Eski Türklerde ongun, Tengricilik inancında içinde bir ruhu barındıran bir cisme verilen isimdir. Özellikleri: Tanrı'nın yeryüzündeki varlığı: Eski Türkler, Tanrı'nın yeryüzünde ongunlar aracılığıyla var olduğuna inanırdı. Tapınma: Ongunlara tapınma, putperestlik anlamına gelmezdi; ongunlardan ilham alma ve öldükten sonra ongunların hizmetine girme arzusunu ifade ederdi. Semboller: Ongunlar genellikle boyların türediğine inandıkları kurt, kaplan, dağ keçisi, koç, geyik, boğa, at, kartal, şahin, doğan gibi hayvanların şeklini taşırdı. Toplumsal kullanım: Ongunlar, boylar arasındaki ilişkileri güçlendiren ve birlik duygusunu pekiştiren bir araç olarak da kullanılırdı. Bazı örnekler: Kotuz: İlk Türklerin yaşadığı İç Asya'da boğayı ve tüylü boğa cinslerini bir kuvvet simgesi olarak görme. Sıgun: Türklerde ölümsüzlüğün simgesi olarak kabul edilen geyik ve dağ keçisi cinsi. Ku (Kuğu): Bazı Türk boylarının kültüründe önemli bir yer tutan kuğu.