Eski Türklerde dil, farklı dönemlere ayrılarak incelenebilir: 1. Ana Türkçe Dönemi: Türkçenin Altay dilinden ayrılarak bağımsız bir dil olarak geliştiği dönemdir. 2. Eski Türkçe Dönemi: Türklerin İslamiyeti kabul etmeden önce kullandıkları Türkçedir ve 6-13. yüzyıllar arasında etkilidir. 3. Orta Türkçe Dönemi: Türklerin İslamiyet'i kabul etmesinden sonra, Arapça ve Farsça etkisiyle dilin karmaşık bir yapı kazandığı dönemdir. 4. Yeni Türkçe Dönemi: 13. yüzyıldan 20. yüzyılın başlarına kadar uzanan bu dönemde, Osmanlı İmparatorluğu döneminde Türkçe, Arapça ve Farsça kelimelerle zenginleşmiş ve edebiyat dili olarak kullanılmaya başlanmıştır.