İspatın temel ilkeleri şunlardır: İspat Hakkı: Taraflar, kanunda belirtilen süre ve usule uygun olarak ispat hakkına sahiptir. Hukuka Aykırı Deliller: Hukuka aykırı yollarla elde edilmiş deliller, bir vakıanın ispatında dikkate alınmaz. Belirli Delillerle İspat: Kanun belirli delillerle ispatını emretmişse, bu hususlar başka delillerle ispat edilemez. Delil İkame Yükü: Tarafların, çekişmeli olayın ispatı için hangi delilleri sunacaklarını belirleme yüküdür. İspat Ölçüsü: Hâkimin, bir vakıanın ispatlanmış sayılabilmesi için o vakıanın doğruluğu hakkında sahip olması gereken kanaatin derecesidir. Tam İspat: Hâkimi, iddia edilen vakıanın doğruluğuna tam olarak inandırmak ve makul bir şüphe bırakmamaktır. Yaklaşık İspat: Hâkimin, ispat edilmek istenen vakıayı muhtemel görmesini sağlar. Ayrıca, ispat yüküne ilişkin bazı istisnalar da bulunmaktadır: Olağan bir durumun aksini iddia eden, bu durumu ispat eder. Kanuni bir karine söz konusu ise, bu karineye dayanan taraf sadece karineyi ispat yükü altındadır. İspat yükü, doğrudan kanunla düzenlenmiş olabilir. Taraflar, ispat yükü sözleşmesi yapabilir.