1940-1960 yılları arasındaki hikaye özellikleri şunlardır: Dilde sadeleşme: Yazarlar, hikayelerini herkesin anlayabileceği sade bir dille kaleme almıştır. Gözlem ve realizm: Hikayeler, gözleme dayalı olup realist bir üslupla yazılmıştır. Natüralizm: Bu dönemde natüralizm akımının özelliklerini yansıtan hikayeler de yazılmaya başlanmıştır. Karakterler: Prototip olarak adlandırılan karakterler ve bu karakterlerin arasındaki çatışmalar işlenmiştir. Toplumsal ve bireysel konular: Hikayelerde toplumsal içerikli konuların yanı sıra, yalnızlık, memleket özlemi ve aşk acısı gibi bireysel konulara da yer verilmiştir. Polisiye eserler: Birçok yazar, takma isimle polisiye romanlar yazmıştır. Yeni teknikler: Modernizm akımının etkisiyle, geleneksel anlatım biçimlerinden uzaklaşarak yeni deneysel yöntemler benimsenmiştir. Bu dönemde öne çıkan bazı yazarlar: Sabahattin Ali, Sait Faik Abasıyanık, Aka Gündüz, Yaşar Kemal, Fakir Baykurt, Kemal Tahir, Peyami Safa.