Osmanlı Türkçesinde bağlaç yerine kullanılabilecek bazı unsurlar şunlardır: Edatlar: "be", "der", "ez" gibi edatlar, bazı bağlaç işlevlerini üstlenebilir. Zarflar: "hemān" (hemen) gibi zarflar, zaman ifadesi taşıyarak bağlaç görevi görebilir. Farsça bağlaçlar: "çūn (ki)", "ḳaçan (ki)", "mādām (ki)" gibi Farsça kökenli bağlaçlar da kullanılmıştır. Ayrıca, "ve", "ammā", "daḫı" gibi bağlaçlar da cümlelerin birleştirilmesinde rol oynar. Türkçe değil, Farsça kökenli olan "ki" bağlacı, Osmanlı Türkçesinde de yaygın olarak kullanılmıştır.