Osmanlı'da vakıf hukuku, İslam hukuku çerçevesinde şekillenmiş ve toplumun ekonomik, sosyal, hukuki ve kültürel hayatında önemli bir yer tutmuştur. Temel özellikler: - Vakıfların kurulması: İrade beyanıyla, yazılı veya sözlü olarak yapılabilirdi. - Vakıf türleri: Sahih vakıflar (mülkiyetin vakfedilmesi) ve sahih olmayan vakıflar (yararlanma hakkının vakfedilmesi) olarak ikiye ayrılırdı. - Vakıfların yönetimi: Vakıflar, mütevelli adı verilen yöneticiler tarafından idare edilirdi. - Vakıfların denetimi: Vakıflar, genellikle nazır adı verilen kişiler tarafından denetlenirdi. Önemli yasal düzenlemeler: - 1826: Evkâf-ı Hümayun Nezareti'nin kurulması, vakıfların merkezi bir sistem üzerinden denetlenmesini sağladı. - 1858: Arazi Kanunnamesi ile araziler beş kısma ayrıldı ve vakıf arazileri tanımlandı.