Kânûn-ı Esâsî (Kanuni Esasi), Osmanlı İmparatorluğu'nun 23 Aralık 1876'da ilan edilen ilk ve son anayasasıdır. Başlıca özellikleri: Meşrutiyetin ilanı: Padişahın tek başına değil, halkın seçtiği temsilcilerle birlikte ülkeyi yönetmesini sağlar. Temel hak ve özgürlükler: Kişi hürriyeti, mülkiyet hakkı, kanun önünde eşitlik gibi kavramları güvence altına alır. Güçler ayrılığı: Yasama, yürütme ve yargı güçlerinin birbirinden ayrılmasını öngörür. Seçim ve temsil sistemi: Halkın seçim hakkını tanır ve meclislerin 4 yılda bir seçilmesini düzenler. Yürütme yetkisi: Padişahın başında olduğu Vekiller Heyeti'ne verilmiştir. Kânûn-ı Esâsî, 1924 Anayasası'nın yürürlüğe girmesiyle yürürlükten kalkmıştır.