Niyâzî-i Mısrî'nin "Ta'bîrâtü'l-vâkıât" adlı eseri, müridin manevi gelişiminde gördüğü rüyaları ve vakıatları yorumlayabilmesi için rehber niteliğindedir. Mısrî, eserde nefs mertebelerinin her birine karşılık gelen dairelerin ayrı ayrı tertip edildiğini ve her bir dairenin, o mertebede yaşanan şekillere göre düzenlendiğini ifade eder. Niyâzî-i Mısrî, rüyaların, müridin amellerinin bir şekle temessül ederek rüyasında kendisine gösterildiğini ve bu sayede menzil ve mertebesinin anlaşıldığını, buna göre ahlakını düzeltebileceğini ve nefsini ıslah edebileceğini belirtir. Mısrî, nefsle mücadeleyi, amellerin en zoru olarak görür. Niyâzî-i Mısrî'nin "Ta'bîrâtü'l-vâkıât" adlı eseri, etvâr-ı seb’a anlayışını sistemleştiren Halvetiyye geleneğinin önemli bir kaynağıdır.