FizikselMuayene

Karın fıtığı muayenesi şu adımlarla gerçekleştirilir: 1. Fiziksel Muayene: Doktor, hastanın kasık bölgesinde şişlik veya hassasiyet olup olmadığını kontrol eder. 2. Görüntüleme Teknikleri: Fizik muayene sonrası, fıtığın yeri ve büyüklüğünü belirlemek için ultrasonografi, bilgisayarlı tomografi (BT) veya manyetik rezonans görüntüleme (MRG) gibi ileri görüntüleme teknikleri kullanılabilir. 3. Endoskopik Muayene: Fıtık bağırsakları içeriyorsa ve bağırsaklar sıkışmışsa, endoskopik muayene gerekebilir. 4. Herniyografi (Fıtık Röntgeni): Bazı durumlarda, fıtık alanındaki basıncı ölçmek amacıyla röntgen kullanılabilir. Karın fıtığı şüphesi olan kişilerin kesin tanı ve tedavi için uzman bir genel cerraha başvurmaları önerilir.

Fizik muayenede inspeksiyon ve palpasyon iki temel yöntemdir: 1. İnspeksiyon (Gözle Muayene): Hastanın genel görünümünün veya vücudundaki özel bir bölgenin gözle değerlendirilmesidir. 2. Palpasyon (Elle Muayene): Hastanın vücudunun elle dokunarak muayene edilmesidir.

Fizik muayene ve laboratuvar verileri ile korelasyon, bir hastanın klinik durumunu daha doğru bir şekilde değerlendirmek için iki farklı veri kaynağının birbiriyle ilişkilendirilmesi anlamına gelir. Bu yaklaşım, doktorun: Fizik muayene sırasında elde ettiği bulguları, laboratuvar test sonuçlarıyla destekleyerek veya çelişerek bir tanının doğrulanmasına veya dışlanmasına yardımcı olmasını sağlar. Hastalığın şiddeti hakkında bilgi edinmek ve tedavi sürecini izlemek için laboratuvar sonuçlarını kullanmasını mümkün kılar. Korelasyon, modern tıp pratiğinde tanı koyma ve tedavi planlama süreçlerinin vazgeçilmez bir parçasıdır.

Kıl dönmesi teşhisi için genellikle fizik muayene yeterlidir. Ancak, bazı durumlarda ek tahliller de yapılabilir: 1. Kan Testleri: Enfeksiyon belirtileri varsa, beyaz kan hücresi sayısına bakılabilir. 2. Görüntüleme Yöntemleri: Ultrason, MR veya BT gibi tetkikler, sinüs yapısını ve enfeksiyonun derinliğini anlamak için kullanılabilir. 3. Kültür Testi: Apse varsa, kültür testi yapılarak enfeksiyona neden olan bakteri türü belirlenebilir. Bu tahliller, teşhisin kesinleştirilmesi ve tedavi planının oluşturulması için önemlidir. Kesin tanı ve uygun tedavi için bir genel cerrahi uzmanına başvurulması önerilir.

Kernig ve Brudzinski bulguları, meningitisin teşhisinde kullanılan iki fiziksel muayene sonucudur. Kernig belirtisi şu şekilde test edilir: 1. Hasta sırt üstü yatar ve bacakları bükülür. 2. Doktor, hastanın bacağını 90 derece büktükten sonra, bacağın doğrultusunu değiştirmeden daha yüksek bir konuma getirdiğinde ağrı hissedilirse, bu Kernig belirtisi pozitiftir. Brudzinski belirtisi için: 1. Hasta sırt üstü yatar. 2. Doktor, hastanın boynunu karnına doğru yaklaştırır. 3. Eğer hasta, kalça ve dizlerini bükerek bacaklarını karnına doğru çekerse, bu Brudzinski belirtisi pozitiftir. Bu belirtiler, meningitise işaret etse de, kesin tanı için yeterli değildir. Diğer testlerin ve tıbbi geçmişin de değerlendirilmesi gereklidir.

Fistül teşhisi ve tanısı için çeşitli tahliller ve görüntüleme yöntemleri kullanılır: 1. Fizik Muayene: Doktor, fistül bölgesini fiziksel olarak muayene eder, şişlik, kızarıklık, ağrı ve hassasiyet gibi belirtileri arar. 2. Doppler Ultrason: Fistül bölgesinde kan akışını ölçmek için kullanılır. 3. Fistülografi: Fistül bölgesine kontrast madde enjekte edilerek çekilen röntgen görüntüleridir. 4. MR Anjiyografi: Magnetik rezonans (MR) görüntüleme ve kontrast madde kullanarak damarları gösteren bir görüntüleme testidir. 5. Fistül Debimetrisi: Fistül bölgesindeki kan akışını ölçmek için kullanılır. 6. Sistogram: Mesane içerisine kontrast madde verilerek film çekilir. 7. Boya Testi: Mesane içerisine boyalı madde verilir ve kadınlık organı gözlenir. 8. Sistoskopi ve Sigmoidoskopi: Uzun ince bir kamera ile mesane içi ve anüsten bağırsak içi incelenir. Bu tahliller, fistülün yerini, boyutunu ve şiddetini belirlemek için gereklidir.

Oskültasyon ve palpasyon, fiziksel muayene yöntemleridir. Oskültasyon, stetoskop veya benzeri cihazlar kullanılarak vücuttaki organların çıkardığı seslerin dinlenmesidir. Palpasyon ise hastanın vücudunun elle muayene edilmesidir.

Murphy ve Klepotaj tıp alanında farklı anlamlara sahiptir: 1. Murphy Belirtisi: Akut kolesistitin teşhisinde kullanılan bir fiziksel muayene tekniğidir. 2. Klepotaj: Epigastrik bölgeye (mide üzerine) hızlı hızlı bastırıldığında ortaya çıkan çalkantı sesidir.

Leopold manevraları, hamilelik sırasında fetüsün pozisyonunu ve prezentasyonunu değerlendirmek için kullanılan dört fizik muayene tekniğinden oluşan bir settir. Bu manevralar, Alman jinekolog Christian Gerhard Leopold'un adını taşır. Dört manevra şu şekildedir: 1. İlk manevra: Uterusun fundusunu işgal eden fetal parçayı belirlemek için üst karın bölgesinin palpe edilmesi. 2. İkinci manevra: Fetal sırtın yerini belirlemek için karnın yanlarının palpe edilmesi. 3. Üçüncü manevra: Fetüsün baş veya kalça gibi görünen kısmını belirlemek için karnın alt kısmının palpe edilmesi. 4. Dördüncü manevra: Pelvik girişin palpe edilmesi ve ortaya çıkan parçanın tutunma derecesinin belirlenmesi. Leopold manevraları, özellikle makat gelişi veya transvers yatış durumlarında faydalıdır. Bu manevralar genellikle güvenli ve non-invazivdir, ancak hasta için rahatsız edici olabilir.

Tinel ve Phalen testleri, karpal tünel sendromunun teşhisinde kullanılan iki yaygın fiziksel muayenedir. Tinel testi, doktorun, sıkışıklık olan bölgeye parmaklarıyla vurması ile yapılır. Phalen testi ise, hastanın el bileğini kıvırarak kendisinin siniri sıkıştırması ile yapılır.

Üst ekstremite muayenesi gözlem ve palpasyon (elle muayene) ile yapılır. Muayene adımları: 1. Yüz Muayenesi: Alın, yanak ve çene kemikleri üzerinde kesik, sıyrık, ağrı, kanama, çökme, hematom ve deformasyon yönünden kontroller yapılır. 2. Göz, Burun, Ağız ve Kulak Kontrolleri: Gözlerde yabancı cisim, kanama ve pupilla farklılığı; burunda şekil bozukluğu, akıntı; ağızda kesik ve deformite; kulaklarda ise ezik, şişlik ve sıyrıklar kontrol edilir. 3. Boyun Muayenesi: Boyun vertebraları ağrı, ven ve trakea şekil bozukluğu açısından palpe edilir. 4. Klavikula ve Kol Muayenesi: Klavikula kemiği ve kollar kırık, kanama, şişlik, deformite ve yaralanma açısından incelenir. 5. Ekstremitelerin Sıkıştırılması: Ekstremiteler elle sıkıştırılarak hassasiyet noktalarındaki gizli kırıklar ortaya çıkarılır. 6. İşaret Bileziği ve Kolye Kontrolü: Hasta veya yaralının alerjisi ve hastalıkları hakkında bilgi vermesi açısından işaret bileziği veya kolyesi olup olmadığı kontrol edilir. 7. Nabız Kontrolü: Yetişkinlerde radial arterden, bebeklerde ise brakial arterden nabız kontrolü yapılır. 8. Kas Gücü Muayenesi: Kasların işlevsel kapasitesini ölçmek için manuel kas testi, dinamometre ile ölçüm veya elektromiyografi destekli değerlendirme gibi yöntemler kullanılır.

Ober testi, iliotibial bandın sıkılığını değerlendirmek için kullanılan fiziksel bir muayene yöntemidir. Bu test sırasında hasta, etkilenmemiş bacağı altta olacak şekilde yan yatar ve omuz ile pelvisi hizada olur. Daha sonra: 1. Diz 90 derece bükülür. 2. Kalça abduksiyon ve ekstansiyon pozisyonuna getirilir. 3. Diz desteği serbest bırakılır. Test sonucu, dizin addüksiyon yapamaması durumunda pozitif olarak değerlendirilir.

Bimanual muayenede doktor, ellerini kullanarak hastanın vücudunu detaylı bir şekilde inceleyerek aşağıdaki durumları anlayabilir: 1. Göğüs muayenesi: Akciğerlerin ve kalbin durumu. 2. Karın muayenesi: Karaciğer, böbrekler, bağırsaklar, mide gibi iç organların durumu. 3. Dolaşım sistemi muayenesi: Nabız, kan basıncı ve damarların durumu. 4. Eklem muayeneleri: Eklem hareketleri, lenf bezleri, kasların tonusu ve kuvveti. 5. Deri muayenesi: Ciltteki lezyonlar, döküntüler, kızarıklıklar. Ayrıca, vajinal bimanual muayene ile rahim, yumurtalıklar ve diğer pelvik organların durumu da değerlendirilebilir.