AB

Avrupa Birliği'nin (AB) en güçlü ülkesi olarak Almanya ve Fransa öne çıkmaktadır. Almanya, AB'nin en büyük ekonomisine sahiptir ve dünya genelinde dördüncü sırada yer alır. Fransa ise AB'nin siyasi ve askeri olarak en güçlü ülkesidir. Bu iki ülke, AB içinde liderlik için rekabet etmektedir; ancak Fransa'nın stratejik özerklik hedefi, Almanya'nın dünya siyasetinde bağımsız bir "güç merkezi" olma vizyonuyla çelişmektedir.

Avrupa Birliği (AB) ve NATO aynı değildir, ancak aralarında işbirliği ve rekabet ilişkisi bulunmaktadır. NATO, politik ve askeri bir ittifak olup, 31 üye ülkeyi içerir ve güvenlik ile savunma konularında işbirliği yapar. Her iki örgüt de Avrupa’da barış ve güvenlik temelinde kurulmuş olup, bazı alanlarda işbirliği yapmaktadır.

Avrupa Birliği (AB) kotalarının dolum süresi, 1 Ocak - 31 Mart tarihleri arasındadır. Ayrıca, 1 Temmuz - 30 Eylül 2024 tarihleri arasında uygulanan çelik kotalarının yeni dönemi de bulunmaktadır. Daha güncel bilgiler için Avrupa Komisyonu'nun resmi duyurularını takip etmek önerilir.

Avrupa Birliği'nin (AB) çelik ithalatına yönelik koruma önlemleri, 30 Haziran 2026 tarihinde sona erecektir. Bu tarih, 17 Aralık 2024 tarihli inceleme sonuçlarının ardından Avrupa Komisyonu tarafından belirlenen yeni düzenleme kapsamında belirlenmiştir.

AB'de kota sistemi, farklı alanlarda çeşitli amaçlarla uygulanmaktadır: Sanayi Ürünleri: Türkiye ve AB'de üretimi bulunmayan sanayi ürünleri için gümrük vergilerini askıya alma, üretimi yetersiz olan ürünler için ise tarife kontenjanı (kota) uygulanır. Şeker Üretimi: 2016/17 pazarlama yılının sonundan itibaren şeker kotaları kaldırılmıştır. Süt Üretimi: AB, üretim fazlalığını önlemek amacıyla süt kota sistemini uygulamaktadır. Sığınmacılar: Avrupa Komisyonu, sığınmacıların Avrupa ülkeleri arasında adil bir şekilde paylaştırılması için kota sistemi önerisinde bulunmuştur.

Avrupa Ekonomik Alanı (AEA) ülkeleri şunlardır: Avrupa Birliği (AB) üyeleri: Almanya, Avusturya, Belçika, Bulgaristan, Çek Cumhuriyeti, Danimarka, Estonya, Finlandiya, Fransa, Güney Kıbrıs Rum Kesimi, Hırvatistan, Hollanda, İrlanda, İspanya, İsveç, İtalya, Letonya, Litvanya, Lüksemburg, Macaristan, Malta, Polonya, Portekiz, Romanya, Slovakya, Slovenya ve Yunanistan. Avrupa Serbest Ticaret Birliği (EFTA) üyeleri: Norveç, İzlanda ve Lihtenştayn. İsviçre, AEA'nın bir parçası değildir, ancak Avrupa Birliği ile bazı karşılıklı anlaşmalarla iş birliği yapmaktadır.

Türkiye'nin en zor konusu olarak değerlendirilebilecek iki farklı alan bulunmaktadır: 1. AB Müzakere Süreçleri: AB ile müzakere sürecinde en zor konular arasında "tarım, çevre, adalet ve içişleri, kişilerin serbest dolaşımı, finansman ve bütçe, kurumlar" yer almaktadır. 2. Matematik Eğitimi: Matematikte en zor konular arasında "cebir ve geometri", özellikle de "denklemler ve eşitsizlikler" konuları gösterilmektedir.

2025 yılı itibarıyla Avrupa Birliği'nin (AB) en büyük üç ülkesi şunlardır: 1. Almanya: 83,6 milyon nüfus. 2. Fransa: 68,6 milyon nüfus. 3. İtalya: 58,9 milyon nüfus.

Enerji krizinin Avrupa Birliği (AB) üzerindeki etkileri şunlardır: 1. Ekonomik Etkiler: Enerji fiyatlarındaki artış, sanayi üretimini olumsuz etkileyerek ekonomik büyümeyi yavaşlatır ve tüketici fiyatlarını yükseltir. 2. Enerji Arz Güvenliği: AB'nin enerji arz güvenliği tehdit altına girer, dışa bağımlılığın artması ve enerji kaynaklarının kesintiye uğraması gibi durumlarla karşı karşıya kalır. 3. Enflasyon ve Para Politikası: Enerji maliyetlerindeki artış, enflasyon oranlarını yükseltir ve merkez bankalarını para politikası araçlarını yeniden gözden geçirmeye zorlar. 4. Çevresel Etkiler: Bazı ülkelerde yenilenebilir enerji yatırımlarını hızlandırırken, diğerlerinde fosil yakıt kullanımına geri dönüşe yol açar, bu da karbon emisyonlarını artırır ve Paris İklim Anlaşması gibi uluslararası taahhütlerle çelişir. 5. Sosyal ve Politik Etkiler: Artan enerji maliyetleri nedeniyle sosyal huzursuzluklar ve protestolar meydana gelir, hükümetler üzerindeki baskı artar.

Avrupa Yeterlilikler Çerçevesi (AYÇ), aşağıdaki ülkelerde geçerlidir: AB üye devletleri; İzlanda, Lihtenştayn, Norveç (Avrupa Ekonomik Alanı ülkeleri); Arnavutluk, Kuzey Makedonya, Karadağ, Sırbistan ve Türkiye (aday ülkeler); Bosna Hersek ve Kosova (potansiyel adaylar); İsviçre. Ayrıca, Avustralya, Yeni Zelanda ve Hong Kong gibi Avrupa dışında yer alan bazı ülkeler de yeterliliklerinin Avrupa’da tanınmasını kolaylaştırmak için AYÇ ile referanslama talebinde bulunmuştur.

Türkiye ve AB arasında iki ana anlaşma bulunmaktadır: 1. Ankara Anlaşması: 12 Eylül 1963 tarihinde imzalanmış ve 1 Aralık 1964 tarihinde yürürlüğe girmiştir. 2. Katma Protokol: 13 Kasım 1970 tarihinde imzalanmış ve 1973 yılında yürürlüğe girmiştir. Ayrıca, 2012 yılında Pozitif Gündem adı verilen ve işbirliğini güçlendirmeyi amaçlayan bir anlaşma daha imzalanmıştır.

Gümrük Birliği'nde Türkiye'nin dezavantajları şunlardır: 1. Dış Ticaret Açığının Büyümesi: Türkiye'nin AB ile olan ticaretinde ithalatın hızla artması, dış ticaret açığının büyümesine neden olmuştur. 2. Üçüncü Ülkelerle Ticaretin Olumsuz Etkilenmesi: Türkiye, AB'nin imzaladığı Serbest Ticaret Anlaşmalarına (STA) doğrudan taraf olamadığı için, üçüncü ülkelerle olan ticaretinde rekabet dezavantajı yaşamaktadır. 3. Sanayi Sektöründe Rekabet Gücünün Zayıflaması: AB ülkelerinden gelen ucuz ithalat, yerli üreticilerin rekabet gücünü azaltmış ve yerli üretimin daralmasına yol açmıştır. 4. Tarım Sektöründe Zararlar: AB'den gelen tarımsal ürünlerin daha ucuz olması, Türk çiftçilerinin pazar kaybına ve fiyat düşüşlerine neden olmuştur. 5. Hukuki ve Düzenleyici Uyum Zorlukları: Gümrük Birliği sürecinde Türkiye'nin AB standartlarına uyum sağlamak için yaptığı düzenlemeler, küçük ve orta ölçekli işletmeler için yüksek maliyetler ve bürokratik engeller yaratmıştır.

Türkiye, AB veri koruma mevzuatına büyük ölçüde uyumludur. Bu uyum, 6698 sayılı Kişisel Verilerin Korunması Kanunu'nun AB Genel Veri Koruma Tüzüğü (GDPR) ile uyumlu hale getirilmesi çalışmalarıyla sağlanmıştır. Ayrıca, Veri Yasası gibi AB'nin veri ekonomisine yönelik yeni düzenlemeleri de Türkiye tarafından takip edilmekte ve ulusal mevzuata entegre edilmektedir.

Avrupa Birliği'nde (AB) Sınırda Karbon Düzenleme Mekanizması (SKDM), 1 Ocak 2026 tarihinde tam olarak yürürlüğe girecektir. Ancak, 1 Ekim 2023'ten 31 Aralık 2025'e kadar olan dönem bir geçiş süreci olarak kabul edilmiştir ve bu dönemde üç aylık raporlama yükümlülükleri bulunmaktadır.

İsviçre'nin Avrupa Birliği (AB) üyeliğine katılabilmesi için aşağıdaki adımları atması gerekmektedir: 1. İkili Anlaşmaların Güncellenmesi: İsviçre, AB ile mevcut anlaşmalarını güncellemeli veya yeni ticaret fırsatları yaratacak anlaşmalar yapmalıdır. 2. Çifte Çoğunluk Oyu: AB'de kararların alınabilmesi için üye ülkelerin %55'i ve AB'nin toplam nüfusunun %65'ini temsil eden devletlerin olumlu oyu gerekmektedir. 3. Referandum: Anlaşmanın İsviçre halkı tarafından parlamento ve referandum yoluyla onaylanması gerekmektedir. İsviçre, AB'ye üyelik yerine, ikili ilişkiler ve dengeli iş birliği modelini tercih etmektedir.

Avrupa Birliği'nde (AB) 24 resmi dil bulunmaktadır. Bu diller şunlardır: Almanca; Bulgarca; Çekçe; Danca; Estonca; Felemenkçe; Fince; Fransızca; Yunanca; Macarca; İrlandaca; İtalyanca; Letonca; Litvanca; Maltaca; Lehçe; Portekizce; Romence; Slovakça; Slovence; İspanyolca; İsveççe; Çekya; Slovenya. Ayrıca, AB'de ortalama 50 milyon kişi tarafından yaklaşık 150 bölgesel ve azınlık dili de konuşulmaktadır.

AB ülkeleri verilerinin önemli olmasının bazı nedenleri: Ekonomik güç ve ticaret: AB, dünya ekonomisinin önemli bir kısmını oluşturur ve üye ülkeler arasındaki ekonomik entegrasyon, ticaret hacmini artırır. Sosyal politikalar: AB, sosyal haklar, işçi hakları ve çevre koruma gibi alanlarda standartlar belirler ve bu politikaların etkinliğini değerlendirmek için verilere ihtiyaç duyar. Siyasi ve güvenlik iş birliği: AB'nin dış politikaları ve güvenlik stratejileri, üye ülkelerin ortak kararlarına dayanır ve bu kararların izlenmesi için veriler gereklidir. Demografik yapı: AB ülkelerinin nüfus verileri, şehirleşme oranları ve göç politikaları gibi konularda önemli bilgiler sunar.

İtalya'nın ekonomisinin kötü olmasının birkaç nedeni vardır: 1. Rekabet Gücünün Kaybı: Özellikle Euro'ya geçişle birlikte Almanya gibi diğer AB ülkelerine karşı rekabet gücünü kaybetmiştir. 2. Kamu Borcu ve Bütçe Açığı: İtalya'nın kamu borcu ve bütçe açığı tarihi olarak yüksek seviyelerde olup, bu durum ekonomiyi kırılgan hale getirmiştir. 3. İşsizlik ve Kaos Ortamı: Yüksek işsizlik oranları, özellikle genç kesimde, gelecekten beklentilerin azalmasına ve ülkede kaos ortamının yaratılmasına yol açmıştır. 4. Yapısal Sorunlar: Kuzey ve Güney İtalya arasındaki ekonomik dengesizlikler, inovatif girişimcilik ve üretim bazlı yatırımların yetersizliği gibi yapısal sorunlar da ekonominin gelişimini olumsuz etkilemiştir.

Türkiye ve AB arasında tam üyelik müzakereleri 3 Ekim 2005 tarihinde başladı.

Avrupa Birliği (AB) Komisyonu'nun 2024 Türkiye Raporu, 30 Ekim 2024 tarihinde yayımlanmıştır.