Jeofizik

Bir gezegenin içi sıcak olabilir çünkü iki ana ısı kaynağı vardır: 1. Gezegenin Oluşumu Sırasında Biriken Isı: Dünya gibi gezegenler, oluşumları sırasında büyük miktarda ısı üretirler ve bu ısının bir kısmı hala içeride hapsolmuştur. 2. Radyoaktif Bozunma: Gezegenin çekirdeğinde bulunan radyoaktif izotoplar, bozunarak ısı üretir ve bu enerji, gezegenin içindeki hareketleri ve levha hareketlerini tetikler.

Çöküntü depremleri, yer altındaki boşlukların çökmesi sonucu oluşur. Bu boşluklar çeşitli nedenlerle ortaya çıkabilir: 1. Karstik Aşınma: Karstik bölgelerde kireçtaşlarının suyla aşınması sonucu mağaralar oluşur ve bu mağaraların tavanlarının çökmesi çöküntü depremlerine sebep olabilir. 2. Madencilik Faaliyetleri: Kömür madenleri gibi yeraltı ocaklarının kazılması sonucu oluşan boşluklar zamanla çökebilir. 3. Yeraltı Sularının Çekilmesi: Aşırı yeraltı suyu pompalaması, yeraltındaki boşlukların çökmesine neden olabilir. 4. Meteor Çarpması ve Heyelanlar: Nadir durumlarda, meteor çarpması veya heyelanlar da yeraltındaki boşlukların çökmesine yol açabilir.

Güneş patlarsa, Dünya'nın sonu yaklaşık 8 dakika içinde gelir.

Jeofizik Mühendisleri Odası'nın birim fiyatları her yıl güncellenmektedir.

Okyanus akıntılarının kodlanması, hesaplamalı akışkanlar dinamiği (CFD) ve hesaplamalı jeofizik yöntemleri kullanılarak yapılır. Bu süreçte aşağıdaki adımlar izlenir: 1. Matematiksel Modelleme: Navier-Stokes denklemleri gibi temel akışkanlar mekaniği prensipleri kullanılarak matematiksel modeller oluşturulur. 2. Sayısal Simülasyonlar: Güçlü hesaplama kaynakları kullanılarak, okyanus akıntılarının zaman içindeki davranışını tahmin eden ayrıntılı sayısal simülasyonlar gerçekleştirilir. 3. Sınır ve Başlangıç Koşulları: Okyanus tabanının topografik özellikleri, atmosferik koşullar ve tatlı su girdileri gibi sınır ve başlangıç koşulları doğru bir şekilde tanımlanır. 4. Veri Doğrulama: Simülasyonların doğrulanması ve kalibre edilmesi için yüksek kaliteli gözlemsel verilere ihtiyaç vardır. Bu yöntemler, okyanus akıntılarının modellenmesi ve simülasyonu için yaygın olarak kullanılan programlama dillerini ve yazılım araçlarını içerir.

Hazır gradyometre sensörü, manyetik alanın yön ve büyüklük değişimlerini ölçmek için kullanılan bir cihazdır. Gradyometrenin bazı özellikleri: - Sensörler: Manyetik alan gradientlerini algılamak için özel olarak tasarlanmıştır. - Veri analizi: Üretilen sinyaller analiz edilerek manyetik alan gradientlerinin büyüklüğü ve yönü belirlenir. - Kullanım alanları: Jeofizik ve madencilik, araştırma ve bilimsel çalışmalar, tıp ve biyomedikal gibi alanlarda kullanılır. Yaygın gradyometre modelleri arasında OKM GEMS ve Raptor Grad V4 bulunmaktadır.

Kış rüzgârlarının gecikmesinin nedeni, Dünya'nın kendi ekseni etrafında dönmesi sonucu rüzgârların yönlerinde sapmaların olmasıdır. Ayrıca, basınç merkezleri arasındaki uzaklık da rüzgârların hızını etkiler; birbirine uzak olan noktalar arasında rüzgârlar daha yavaş eser.

Dünyanın ilk sıcaklığı, oluşum sırasında 3500 °C civarında olduğu tahmin edilmektedir.

Ekvatordan kutuplara doğru gidildikçe kütle çekim kuvveti artar.

Manyetotellürik (MT) yöntem, yer kabuğundaki elektriksel iletkenlik değişimlerini tespit etmek için kullanılan bir jeofizik araştırma yöntemidir. Bu yöntemde, yeryüzünden gönderilen yüksek frekanslı manyetik alanlar kullanılarak yeraltındaki elektriksel iletkenlik farklılıkları ölçülür. Kullanım alanları: - madencilik; - petrol ve doğalgaz arama; - yeraltı suyu araştırmaları; - volkanik aktivite araştırmaları; - jeolojik yapı analizleri.

Bingöl'ün nemli olmasının nedeni, kuzeyden sokulan nemli-serin hava kütlelerine açık olması ve yükselti faktörüdür.

Kutup taklası (manyetik kutupların yer değiştirmesi) yaklaşık 20.000 ila 30.000 yıl arasında gerçekleşebilir. Ancak, kesin tarihlerin belirlenmesi zordur çünkü bu süreç doğal süreçlere ve bilimsel verilere dayanmaktadır.

Yer elektrik yöntemleri, yeraltındaki elektriksel iletkenlik dağılımını ölçerek yapıları ve özellikleri haritalamak için kullanılan jeofizik yöntemlerdir. Bu yöntemler üç ana kategoriye ayrılır: 1. Direnç Yöntemi: Yeraltındaki farklı elektriksel iletkenliğe sahip malzemelere göre değişen direnci ölçer. 2. Elektromanyetik Yöntemler: Yeraltına indüklenen elektromanyetik alanları ölçer. 3. Kutuplanabilirlik Yöntemi: Yeraltındaki minerallerin elektriksel polarizasyonunu ölçer. Diğer yer elektrik yöntemleri arasında elektrik hatları ve gürültüden etkilenme gibi faktörler de dikkate alınmalıdır.

Termosfer, atmosferin mezosferin üzerinde yer alan ve 85 kilometreden başlayıp 600 kilometreye kadar uzanan katmanıdır. Bu katmanda güneşten gelen yüksek enerjili X-ışınları ve ultraviyole radyasyonu emilir, bu da sıcaklığın çok yüksek seviyelere çıkmasına neden olur. Termosferde aurora (kuzey ışıkları) gibi büyüleyici doğal olaylar meydana gelir ve Uluslararası Uzay İstasyonu (ISS) gibi yapay uydular ve uzay araçları bu katmanda bulunur ve döner.

Deniz seviyesinde ağırlık en fazla kutuplarda olur.

Sismolojik ve sismik terimleri, deprem ve yer hareketleri ile ilgili alanlarda farklı anlamlar taşır: - Sismolojik: Bu terim, depremleri ve yer hareketlerini inceleyen jeofizik dalını ifade eder. - Sismik: Bu terim ise, yapay olarak oluşturulan sismik (ses) dalgalar ile yer iç yapısını araştırmayı kapsar.

Zemin delici radar (GPR) çalışma prensibi şu şekildedir: 1. Verici Anten: GPR cihazı, verici anteni aracılığıyla elektromanyetik dalgaları toprağa yayar. 2. Yansımalar: Bu dalgalar, toprak altında farklı ortamlardan geçerken yansımalar üretir. 3. Alıcı Anten: Alıcı anten, yer altındaki nesnelerden yansıyan elektromanyetik dalgaları alır. 4. Veri İşleme: Alıcı anten, yansımaları işleyerek toprak altındaki nesnelerin veya yapıların yerini ve özelliklerini belirler. Bu veriler, görüntüleme yazılımları aracılığıyla işlenir ve kullanıcıya 2B veya 3B görüntüler olarak sunulur.

Uydudan yer altını doğrudan görmek mümkün değildir. Ancak, aktif algılayıcılar (SAR, Radar vb.) uygun koşullarda yer yüzeyi altından bir miktar bilgi edinebilir.

Kaplan türbini, 40 m'ye kadar olan düşük düşülerde kullanılır.

Dünya yuvarlak olmasaydı, birçok doğal süreç ve yaşam biçimi farklı olurdu: 1. Yerçekimi: Yerçekimi, düz dünyanın merkezine doğru daha güçlü olurdu, bu da yürümeyi ve diğer aktiviteleri daha yorucu hale getirirdi. 2. Mevsimler: Güneş ışınları her yere aynı açıyla geleceği için, mevsim farklılıkları ortadan kalkar ve dünyanın her yerinde aynı anda aynı mevsim yaşanırdı. 3. Uydular ve GPS: Yapay uydular çalışamazdı, bu nedenle GPS kullanımı mümkün olmazdı. 4. Gölgeler: Güneş ışığı tüm yüzeye aynı açıyla çarptığı için, gölgeler her yerde aynı uzunlukta olurdu. 5. Deniz ve nehirler: Nehirler ve denizler, suyun birikeceği merkeze doğru akardı, bu da bazı bölgelerin kurak kalmasına neden olabilirdi. 6. Seyahat: Ülkeler arasındaki seyahatler çok daha uzun sürerdi.