Erken dönem Osmanlı mimarisi, Osmanlı Devleti'nin kuruluş döneminden 1501 yılında Bayezid Camii'nin yapımına başlanmasına kadar olan süreyi kapsar. Bu dönemde mimari, Bizans ve Selçuklu etkilerinin yanı sıra, özgün bir stil geliştirmiştir. Öne çıkan özellikler şunlardır: Dört ayaklı planlar: Cami ve medreseler genellikle dikdörtgen veya kare planlıdır ve merkezi bir alan oluşturmak için dört ayak kullanılır. Minareler: İnce ve uzun minareler tercih edilmiştir. Kubbeler: İslam mimarisinin önemli bir unsuru olan kubbeler, yapıların çatılarında kullanılır. Malzeme kullanımı: Taş, tuğla ve ahşap gibi malzemeler yaygın olarak kullanılmıştır. Süsleme: Çini, seramik, kaligrafi ve geometrik desenler gibi süslemelerle yapılar estetik açıdan zenginleştirilmiştir.