Divan şiirinde "ten" kelimesi, genellikle "beden" veya "vücut" anlamında kullanılmıştır. Eski Türk inançlarında: "Ten", bedensel varlığı simgelerken, ruh daha soyut bir kavram olarak değerlendirilmiştir. İslamiyet sonrası: Bedensel varlık ve ruh arasındaki ilişki dini bir bağlamda ele alınmış, tenin ölümle birlikte yok olacağı, ancak ruhun ebedi olduğu anlayışı pekişmiştir. Ayrıca, divan şairleri, "ten" kelimesini tevriye, müşakele gibi söz sanatları aracılığıyla farklı anlamlar yüklemek için de kullanmışlardır.