Biyocoğrafya

Karakulaklar Türkiye'de genellikle Akdeniz ve Ege’nin ormanlık kesimlerinde yaşar. Ancak, Türkiye'de karakulakların yaşadığı diğer bölgeler de şunlardır: Doğu Anadolu; Doğu Karadeniz; Trakya; Güney Toroslar; Konya Havzası; Güneydoğu Anadolu. Son zamanlarda, karakulakların yalnızca Toroslar’da görüldüğüne dair kayıtlar bulunmaktadır. Karakulaklar, kurak ve kayalık bölgeleri tercih ederler.

Carlina bitkisi, genellikle Avrasya'da doğal olarak yayılış gösterir. Bazı Carlina türlerinin yetiştiği yerler: Carlina biebersteinii (Kayadikeni), yamaçlarda ve çalılık alanlarda görülür. Carlina acaulis (Gümüş devedikeni), özellikle kumlu, kurak ve işlenmemiş topraklarda, ayrıca İtalya'da deniz seviyesinden 2500 metre yükseklikte bulunur. Ayrıca, devedikeni olarak bilinen Carlina marianum, arı yemi olarak önemli bal bitkileri ve lüks monofloral bal ürünlerinin kaynağıdır.

Eremopoa mardinensis, Türkiye'de sadece Dicle alt bölgesinde yayılış göstermektedir. Bu bitki türü, Mardin eşiği olarak bilinen ve "Önemli Doğa Alanı" olarak kabul edilen bölgede, özellikle kireçtaşı oyukları ve nadas arazilerinde bulunur. Coğrafi olarak Güneydoğu Anadolu (Mezopotamya) bölgesinde yer alır.

Lavandula stoechas (karabaş otu), Akdeniz bölgesine özgü bir bitkidir ve genellikle güneşli ve kuru bölgelerde yetişir. Türkiye'de özellikle Ege ve Akdeniz kıyılarında doğal olarak bulunur. Anavatanı ise Batı Akdeniz'dir.

Leoparlar, Afrika ve Asya'nın bazı bölgelerinde yaygın olarak bulunur. Yaşam alanları: Sahra Altı Afrika'nın otlakları ve çölleri; Güney Doğu Asya; Uzak Doğu, Kuzey Afrika ve Arabistan'ın uzak coğrafi bölgeleri. Leoparlar, tropikal yağmur ormanları, savan, çorak çöller ve yaylalar gibi çeşitli habitatlarda bulunabilir. Türkiye'de de leoparlar görülmektedir; özellikle Doğu Anadolu, Güneydoğu Anadolu, Karadeniz ve Akdeniz bölgelerinde kaydedilmiştir.

Mavi halkalı ahtapot Türkiye'de bulunmaz. Bu tür, Hint-Pasifik biyocoğrafi bölgesinde, özellikle Avustralya'nın güneyi ve Japon Denizi'nde yaşar.

En çok çöl bitkisi, Kuzey Amerika, Güney Amerika, Afrika, Orta Asya ve Avustralya gibi sıcak ve kurak bölgelerde yetişir. Bazı çöl bitkisi türleri ve yetiştikleri bölgeler: Kaktüsler. Sahra çalısı. Yosunlar ve fıçı kaktüsleri. Kumlu bitkiler ve tuzcul bitkiler.

Ormanda yaşayan filler, genellikle Afrika ve Asya kıtalarının belirli bölgelerinde bulunur. Afrika orman filleri, Kongo Havzası'nda yaşar ve ormanlarda bulunur. Asya filleri, ormanlık alanlar, çayırlar, bataklıklar ve dağlık bölgelerde yaşar. Fillerler ayrıca savan, çöl ve su kenarları gibi yerlerde de yaşamayı tercih ederler.

Hint tapiri, Güneydoğu Asya'da yaşar. Yaşam alanı olarak Vietnam, Kamboçya ve Myanmar'ın (Burma) güney bölgeleri, Tayland'ın Tak Eyaleti, Malay Yarımadası, Toba yaylalarının güneyi ve Sumatra'yı tercih eder. Ancak, son yıllarda sayıları giderek azalmış ve soyları tükenme tehlikesi altındadır.

Uçan sincapları en kolay ormanlık alanlarda, özellikle yaprak döken ve iğne yapraklı ağaçların bulunduğu bölgelerde bulabilirsiniz. Türkiye'de uçan sincap türü bulunmamaktadır. Uçan sincapların genellikle çok yaşlı, uzun ağaçların olduğu ormanları tercih ettiği bilinmektedir. Uçan sincaplar, ağaç kovukları veya terk edilmiş kuş yuvalarında yaşarlar.

Dolama otu, genellikle Türkiye'nin dağlık bölgelerinde kendiliğinden yetişir. Ayrıca, dolama otunun dünya genelinde de yetiştiği bilinmektedir; örneğin, Orta Asya, Orta ve Doğu Avrupa, Orta Doğu ve Kuzey Amerika gibi bölgelerde de bulunur. Dolama otunun sulak alanları tercih ettiği ve yaz ortasında yeşermeye başladığı belirtilmiştir. Daha fazla bilgi için bitki yetiştirme uzmanlarına veya botanikçilere danışılması önerilir.

Ozcalık otu, halk arasında üzerlik otu olarak da bilinir ve Orta ve Doğu Anadolu bölgelerinde yetişir.

Türkiye'de gariglerin yaygın olduğu bazı sahalar: Akdeniz Bölgesi'nde Mut havzası; Ege Bölgesi'nde Çeşme dolayları, Karaburun yarımadasının batı bölümü, İzmir'de Yamanlar Dağı, Dumanlı Dağ çevresi, Bodrum ve Bergama dolayları.

Alexander von Humboldt ve Charles Darwin'in önemli olmasının bazı nedenleri: Humboldt: Bilimsel keşifler: Kıtaların levha tektoniği yoluyla hareketini teorize etmiş, bitkilerin üç kıtadaki dağılımını haritalamış ve farklı enlem ve yüksekliklerde iklim bantları oluşturmuştur. Etkisi: Charles Lyell'e Jeoloji Prensipleri'nin ana hatlarını çizmesinde ilham vermiş ve Charles Darwin'in evrim teorisini geliştirmesine katkıda bulunmuştur. Eserleri: "Kişisel Anlatı" ve "Doğa Manzarası" gibi kitaplarıyla doğa yazısına şiirsel bir dil kazandırmış ve gelecek nesiller için bir taslak oluşturmuştur. Darwin: Evrim teorisi: 1859'da yayımlanan "Türlerin Kökeni" kitabı, modern evrim teorisinin temelini oluşturmuştur. Etkisi: Humboldt'un "Kişisel Anlatı"sından ilham alarak kendi yolculuğuna çıkmış ve doğal seleksiyon üzerine çalışmıştır. Mirası: Teorisi, Gregor Mendel'in genetik keşifleriyle birleştirilerek çağdaş evrim biyolojisinin temelini oluşturmuştur.

Şakayık (Paeonia) bitkileri, Asya, Güney Avrupa ve Kuzey Amerika'ya özgüdür. Otsu şakayıklar, Asya, Avrupa ve Kuzey Amerika'da doğal olarak yaşar. Çalı formundaki şakayıklar ise Çin'de doğal olarak bulunur. Şakayıklar, soğuk havalara karşı direnç gösterse de, özellikle kışın dondurucu soğukların sık sık olduğu yerlerde en iyi şekilde gelişir.

Biyocoğrafyanın üç ana alt dalı bulunmaktadır: 1. Tarihsel Biyocoğrafya: Bitki ve hayvan türlerinin farklı zamanlardaki dağılımlarını ve nedenlerini inceler. 2. Ekolojik Biyocoğrafya: İklim koşullarına bağlı olarak bitki ve hayvanların farklı bölgelere dağılımını ele alır. 3. Analitik Biyocoğrafya: Bitki ve hayvan türlerinin dağılımını ve nedenlerini sayısal veriler üzerinden inceler. Ayrıca, biyocoğrafya bitki coğrafyası (fitocoğrafya) ve hayvan coğrafyası (zoocoğrafya) olarak da iki ana alana ayrılır.

Biyocoğrafya için önerilen bazı kitaplar: Recep Efe'nin "Biyocoğrafya". Murat Türkeş'in "Biyocoğrafya: Bir Paleocoğrafya ve Ekoloji Yaklaşımı". Ayrıca, "amazon.com.tr" ve "dr.com.tr" gibi sitelerden farklı biyocoğrafya kitapları da incelenebilir.

Kofa bitkisi, bilimsel adıyla Juncus acutus, dere ve deniz kenarında yetişir. Doğal yaşam alanı, Amerika, Güney Afrika, Akdeniz havzası ve Türkmenistan arasında kalan bölgedir. Türkiye'de Gebze ve Kandıra ilçelerinde gözlemlenmiştir.

Oklu kirpi (Hystrix indica), Türkiye'de daha çok Hatay çevresinde, ardından Kahramanmaraş, Adana, Adıyaman, Antalya, Mersin, Muğla, Aydın ve İzmir'de görülür. Ayrıca, Bursa, Balıkesir, Kütahya ve Kocaeli'nden de oklu kirpi kayıtları bulunmaktadır. Oklu kirpiler, genellikle yüksek ağaç ve çalılıkların bulunduğu bölgelerde yaşamayı tercih ederler.

Türkiye'de semenderler çeşitli bölgelerde bulunur: Karadeniz Bölgesi: Kafkas semenderi, bu bölgede özellikle Doğu Karadeniz'de yaşar. Akdeniz Bölgesi: Marmaris semenderi, Muğla çevresindeki dar bir alanda, maki ve çam ormanlarında bulunur. Ege Bölgesi: Likya semenderlerinden olan bazı türler, Ege'nin bazı adalarında ve Antalya çevresinde yaşar. Marmara Bölgesi: Çeşitli semender türleri bu bölgede de bulunur. İç Anadolu Bölgesi: Türk semenderi (benekli Anadolu semenderi), genellikle orman açıkları, su kenarları ve taşlık alanlarda görülür. Türkiye'de toplam 17 tür semender bulunur.