Osmanlı Türkçesinde kullanılan bazı bağlaçlar: Menşei Türkçe olan bağlaçlar: daḫı, bile, ise, ḳaçan. Menşei yabancı olan bağlaçlar: ve, lākin, zīrā ki, mādām ki, hemān ki, eger. Terkibinde hem Türkçe hem de yabancı menşeli unsurlar barındıran bağlaçlar: çūn kim, hemān kim, anuŋiçün ki, nite ki, ne vaḳtın kim. Bazı örnekler: çūnki (ki): "çūnki (tekür yėtişdi ‘osmān ġāzīyle bulışdı) ve (bu ‘avrat ṣūretine giren dilāverler daḫı ardın kesdiler)". mādām ki: "mādām ki (pīr aḥmed istiḳlāl buldı) (ḳuyruġın bulamaġa başladı)". eger: "eger: -(y)sA". ḳaçan: "ḳaçan: -(y)sA". Osmanlı Türkçesi bağlaçları hakkında daha fazla bilgi için şu kaynaklara başvurulabilir: "On Prepositive Conjunctions of Ottoman Turkish" makalesi. "Osmanlı Türkçesindeki Cümle Bağlaçlarının Tasnifine Dair Bazı Öneriler" makalesi. Vikisözlük'teki "Kategori:Osmanlı Türkçesi bağlaçlar" sayfası.