Padişah

Ayaş Hanı, Bahrî Memlükler döneminde, 5 Safer 690 (7 Şubat 1291) tarihinde inşasına başlanmış ve 12 Rebîülâhir 690 (14 Nisan 1291) tarihinde tamamlanmıştır. Bu nedenle, Ayaş Hanı'nın yapımı II. Bayezid veya herhangi bir Osmanlı padişahı döneminde gerçekleşmemiştir. Yaptıran ve vakfeden kişi Emîr Hüsâmeddin Lâçin'dir.

İlk Osmanlı sancağını getiren padişah, Orhan Bey'dir.

Kadı Gıyaseddin, II. Gıyaseddin Keyhüsrev döneminde yaşamıştır.

Nakkâre, I. Murad zamanında Osmanlı Devleti'nde kullanılmaya başlanmıştır.

Nakîbü’l-eşrâflık müessesesi, Yıldırım Bayezid döneminde (802/1400) Nâzır-ı Sâdât ismiyle kurulmuştur.

Sarıgazi Çeşmesi, Sultan II. Mahmud'un annesi Nakşidil Valide Sultan tarafından 1809 yılında onarılmıştır.

Osmanlı'da ilk kez bir padişahın tahttan kendi isteğiyle çekilmesi, III. Ahmet döneminde gerçekleşmiştir.

"Gök Sultan" lakabı, Osmanlı İmparatorluğu'nun 34. padişahı II. Abdülhamid'e aittir.

Bidâr Kadınefendi, Osmanlı padişahı II. Abdülhamid'in eşidir.

"IV. Murad" dizisi, 17. Osmanlı padişahı IV. Murad döneminde çekilmiştir.

Sofa Köşkü, Sultan III. Ahmed ve Sultan I. Mahmud dönemlerinde onarım görmüştür. Köşkün yapım tarihi tam olarak bilinmemekle birlikte, Kara Mustafa Paşa'nın sadrazamlığı döneminde (1676-1683) yaptırıldığı için bu adı aldığı düşünülmektedir.

Ekber ve Erşad sistemi, I. Ahmet döneminde (1603-1617) kurulmuştur.

Girit Kuşatması, IV. Mehmet döneminde yapılmıştır.

Osmanlı İmparatorluğu'nun ilk padişahı Osman Gazi (1299-1326), son padişahı ise Sultan Vahdettin (1918-1922)'dir.

Pertevniyal Valide Sultan, Osmanlı padişahı Abdülaziz'in annesi olarak bilinir ve üç ana özelliğiyle öne çıkar: 1. Devlet İşlerine Müdahale: 16. yüzyıl valide sultanları gibi, oğlunun iktidarını sonuna kadar kullanıp devlet işlerine müdahale etmiştir. 2. Savurganlık: Maliye hazinesi kötü durumda olmasına rağmen, sarrafı aracılığıyla bulduğu paraları fütursuzca harcamış ve bu durum halk ve devlet memurlarının tepkisini çekmiştir. 3. Hayırseverlik: Pek çok vakıf kurup fakirlere ve zor duruma düşmüş olanlara yardım etmiş, aynı zamanda Galata Köprüsü ve Paşalimanı'nda hayır eserleri yaptırmıştır. Ayrıca, Pertevniyal Valide Sultan'ın, oğlunun tahttan indirilmesi ve ölümünden sonra da sıkıntılı günler yaşadığı ve II. Abdülhamid'in tahta geçmesiyle rahat bir dönem geçirdiği belirtilir.

En başarısız padişah konusunda kesin bir görüş birliği yoktur, ancak bazı kaynaklar tarafından I. İbrahim (Deli İbrahim) ve IV. Mehmed (Avcı Mehmed) başarısız padişahlar olarak değerlendirilmektedir. Diğer bir görüş ise II. Süleyman'ı başarısız bir padişah olarak göstermektedir.

Silahendaz unvanı, Osmanlı Devleti'nde Sultan III. Ahmet döneminde yaygın olarak kullanılmıştır.

En güçlü 10 Osmanlı padişahı arasında şunlar kabul edilir: 1. Fatih Sultan Mehmet (1451-1481). 2. II. Bayezid (1481-1512). 3. Yavuz Sultan Selim (1512-1520). 4. Kanuni Sultan Süleyman (1520-1566). 5. IV. Murad (1623-1640). 6. I. Selim (1566-1574). 7. III. Murad (1574-1595). 8. I. Ahmed (1603-1617). 9. I. Mahmud (1730-1754). 10. III. Selim (1789-1807).

Râventî'nin "Râhatü's-Sudûr" eseri, I. Gıyâseddin Keyhusrev döneminde yazılmıştır.

I. Mehmed (Çelebi), babası Yıldırım Bayezid'in Ankara Savaşı'nda (1402) Timur'a esir düşmesinin ardından başlayan iç mücadeleleri kazanarak 1413 yılında tahta çıkmıştır. Kendisi, üç kardeşiyle birlikte uzun yıllar sürecek bir taht mücadelesinin içine girmiş ve bu savaşları kazanarak Osmanlı Devleti'nin tek hükümdarı olmuştur.