Kaht-ı Rical dönemi, Osmanlı Devleti'nde devlet yönetiminde liyakat sahibi, kültür, bilgi ve birikimiyle yetişmiş kalifiye insan kıtlığının yaşandığı dönemi ifade eder. Bu durum, özellikle Tanzimat döneminden sonra sıkça kullanılmış ve devletin yıkılış sebeplerinden biri olarak görülmüştür.