Bedihî ve zarurî terimleri, felsefede kesin ve apaçık bilgi anlamına gelir 23.

Zarurî bilgi, doğrudan doğruya zihinde oluşan, vasıtasız ve çaba gerektirmeyen bilgidir 14. Bu tür bilgiler, akıl yürütme, delillendirme veya düşünme gibi bir çaba olmadan, kendiliğinden meydana gelir 14. Örnekler arasında, kişinin kendi varlığını, açlığını veya susadığını bilmesi yer alır 14.

Bedihî bilgi ise, mantıkta aklın hiçbir delile ihtiyaç duymaksızın kendiliğinden doğruluğunu kabul ettiği önerme olarak tanımlanır 2. Bedihî bir terim olarak daha çok Fahreddin er-Râzî'den sonra kullanılmaya başlanmıştır 2.

İlk kaynaklarda bedihî yerine çoğunlukla aynı anlamda olmak üzere "zarûrî" ve "evvelî" terimlerinin kullanıldığı görülmektedir 2.