Okyanus

Tetis Okyanusu'nun kapanmasının nedeni, Afrika, Arap ve Hindistan levhalarının kuzeye doğru hareketi ve bu levhaların Avrasya levhası ile çarpışmasıdır. Bu çarpışma, Alp-Himalaya sıradağlarının oluşmasına ve Tetis Okyanusu'nun tamamen kapanmasına yol açmıştır.

Su dalgaları, su yüzeyine enerji aktaran rüzgar sayesinde oluşur. Su dalgalarının oluşumunda etkili olan diğer faktörler: Rüzgarın hızı. Esme süresi. Rüzgarın estiği mesafe. Ayrıca, su yüzeyine bir taş atmak veya bir cetveli yatay olarak suya daldırıp çıkarmak gibi eylemler de su dalgaları oluşturabilir.

En iyi okyanus filmi olarak değerlendirilebilecek bazı yapımlar: All Is Lost (Sona Doğru). Kon-Tiki. Titanic (Titanik). The Perfect Storm (Kusursuz Fırtına). Life of Pi (Pi'nin Yaşamı).

En iyi okyanus filmi olarak değerlendirilebilecek bazı yapımlar: All Is Lost (Sona Doğru). Kon-Tiki. Titanic (Titanik). The Perfect Storm (Kusursuz Fırtına). Life of Pi (Pi'nin Yaşamı).

Hint Okyanusu'nun en derin yeri, Sunda Çukuru'ndaki Java Çukuru'dur ve derinliği 7.258 metredir. Bu, dünyanın en derin dördüncü çukurudur.

Deep Sea, yani derin deniz, yaklaşık 200 metreden daha derin olan okyanus kısımlarını ifade eder. Okyanusun en derin noktası, Mariana Çukuru'ndaki Challenger Deep'tir ve 10.994 metre derinliğe sahiptir.

Atlas Okyanusu'nun en derin noktası, Porto Riko Çukuru'dur.

Okyanus temalı bazı filmler: All Is Lost (2013). Kon-Tiki (2012). 20,000 Leagues Under the Sea (1954). The Perfect Storm (2000). In the Heart of the Sea (2015). Ayrıca, Titanic (1997), The Shallows, Yeni Hayat (Cast Away) gibi filmler de okyanus temasını işleyen yapımlar arasında yer alır.

Okyanusun derinliklerinde geçen bazı filmler: "Suda Yaşam" (2004). "Denizler Altında 20.000 Fersah" (1954). "Derinliklerdeki Gizem" (1989). "Okyanusun Sırları" (1998). "Okyanusun Devleri" (2018). Ayrıca, "Das Boot" ve "The Perfect Storm" gibi filmler de okyanusun derinliklerinde geçen sahneler içerir.

Arktik Okyanusu'nun en küçük olmasının sebebi, yüzölçümünün diğer okyanuslara göre daha küçük olmasıdır. Arktik Okyanusu, yaklaşık 14 milyon kilometrekarelik bir alanı kaplar ve bu, ABD'nin yaklaşık 1,5 katı büyüklüğündedir.

Dünya üzerinde en çok bulunan su çeşidi tuzlu sudur. Yeryüzündeki suyun yaklaşık %97,5'i okyanuslardaki tuzlu sudan oluşmaktadır.

Okyanusların alacakaranlık bölgesi, güneş ışığının ulaşamadığı 200 metre derinlikte başlayıp 1000 metreye kadar uzanan bir katmandır. Bu bölge, mezopelajik bölge olarak da bilinir ve fotosentez için yeterli ışık bulunmaz. Alacakaranlık bölgesinde yaşayan hayvanlar arasında balık, karides, kalamar, denizanası ve zooplankton bulunur. Bu bölge, karbon döngüsünde de önemli bir rol oynar; hayvanlar yüzeye çıktıklarında atmosferden aldıkları karbondioksiti derinlere taşır. Bilim insanları, iklim değişikliğinin bu bölgedeki yaşamı olumsuz etkileyebileceğini ve bazı türlerin yok olmasına yol açabileceğini belirtmektedir.

Denizlerde en büyük fırtınaların nerede olduğuna dair kesin bir bilgi bulunmamaktadır. Ancak, dünyanın en tehlikeli ve fırtınalı denizlerinden bazıları şunlardır: Bermuda Şeytan Üçgeni. Güney Çin Denizi. Drake Geçidi. Karayip Denizi. Fırtınaların şiddeti ve konumu zamanla değişebilir, bu nedenle güncel bilgiler için Meteoroloji Genel Müdürlüğü gibi resmi kaynaklara başvurulması önerilir.

Dalga en çok okyanus ve deniz gibi büyük su kütlelerinde olur. Dalgaların oluşmasında etkili olan faktörler arasında şunlar yer alır: Rüzgar. Gelgit. Fırtınalar. Depremler ve volkanik patlamalar. Okyanus akıntıları.

Okyanus ortası sırtında şu olaylar gerçekleşir: Yeni kabuğun oluşumu. Jeolojik aktivite. Hidrotermal çatlaklar. Deniz seviyesi değişimi. Okyanus ortası sırtları, tektonik plakaların ayrıldığı bölgelerde, deniz tabanının yayılmasıyla ortaya çıkar.

NASA'nın okyanus projesi resmi olarak bitmemiştir. NASA, uzay araştırmalarına öncelik vererek okyanus keşiflerini geri plana atmıştır. NASA'nın okyanuslar üzerindeki ilk çalışması, 1978 yılında ilk sivil oşinografi uydusu Seasat'ın fırlatılmasıyla başlamıştır. Dolayısıyla, NASA'nın okyanus araştırmalarına tamamen son verdiğine dair bir bilgi bulunmamaktadır.

Su altı buz saçağı, çok soğuk ve yoğun tuzlu bir su akıntısının okyanusa ulaşması sonucunda oluşur. Oluşum süreci: 1. Tuzlu suyun donması: Tuzlu su, normal suya göre daha düşük bir sıcaklıkta donar. 2. Buzun kopması: Donan tuzlu su, buz parçalarından birinin koparak dibe doğru ilerlemesiyle sarkıt oluşturur. 3. Çevredeki suyun donması: Sarkıt, aktığı her noktayı dondurarak ilerler. Bu olay, deniz yıldızları ve deniz kestaneleri gibi deniz canlılarını dondurarak öldürdüğü için "ölümcül su altı buz saçağı" veya "ölüm sarkacı" olarak da adlandırılır.

Bu ifadeler, Çanakkale Boğazı'nda görülen müsilajın deniz ekosistemine etkileri ile ilgilidir. Müsilajın deniz tabanına çökmesinin yol açtığı bazı olumsuz etkiler: Habitat kaybı: Deniz tabanındaki organizmalar ve yumurtalar üzerinde birikinti oluşur. Oksijen alışverişi kısıtlaması: Bu durum, balıkların ve diğer deniz canlılarının yaşamını tehdit eder. Işık geçirgenliğinde azalma: Fotosentezi olumsuz etkiler. Müsilajın etkileri, hava sıcaklıklarının düşmesiyle bir miktar azalabilir.

Okyanusların mavi görünmesinin ana sebebi, üzerindeki suyun ışığı emme ve yansıtma şeklidir. Ancak bazı durumlarda okyanuslar yeşil veya gri renkte de görülebilir. Ayrıca, ışığın dalga boyu da okyanusların rengini etkiler.

Hayır, dünyanın en derin okyanusu Güney Pasifik değildir. Pasifik Okyanusu, ortalama 3800 metre derinliğiyle dünyanın en derin okyanusu olarak kabul edilir. Güney Pasifik Okyanusu ise Pasifik Okyanusu'nun bir parçasıdır ve bu okyanusun en derin noktası Mariana Çukuru'nda bulunan Challenger Çukuru'dur ve derinliği yaklaşık 10.994 metredir.