinden yeni bitkilerin yetiştirilmesi.

Kloroplastın görevi, fotosentez sürecini gerçekleştirerek bitkide besin ve oksijen üretmektir. Bunun yanı sıra kloroplastlar: Güneş enerjisini moleküler bağlar halinde saklar; Bitkiye yeşil rengini verir; İhtiyaç duyulan bazı proteinlerin üretimini kendi ribozomlarında yapar; Amino asitler, vitaminler, yağ asitleri ve nitritlerin indirgenmesi gibi metabolik işlevlerde rol oynar.

Tam çiçek, çanak yaprakları, taç yaprakları, erkek ve dişi organları olan çiçektir.

Bitki hücresinde turgor basıncının artması, aşağıdaki durumlara yol açar: 1. Bitkinin dik durması: Turgor basıncı, otsu bitkilerin dik durmasını sağlar. 2. Stomaların açılıp kapanması: Turgor basıncı, stomaların açılıp kapanmasını kontrol ederek bitkilerin gaz alış verişini ve terlemesini düzenler. 3. Hücre büyümesi: Turgor basıncı, hücre duvarını esneterek hücrelerin büyümesine katkıda bulunur. 4. Madde taşınması: Turgor basıncı, bitki dokularında besinlerin ve suyun hareketine yardımcı olur.