Uyum kuramı, bireylerin çevreleriyle denge kurma çabalarını ve bu süreçte ortaya çıkan psikolojik mekanizmaları inceleyen bir psikolojik perspektiftir. Temel ilkeleri: - Birey ve çevre arasındaki ilişki: Birey, çevresiyle etkileşim içinde aktif bir şekilde şekillenir. - Uyumun dinamik olması: Uyum, sabit bir durum değil, sürekli değişen bir süreçtir. - Uyumun çok boyutlu olması: Uyum, sadece psikolojik değil, aynı zamanda sosyal, duygusal ve fiziksel boyutları da içerir. - Uyumun kişilik özelliklerine bağlılığı: Bireylerin kişilik özellikleri, uyum sağlama şeklini etkiler. Farklı uyum kuramı yaklaşımları: - Psikoanalitik yaklaşım: Uyumu, id, ego ve superego arasındaki denge olarak görür. - Bilişsel yaklaşım: Uyumu, bireyin çevreyi algılama ve yorumlama şekliyle ilişkilendirir. - Sosyal öğrenme kuramı: Bireyler, gözlem yoluyla ve taklit ederek uyum becerilerini öğrenirler. - Humanistik yaklaşım: Uyumu, bireyin potansiyelini gerçekleştirme ve kendini anlamadaki ilerleme olarak görür. Uygulama alanları: Eğitim, sağlık ve sosyal hizmetler gibi alanlarda, bireylerin sosyal uyumunu sağlamak ve iş stresini yönetmek için kullanılır.