Osmanlı İmparatorluğu'nda sosyal güvenlik, karşılıklı yardımlaşma ilkesine dayanıyordu. Bu sistem üç ana kategoride toplanabilirdi: 1. Aile içi yardımlar: Yaşlı, hasta ve sakatlara gerekli bakım ve destek, ailenin diğer bireyleri tarafından sağlanırdı. 2. Dinsel yardımlar: Zekat, fitre, sadaka ve bağışlar yoluyla yoksullara yardım yapılırdı. 3. Meslek kuruluşları içindeki yardımlar: Loncalar ve ahilik gibi örgütler, üyelerine hastalık, kaza ve ölüm gibi risklere karşı dayanışma sandıkları kurardı. Ayrıca, vakıflar da sosyal yardım kuruluşları olarak önemli bir rol oynardı. Tanzimat Fermanı'ndan sonra, sınırlı ve geçici nitelikte bazı hukuki belgelerle sosyal güvenlik alanında adımlar atılmaya başlanmıştır.