Etnografi

Evet, "etnografi" ve "etnografya" aynı bilim dalını ifade eder.

Mardin'de 20'den fazla Süryani köyü bulunmaktadır. Bazı Süryani köyleri şunlardır: Altınbaş. Anıtlı Mahallesi. Alagöz. Bülbül. Dereiçi. Elbeğendi (Kafro). Gülgöze. Taşköy. Üçköy.

Hırvatların atası olarak kabul edilebilecek kişi, 925 yılında Hırvatistan'ı birleştirerek krallığını kuran Kral Tomislav'dır. Hırvatlar, 7. yüzyılda Ukrayna'daki topraklarından göç ederek Pannonia ve Dalmaçya'ya yerleşmişlerdir. Hırvatların kökeni hakkında başka bir görüş de, onların başlangıçta Sırplarla birlikte tek bir grup oluşturdukları ve tarih boyunca bu iki milletin ayrı milletler olarak tanımlandığı yönündedir.

Tiou kelimesi iki farklı anlamda kullanılabilir: 1. Sosyal bilimler terimi olarak, ABD'nin Mississippi eyaletinin kuzeybatısında yaşayan bir halkı ifade eder. 2. Fransızca bir dilde "too" kelimesini temsil eden bir terim olarak kullanılır. Ayrıca, "tiou" kelimesi "bir şeyi alıp yakalamak" anlamında da kullanılabilir.

Terek Kazakları, Karapapak olarak da bilinir. Karapapaklar, Kuzey Kafkasya, Gürcistan, Azerbaycan, İran ve Türkiye'de yaşayan bir Azerbaycan Türkü boyudur. Terek Kazakları, Borçalı ve Kazak olmak üzere iki kola ayrılır.

Oğuz ve Türk aynı değildir, ancak Oğuzlar, Türklerin bir boyudur. Oğuzlar, Türk dillerinin Oğuz kolunu konuşan bir batı Türk halkıdır. "Türk" ise, Arap coğrafyacıları tarafından dil olarak birbirine kardeş olan birçok kavimler için kullanılan kollektif bir addır. Dolayısıyla, Oğuzlar Türklerin bir boyu olsa da, "Oğuz" ve "Türk" aynı anlamı taşımaz.

Patagonyalılar, Patagonya bölgesinde yaşamaktadır. Patagonya, Güney Amerika kıtasının güney bölgelerinde, Şili ve Arjantin arasında paylaşılmış geniş bir coğrafyadır. Patagonya'nın bazı özellikleri: Konumu: Pasifik Okyanusu'nun batısında, Atlantik Okyanusu'nun doğusunda yer alır. Sınırları: Magellan Boğazı, Beagle Kanalı ve Drake Geçidi ile güneyde sınırlanır. İklim ve Coğrafya: Batıda göller, fiyortlar ve ılıman yağmur ormanları, doğuda ise çöller, yaylalar ve bozkırlar bulunur. Patagonya'da fazla yerleşim yeri ve nüfus yoktur; bölge zorlu coğrafi şartlara sahiptir.

Türk halkbilimi, farklı disiplinlerle ilişkili olarak çeşitli alanlara ayrılır. Türk halkbilimi bölümü, genellikle şu ana başlıklarda incelenir: Türk Halk Edebiyatı. Halk Müziği. El Sanatları. Gelenek ve Görenekler. Halk Hekimliği. Popüler Kültür. Ayrıca, halkbilimi çalışmaları metin merkezli ve bağlam merkezli kuramlara göre de ayrılabilir.

Altay Türklerinin kökeni, Güney Sibirya’nın Altay ve Sayan Dağı bölgelerine dayanmaktadır. Altay Türklerinin kökeniyle ilgili farklı görüşler bulunmaktadır: Samoyed ve Ket kavimleri: Radloff ve Aristov, Kuzey Altay Türklerinin, Türkleşmiş Samoyed ve Ket kavimlerinin torunları olduklarını söylemiştir. Mongoloid ırk: Omeljan Pritsak, Güney Altaylıların mongoloid ırk içinde yer aldıklarını belirtmiştir. Kıpçak boyları: Potapov, Güney Altaylıların yakın tarihî atalarının, çok eski devirlerden beri Altaylarda yaşayan Türkçe konuşan Kıpçak boyları olduğunu öne sürmüştür. Çeşitli etnik toplulukların etkileşimi: Potapov, Altay Türklerinin etnik oluşumunda ve dillerinin gelişiminde Moğolların etkisine dikkat çekmiş ve Altay Türklerinin, Altay-Sayan yaylasının dağlık bölgelerinde çeşitli Türk, Ugor, Samoyed ve Ket etnik topluluklarının tarihî süreç içerisinde uzun süren etkileşimleri sonucu oluştuğunu belirtmiştir. Altay Türkleri, geçmişte Hun, Uygur, Kırgız, Kara Kıtay ve Naymanların hüküm sürdüğü bir bölgede yaşamışlardır.

Bazı Türkmen boylarının isimleri: Bozoklar: Kayı, Bayat, Alka-Bölük, Kara-Bölük, Yazır, Döğer, Dodurga, Yaparlı. Üçoklar: Bayındır, Beçene, Çavuldur, Çepni, Salur, Eymür, Ala-yundlu, Üreğir, Yiğdir, Bügdüz. Diğer bazı Türkmen boyları: Afşar, Beğdili, Barak, Bayat, Karakeçili, Avşar, Karkın, Salur, Yomut, Ersarı, Çovdur. Ayrıca, 19. yüzyıl başlarında Azerbaycan ve İran Türkmenleri arasında görülen bazı boylar: Kaçar, Kengerlü, Taliş, Kara Çorlu, Şah Dullu, Aynallu, Türkmen.

Bazı şehirlerin ilişkili olduğu Türk boyları: Kayı Boyu: Denizli-Merkez, Diyarbakır-Bismil-Yukarısalat, Diyarbakır-Dicle, Erzincan-Refaiye-Akarsu, Eskişehir-Çifteler, Eskişehir-Mihalıççık, Giresun-Bulancak, Isparta (Merkez), Kastamonu-Kuzkaya, Konya-Bozkır-Belören, Kütahya-Emet, Kütahya-Tavşanlı. Bayat Boyu: Adana (Merkez), Adıyaman-Besni, Afyon (Merkez), Aydın-Söke, Balıkesir-Balya, Bolu-Merkez, Bursa-Yenişehir, Çankırı-Çerkeş. Afşar Boyu: Bolu-Mengen-Gökçesu, Bursa-Yenişehir, Çankırı-Çerkeş, Çorum-Kargı-Hacıhamza, Denizli-Honoz, Isparta-Eğridir-Aksu, Kastamonu-İhsaniye (Araç), Kayseri-Pınarbaşı, Konya-Çumra-Dinek, Kütahya-Emet-Pazarören (örencik). Çepni Boyu: Afyon-Sandıklı-Hocalar, Amasya-Gümüşhacıköy, Balıkesir-Bandırma-Edincik, Bolu-Mudurnu, Bursa-Mudanya, Çanakkale-Küçükkuyu-Ayvacık, Çorum-İskilip, Giresun-Espiye, Kastamonu-Çatalzeytin, Kırşehir-Merkez-Çiçekdağı. Bu bilgiler, genel bir rehber niteliğindedir ve yerleşim yerlerindeki Türk boylarının dağılımı zamanla değişmiş olabilir.

Eski Türklerde ongun, Tengricilik inancında içinde bir ruhu barındıran bir cisme verilen isimdir. Özellikleri: Tanrı'nın yeryüzündeki varlığı: Eski Türkler, Tanrı'nın yeryüzünde ongunlar aracılığıyla var olduğuna inanırdı. Tapınma: Ongunlara tapınma, putperestlik anlamına gelmezdi; ongunlardan ilham alma ve öldükten sonra ongunların hizmetine girme arzusunu ifade ederdi. Semboller: Ongunlar genellikle boyların türediğine inandıkları kurt, kaplan, dağ keçisi, koç, geyik, boğa, at, kartal, şahin, doğan gibi hayvanların şeklini taşırdı. Toplumsal kullanım: Ongunlar, boylar arasındaki ilişkileri güçlendiren ve birlik duygusunu pekiştiren bir araç olarak da kullanılırdı. Bazı örnekler: Kotuz: İlk Türklerin yaşadığı İç Asya'da boğayı ve tüylü boğa cinslerini bir kuvvet simgesi olarak görme. Sıgun: Türklerde ölümsüzlüğün simgesi olarak kabul edilen geyik ve dağ keçisi cinsi. Ku (Kuğu): Bazı Türk boylarının kültüründe önemli bir yer tutan kuğu.

Tahiriler, Türk boyundan değil, Fars kökenlidir.

Megrellerin kökeni, tarih öncesi ortak bir proto-halka dayanmaktadır. Megrellerin etnik oluşumu, Kolheti topraklarında pekiştirilmiştir. Ayrıca, Karaçaylar arasındaki Aydabul soyunun Megrel kökenli olup zamanla Karaçaylaştığı iddia edilmektedir. Megreller, günümüzde çoğunlukla Gürcistan'daki Megrelya bölgesinde yaşamaktadır.

Sarışın Türkler, genellikle Kıpçak boyundan gelmektedir. Kıpçaklar, Asya'da yaşamış ve 11. yüzyılda Karadeniz'in kuzeyinden Tuna'ya göç etmişlerdir. Bugün Kafkasya'da yaşayan Karaçay ve Malkar halklarının da Kıpçakların torunları olduğu düşünülmektedir. Ayrıca, Romanya'da açık sarı saçlı ve mavi gözlü Çangolar adlı bir topluluk da Kumanlardan geldiği kabul edilmektedir.

Galiçyalılar, İber Yarımadası'nın kuzeybatısında bulunan Galiçya bölgesinde yaşayan bir halktır. Galiçyalılar, tarihî, kültürel ve dilsel açıdan kendine özgü bir kimlik geliştirmiştir. Galiçyalıların ana dili olan Galiçyaca, Latin dillerinden türemiştir. Galiçyalılar, ayrıca şu etnik gruplarla da ilişkilidir: Portekizce; Asturyalılar; Leonese halkı; diğer İspanyollar.

Karadenizlilerin büyük çoğunluğu Oğuz Kağan Destanı'nda yer alan 24 Oğuz boyundan biri olan Çepni boyuna mensuptur. Bunun yanı sıra, Karadeniz bölgesinde Kıpçaklar da önemli bir etkiye sahiptir. Ayrıca, Lazların genellikle Kafkasya kökenli bir halk olarak kabul edildiği ve Gürcü kökenli olduğu düşünülmektedir.

Doğu Karadeniz bölgesinde, belirtilen kavimlere ait bazı boy ve oymaklar şunlardır: Kıpçaklar: Cordan, Konguroğlu, Şişmanoğlu, Uzunoğlu, Temurci/Demircioğlu, Durut/Türütoğlu, Saral/Sarialioğlu, Terter. İskitler: M.Ö. 4. yüzyılda Bayburt bölgesinde yaşayan Skyten/İskitlerden bahsedilir. Bölgede, bu boy ve oymaklara ait yer adları da bulunmaktadır, örneğin: Artvin, Zeytinlik bucağı Yukarı Maden köyünün güneydoğusunda Saralet mezrası. Arhavi'deki Curtan/Cordan köyü ve Cordan yaylaları. Çaykara'ya bağlı Dağönü (Hanlut) köyünün Cordanlı mahallesi. Ayrıca, Trabzon'un Akçaabat nahiyesindeki İlana köyü, Kıpçak menşeli bir aile ve şahıs adı olan İlan'dan ismini almıştır.

Türkiye'de çok sayıda farklı kültür bulunmaktadır. Bu kültürler, bölgesel, yöresel veya etnik temelde çeşitlilik gösterir. Türkiye'deki bazı kültür örnekleri şunlardır: Kapadokya'da Peri Bacaları Kültürü. Alevi Kültürü. Karadeniz Bölgesi'nde Laz Kültürü. Güneydoğu Anadolu Bölgesi'nde Zaza Kültürü. Ege Bölgesi'nde yapılan şenlikler ve festivaller. Ayrıca, Türkiye'nin her ilinde farklı kültürel unsurlar ve gelenekler bulunmaktadır. Bu nedenle, Türkiye'deki tam kültür sayısını belirlemek zordur.

Kırım Tatar kültürü, zengin ve çeşitli bir yapıya sahiptir. Bazı özellikleri: Dil: Kırım Tatarcası, Oğuz ve Kıpçak lehçelerinin etkisiyle zenginleşmiştir. Müzik: Dağlık ve güney sahil Kırım Tatarlarının şarkıları zengin süslemeli melodiler ve ezgilerle söylenir. Gelenekler: Nevruz'da yumurta, tavuk çorbası, kabaklı börek gibi yemekler yapılır; çocuklar maske takıp şarkı söyler. Kıyafet: Erkeklerin kıyafetleri arasında "tübeteika" adı verilen siyah bir şapka, geniş yakalı "cherkeska" ceket, dar "tumar" pantolon ve yüksek deri "çerkez çizmesi" bulunur. İnanç: Kırım Tatarları için dinsel kimlik önemlidir; ilahi ve dini şarkılar kültürel kimliğin bir parçasıdır. Kırım Tatarları, 1944 sürgünü sonrası ana vatanları Kırım'a dönüşle birlikte kültürel kimliklerini yeniden inşa etmişlerdir.