Sezai Karakoç'un "Anneler ve Çocuklar" şiirinde mecaz-ı mürsel, betimleme ve benzetme gibi edebi sanatlar kullanılmıştır. Mecaz-ı mürsel: Şiirde "bahçe" kelimesi, hayat olarak kullanılmıştır. Betimleme: Çocuğun "elinde siyah bir çubuk" ve "ağzında küçük bir leke" ile "bahçenin en yalnız köşesinde" durması, çocuğun matemli ve üzgün olduğunu betimler. Benzetme: Çocuğun ölümünden sonra annenin, "güneş" gibi sevgisi tarif edilmez bir varlığın aydınlığında, simsiyah bir dünyaya hapsolması benzetmesi yapılmıştır. Ayrıca şiir, "zorun kolay anlatımı" olarak tanımlanan bir edebi sanatı da örneklendirir.