Osmanlı'da saray dili, "Osmanlı Türkçesi" olarak adlandırılan, Arapça ve Farsça kelimelerle süslenmiş, zengin ve estetik bir yapıya sahip bir dildi. Saray dilinin bazı özellikleri: Sosyal hiyerarşiyi koruma: Saray dili, halktan ayrışarak bir elit kimliği oluşturur ve sarayın üstünlüğünü pekiştirirdi. Bürokratik ihtiyaçlar: Devlet kademelerinde, özellikle divan ve kalemiyede görev yapan memurlar için teknik ve resmi terimlerle donatılmış bir dil gerekliydi. Kültürel devamlılık: Saray, kendisini büyük İslam imparatorluklarının varisi olarak gördüğü için, bu dil Arapça ve Farsça etkisinde biçimlenmişti. Eğitimsel ayrışma: Eğitimli elitler "yüksek dil" kullanırken, halkın büyük kısmı okuma yazma bilmiyor veya basit bir Türkçe konuşuyordu. Osmanlı'da devlet işlerinde ve sarayda kullanılan dil Osmanlı Türkçesi olmasına karşın, imparatorluğun farklı bölgelerinde diğer diller de kullanılmaktaydı.