Yapısalcılık, 1950'lerde dilbilimden doğmuş; sanat, antropoloji ve psikolojiyi de etkilemiş bir eleştirel analiz biçimidir. Temel özellikleri: Yapı ve kurallar: Yapı, ögeleri birbirine ve kendisine belirli kurallarla bağlı olan ve bu tekil birimler arasındaki karşılıklı ilişkileri yansıtan sistemli bir bütündür. Bütünlük ve işlev: Her ögenin yapı içinde bir işlevi vardır ve sistemin bütüncül yapısı, ögeler arasındaki ilişkiler ağından çıkarılmaya çalışılır. Eşzamanlılık: Yapı, eşzamanlı iç bağıntılardan ve iç işleyişten oluşan bir bütün olarak görülür. Anlam ve bağlam: Bir kültürdeki anlam, çeşitli pratikler, olgular ve aktivitelerle tekrar tekrar üretilir. Etkili olduğu alanlar: Dilbilim, göstergebilim, antropoloji, edebiyat eleştirisi, sosyoloji ve psikoloji gibi alanlarda kullanılmıştır.