Atabey, özellikle Orta Çağ İslam dünyasında, bir prens veya hükümdarın oğlu olan genç bir hükümdarın eğitimi ve danışmanlığıyla görevli kişiyi ifade eder. Atabey kelimesi, Türkçe "ata" (baba) ve "bey" (efendi) kelimelerinin birleşiminden oluşur. Atabey unvanı, Selçuklu Devleti'nde ilk defa Vezir Nizâmülmülk'e verilmiştir. Atabeylik, zamanla eyalet yöneticiliğine dönüşerek, küçük yaşta atanan şehzadelerin eğitim ve bakımıyla uğraşan, eyalet yönetiminde şehzadelere yardımcı olan komutan veya diğer devlet görevlilerine verilen bir unvan olmuştur. XV. yüzyıla kadar önemini koruyan atabeglik müessesesi, bu yüzyılda eski önemini kaybederek üçüncü derecede bir makam haline gelmiştir.