Kaside

Nar kasidesi, genellikle din ve devlet büyüklerini övmek amacıyla yazılan bir şiir türüdür. Konularına göre kasideler şu şekilde adlandırılır: - Tevhid: Allah'ın birliğine dair anlatımlar içerir. - Münacaat: Allah'a yakarış ve dua içerir. - Naat: Hz. Muhammed'i övmek için yazılır. - Methiye: Devlet büyüklerinin övüldüğü kasidelerdir. Dolayısıyla, "nar kasidesi" ifadesi, belirli bir kaside türünü değil, genel olarak kasidelerin içeriğini ve amacını ifade ediyor olabilir.

En güzel kaside olarak kabul edilen eser, Muhammed Bûsîrî'nin Kaside-i Bürde adlı kasidesidir.

Rahşiye, divan edebiyatında atlar için yazılmış kaside ve mersiyelere verilen isimdir.

Methiye kelimesi, bir kimseyi veya bir şeyi övmek için yazılmış şiir anlamına gelir. Ayrıca, kasidede ele alınan kişiyi öven bölüm olarak da kullanılır.

Mahremi'nin Belgrad Fethine Kasidesi, Belgrad Kalesi'nin Kanuni Sultan Süleyman tarafından 927/1521 yılında fethini anlatmaktadır. Kaside, fethin bir sabah vakti gerçekleştiğini ve Osmanlı ordusunun kaleyi nasıl ele geçirdiğini canlı tasvirlerle aktarır. Bunun yanı sıra, kaside bir methiye niteliği taşır ve asıl amacı padişahı övmektir.

Kaside örnekleri arasında öne çıkan bazı şairlerin eserleri şunlardır: 1. Yahya Kemal Beyatlı: "Yaradana sığınasın ey ruh-i mahzun" dizesi ile başlayan bir kaside. 2. Necip Fazıl Kısakürek: "İncinir bütün varlığıyla insanın insanı, incinmiyen yatağa düşman da mı yatmaz onu?" dizesi ile bilinen bir kaside. 3. Fuzuli: "Su Kasidesi" adlı ünlü kaside. 4. Nedim: "İstanbul Kasidesi" adlı kaside. 5. Namık Kemal: "Hürriyet Kasidesi".

Divan edebiyatında "rahş", atlar için yazılmış kasidelere verilen isimdir.

Hoca Dehhânî, gazel ve kaside türlerinde yazdığı şiirlerle tanınmıştır.

Evet, kasidenin ilk beyti kafiyelidir.

Divan edebiyatında baharla ilgili olan kaside bulmacalarda "bahariye" olarak cevaplanabilir.

Tahta çıkan padişaha yazılan şiirlere "kaside" adı verilir.

Divan edebiyatında gazel ve kasidenin ortak özellikleri şunlardır: 1. Nazım Biçimi: İkisi de divan edebiyatı nazım biçimidir. 2. Ölçü: Aruz ölçüsüyle yazılırlar. 3. Beyit: Beyit nazım birimiyle yazılırlar. 4. Dil: Arapça-Farsça kelime ve tamlamalarla yüklü ağır, sanatlı bir dil kullanılır. 5. Kafiye Düzeni: Kafiye düzenleri aynıdır (aa/ba/ca...). 6. Göz İçin Kafiye: "Göz için kafiye" anlayışı benimsenmiştir. 7. Ahenk Unsurları: Ahenk unsurları benzerlik gösterir (kafiye, redif, aliterasyon, asonans, kelime tekrarı vb.). 8. Özel Başlık: Özel bir başlıkları yoktur, genellikle konularına göre adlandırılırlar. 9. Mahlas: Her ikisinin de sonunda şairin mahlası yer alır.

"Kaht-ı rical" ifadesi, Mahmud Celâleddin Paşa'ya aittir.