Servet-i Fünun dönemi, Osmanlı İmparatorluğu'nun son dönemlerinde, 1896 ile 1901 yılları arasında etkin olan bir edebi akımdır. Bu dönemde, Batı tarzında roman ve hikaye türleri öne çıkmış, sanat toplumdan bağımsız olarak bir değer taşımıştır. Temel özellikleri: - Realizm ve Naturalizm: Eserlerde gerçek hayattan kesitler sunulmuştur. - Bireysel duygular ve içsel çatışmalar: Karakterlerin duygusal durumları ve psikolojik derinlikleri öne çıkarılmıştır. - Estetik kaygılar: Dil ve üslup, akıcı ve sade olmasının yanı sıra estetik kaygılarla zenginleştirilmiştir. - Toplumsal eleştiriler: Osmanlı toplumunun geri kalmışlıkları, kadın-erkek eşitsizliği ve sosyal adaletsizlikler eleştirilmiştir.