TürkKültürü

Orta oyunu, ana karakterleri Kavuklu ve Pişekâr olan, açık alanda halkın ortasında, yazılı bir metne bağlı kalınmadan oynanan müzikli ve danslı bir Türk halk tiyatro oyunudur. Özellikleri: Doğaçlama: Her bölüm kendi içinde bütünlük gösterir ve doğaçlamaya, seyircinin anlık tepkilerine yanıt vermeye elverişlidir. Anonimlik: Halkın ortak malıdır ve anonim olarak kabul edilir. Az dekor ve kostüm: Dekor ve kostüm ihtiyacı oldukça azdır. Şive taklitleri: Oyunda çeşitli mesleklerden, yörelerden, uluslardan insanların mesleki ve yöresel özellikleri, ağızları taklit edilir. Gülmece ögesi: Yanlış anlamalara, nüktelere ve gülünç hareketlere dayanır. Kapalı ve açık alan: Han ya da kahvehane gibi kapalı yerlerde de oynanmakla birlikte, genel olarak açık yerlerde oynanır. Oyun düzeni: Oyunun oynandığı yuvarlak ya da oval alana palanga denir. Önemli ustalar: Kavuklu Hamdi ve Pişekâr Küçük İsmail Efendi, orta oyununun önemli ustaları sayılır.

Zenne erkek dansçı, Osmanlı döneminde ve günümüzde farklı anlamlar taşır: Osmanlı dönemi: Zenne, kadın kıyafetleri giyerek kadın gibi dans eden erkek dansçılara denir. Modern kullanım: Günümüzde de zenne, özellikle oryantal dans gösterilerinde erkek dansçılar için kullanılır, ancak bu kullanım nadirdir.

Türk şalvarlı kadınlar genellikle kırsal bölgelerde yaşamaktadır. Örneğin, Mersin'in Mut ilçesine bağlı Çukurbağ Mahallesi'nde kadınlar tarafından kurulan "Şalvarlı Kadınlar Korosu" bilinmektedir. Bunun yanı sıra, Manisa'nın Salihli ilçesindeki Kemer ve Kale mahallelerinde yaşayan kadınlar, şalvar gecesi düzenleyerek eğlenceye katılmaktadır.

Yörük kızlarının beline neden kuşak bağlandığına dair bilgi bulunamadı. Ancak, genel olarak gelinlerin beline bağlanan kuşağın bazı anlamları şunlardır: Mutluluk ve bereket: Kırmızı kuşak, mutluluk ve bereket getirmesi için takılır. Gayret ve kudret: Orta Anadolu'da "gayret kuşağı" olarak bilinen kuşak, gelinin evliliğinde gayretli ve güçlü olması için bağlanır. Bekaret: Bazı yörelerde kuşağın üç kez bağlanması, gelinin bekaretini temsil eder. Yöresel olarak farklılık gösterebileceği için, kuşağın bağlama amacı konusunda kesin bilgi almak için yerel geleneklere başvurulması önerilir.

Geleneksel Türk evleri genellikle tek veya iki katlı olarak inşa edilmiştir. Ancak, bazı bölgelerde farklı kat düzenleri de görülebilir: Üç katlı evler: Özellikle arazi eğiminin fazla olduğu bölgelerde, yapılara hem zemin kattan hem de üst kotta yer alan ikinci kat seviyesinden ulaşım sağlanacak şekilde inşa edilmiştir. Ara katlı evler: Dar parsel üzerinde inşa edilmiş, yoğun ve sık bir yerleşime sahip mahallelerde, zemin kat ile ana kat arasında bir kat daha bulunabilir.

Ankara Etnografya Müzesi'nde sergilenen bazı eserler şunlardır: Ahşap eserler: Mihrap, minber, kapı kanatları, sanduka gibi Beylikler, Selçuklu ve Osmanlı dönemine ait örnekler. Tasavvuf ve tarikat ile ilgili eşyalar: Mütteka, nefir, keşkül-ü fukara, teslim taşı, buhurdan gibi eserler. El yazmaları ve hat levhalar: Yazma eserler ve hat levhalar. Savaş araç gereçleri: Ok, yay, kılıç, kama, tören silahları. Çini ve porselen eserler: 16-19. yüzyıl duvar çini örnekleri, günlük kullanıma yönelik tabaklar, tepsiler. Maden, cam ve pişmiş toprak eserler: Uygur duvar freskleri, Selçuklu ve Osmanlı dönemine ait çeşitli eserler. Halı ve kilimler: Anadolu'nun çeşitli yörelerine ait örnekler. Takı ve kıyafetler: Halk giysileri, süs eşyaları, gelin ve damat kıyafetleri. Müzede ayrıca Besim Atalay'ın koleksiyonuna ait eserler de sergilenmektedir.

Türkiye'de çok çeşitli el sanatları bulunmaktadır. Bazı örnekler şunlardır: Seramik ve Çini: İznik çinileri, kaat'i (şablon sanatı). Ahşap Oymacılığı: Edirnekari, kündekari, sedef kakmacılığı. Dokuma: Kilim, heybe, kol çantası, çorap. Nakış: Oya, nakış, deri işleme. Örme: İnce ve kalın örgüler, yün veya pamuklu çoraplar. Metal İşleme: Gümüş ve bakır işlemeciliği. Taş İşleme: Lületaşı, oltu taşı işlemeciliği. İplik/Tekstil İşleri: Mekikli/kirkitli dokumalar, örmeler. Hayvan/Bitki Atıkları: Süpürgecilik, ipekçilik, keçecilik. Bu liste, Türkiye'deki el sanatlarının sadece bir kısmını içermektedir ve tam sayı kesin olarak belirlenememiştir.

Eski Türk çocuk oyunlarından 10 tanesi şunlardır: 1. Kutu Kutu Pense. 2. Körebe. 3. Çatlak Patlak. 4. Birdirbir. 5. Yağ Satarım Bal Satarım. 6. Köşe Kapmaca. 7. Mendil Kapmaca. 8. Yedi Kiremit. 9. Çelik Çomak. 10. Tepük (Futbolun atası).

Umay, Türk mitolojisinde doğurganlık tanrıçası olarak bilinir ve kadınlar, anneler, çocuklar ile hayvanların koruyucusudur. Umay isminin diğer anlamları: ummak, dilemek, korkutmak; etene, plasenta; hedef; seçkin. Moğolca'da rahim anlamına da gelir.

Türk işi nakış, kendine özgü çeşitli iğne tekniklerinin bir arada veya birkaçının birlikte kullanıldığı bir işleme tekniğidir. Türk işi nakışın bazı özellikleri: Kumaş ve iplik: İpliği sayılabilen ve sayılamayan her türlü kumaş üzerine uygulanabilir. Desen: Genellikle doğadan faydalanılarak çiçek, yaprak, ağaç, meyve, çadır, şadırvan, köşk, saray, kuyu, çıkrık gibi motifler işlenir. Renk: İşlemelerde pastel renkler kullanılır, koyu renkler çerçeve ve damarlara uygulanır. Yardımcı malzemeler: Pul, boncuk, sim ve sırma gibi malzemeler kullanılabilir. Türk işi nakış, eskiden örtü, yağlık, çevre, mendil, elbise gibi eşyalar üzerine uygulanırken, günümüzde çeşitli örtüler, giyim süslemeleri, bohça, yatak örtüleri, yastıklar, abajur, kitap ve albüm kapağı, giyim aksesuarları, fular, gazetelik, kutu, seccade, çanta, kese, pano gibi ürünlerde kullanılmaktadır.

Yunus Emre Vakfı'nın amacı, Türkiye'yi, Türk dilini, tarihini, kültürünü ve sanatını dünya genelinde tanıtmakdır. Bu amaç doğrultusunda Vakıf, yurt dışında Türk dili, kültürü ve sanatı alanlarında eğitim almak isteyenlere hizmet sunmakta ve Türkiye'nin diğer ülkelerle kültürel ilişkilerini geliştirmeyi hedeflemektedir. Yunus Emre Vakfı'nın diğer amaçları arasında şunlar yer almaktadır: Türkiye, kültürel mirası, Türk dili, kültürü ve sanatı konularında yurt dışında ücretli veya ücretsiz eğitim vermek; Türkiye, kültürel miras, Türk dili, kültürü ve sanatına ilişkin yurt içi ve yurt dışındaki bilgi ve belgeleri dünyanın istifadesine sunmak; Yurt dışında benzer kuruluşlar ve uluslararası kuruluşlarla iş birliği yapmak; Türk dilinin, kültürünün ve sanatının tanıtımına ilişkin yarışmalar düzenlemek ve ödüller vermek.

"Turkevde ne iş yapar?" sorgusuna doğrudan bir cevap bulunamamıştır. Ancak, "Türkev" ismiyle faaliyet gösteren bazı kuruluşlar ve yaptıkları işler hakkında bilgi verilebilir: TürkBirDev Kültür ve Eğitim Vakfı Boston Şubesi: Milli ve dini bayramların kutlanması, konferans, sergi ve doğum günü gibi etkinliklerin düzenlenmesi, Türkçe ve müzik dersleri verilmesi gibi faaliyetler yürütmektedir. Türkiye Gençlik ve Eğitime Hizmet Vakfı (TÜRGEV): Eğitim faaliyetleri yürütmekte, yurt ve gençlik merkezleri işletmekte, üniversite ve enstitü kurmaktadır. Türkev Gayrimenkul: İstanbul'da konut ve ticari emlak satış-kiralama hizmetleri ile yatırım danışmanlığı yapmaktadır. Tarihi Türk Evleri Koruma Derneği: Anadolu'nun ve Türk tarihi coğrafyasının geleneksel evlerinin araştırılması, korunması ve geliştirilmesi için çalışmalar yürütmektedir.

Hasan Çelebi, 1937 yılında Erzurum'da doğmuş ünlü bir Türk hattattır. Eserleri: Yurtiçi: TBMM Mescidi, Eskişehir Reşadiye Camii, Van Merkez Camii. Yurtdışı: Kuveyt'teki Ravza-i Mutahhara, Suudi Arabistan'daki Kuba ve Kıbleteyn Mescitleri, Almanya'daki Pforzheim Fatih Camii. Ödülleri: 2011 yılında Cumhurbaşkanlığı Kültür ve Sanat Büyük Ödülü. 2013 yılında Erzurum Atatürk Üniversitesi tarafından fahri doktora unvanı. UNESCO tarafından "Yaşayan İnsan Hazineleri Ulusal Envanteri"ne dahil edilme. Son çalışmaları: 40 yıl önce yazmaya başladığı Kur'an-ı Kerim'i gelecek yıl yayımlamayı planlamaktadır. Büyük Çamlıca Camii'nin hat yazılarını yazmıştır.

Türk eyerlerinin farklı olmasının bazı nedenleri: Coğrafi konum: Türklerin farklı coğrafyaların kesişiminde bulunması, eyer yapımında birçok toplumla etkileşim kurmalarını sağlamıştır. Sosyoekonomik statü: Tarihi kaynaklara göre, Türk eyerleri binicinin sosyoekonomik statüsünü göstermek için özenli dikiş, deri işçiliği, altın gibi değerli metaller, ahşap ve boynuz oymaları ve diğer süslemelerle süslenmiştir. Kullanım amacı: Türk eyerleri, okçuluk veya binicilik gibi işlevlere sahip olup, atların yükünü hafifletecek ve binicilere denge, hareket ve manevra kabiliyeti sağlayacak şekilde tasarlanmıştır. Malzeme ve yapım tekniği: Örneğin, Hun dönemi eyerleri, iskeleti ahşaptan yapılan sert eyerlerdi. Sella Turcica (Türk Eyeri) ise kafatası içerisinde yer alan ve hipofiz bezlerinin yer aldığı anatomik bir yapıdır.

Türk mitolojisinde yer alan bazı yaratıklar: Albastı (Alkarısı). Arçura. Emegenler. İtbaraklar. Yelbegenler. Abasılar (Abasılar). Ayıhılar. Gulyabani. Enkebit. Hınkır Munkur.

Evet, şark odası ve şark köşesi aynı anlama gelir. Şark odası, geleneksel Türk kültüründe oturma alanı olarak bilinir ve Anadolu'nun bir dekorasyon kültürüdür. Şark köşesi ise alçak sedirler, renkli minderler ve otantik kilimlerden oluşan bir dekorasyon stilidir.

Aşuk-Maşuk oyununun ne zaman ortaya çıktığına dair kesin bir bilgi bulunmamaktadır. Ancak, bu oyunun tarihi süreç içerisinde sözlü kültür ortamında yaşatıldığı ve kırsal çevrede yaşayan insanların doğayla ilgili korkularını, algılarını, düşünce tarzlarını yansıttığı bilinmektedir. Günümüzde Aşuk-Maşuk oyunu, özellikle Silifke/Mersin ve Burdur gibi yörelerde güldürü niteliğinde bir halk oyunu olarak oynanmaktadır.

Yörük kızları genellikle şu giysileri giyerler: Üç Etek: Kadife, ipek veya kutnu kumaşlardan yapılan, önü açık ve belden itibaren üç parçadan oluşan bir giysidir. Bindallı: Düğünlerde giyilen, koyu kırmızı, mor veya lacivert kadife veya atlas kumaştan yapılan, çeşitli motiflerle işlenmiş tek parça bir giysidir. İçlik: Yarım yakalı, bağrı açık, yaka ağzı ve göğsü pullu veya oyalı bir iç giysidir. Bağırtlak (Boyunluk, Sütlük, Göğüslük): Yakası açık, kolları ve arkası olmayan tek parçalı bir giysidir. İşlemeli Yün Çorap ve Çarık: Ayakta işlemeli yün çorap ve dolamalı çarık bulunur. Başlarında fes, üzerine beyaz, oyalı, pullu yazmalar ve yemeniler örtülür. Yörük kadınları her çeşit malzemeyi süs olarak kullanır; çiçekler, bitki tohumları, boncuklar, pul, düğmeler, deniz kabukları, renk renk iplikler, yün parçaları, püsküller, at kılları, madeni parçalar ve kanatlı hayvan tüyleri gibi.

Hayvanlar, yaklaşık 600 milyon yıl önce, Kambriyen Patlaması olarak adlandırılan dönemde ortaya çıkmıştır.

Alpagut, etnik göçebe Türk savaşçı kültürünün dünya spor kültürüne girişini düzenleyen, derin felsefi anlam ve gizem barındıran bir dövüş sanatıdır. Alpagut dövüş sanatının içinde yer alan beş farklı dövüş sistemi: Aycha (yarı temaslı dövüş); Batur (karma temaslı dövüş); Caymaz (ayakta temaslı dövüş); Gurshag (kemer güreşi); Kachut (kendini savunma gösterisi).