Düvel-i Muazzama politikası, Osmanlı Devleti'nin 19. ve 20. yüzyıllarda Avrupa'nın büyük devletleriyle (İngiltere, Fransa, Almanya, Rusya) olan ilişkilerini ifade eder. Osmanlı, bu dönemde bu devletler arasında denge politikası izlemiş ve özellikle Balkan topraklarında bu devletlerin çıkar çatışmalarından yararlanmaya çalışmıştır. Ayrıca, Düvel-i Muazzama, Osmanlı'nın iç işlerine müdahale etmek için de kullanılmıştır; örneğin, irtidat (dinden dönme) meselesinde bu devletler, Osmanlı'nın şeriat hükümlerini uygulamasını durdurmasını talep etmişlerdir.