AntikDönem

Antik Roma'da kölelerin günlük hayatı şu şekildeydi: Yasal Durum: Köleler, kişisel hakları olmayan ve efendilerinin mülkiyeti olarak kabul edilen kişilerdi. Çalışma Koşulları: Birçok köle, zorlu fiziksel işler yapardı. Ev Ortamında Yaşam: Evlerde çalışan köleler, genellikle daha iyi bir yaşam kalitesine sahipti. Sosyal Yaşam: Köleler, sosyal yaşamın her alanında görülebilirdi; öğretmen, aşçı, kütüphaneci veya fahişe olarak çalışırlardı. Tedavi: Ağır yaşam ve çalışma koşulları, binlerce kölenin ölümüne yol açtı. Köleler, özgürlüklerini efendilerinin onları azat etmesi veya biriktirdikleri parayla satın alarak kazanabilirlerdi.

Mısır'da piramitlerin yapımında kölelerin nasıl çalıştırıldığına dair bazı bilgiler şu şekildedir: Çalışma Şartları: Alt tabakadaki kölelere para verilmez, ağır işlerde çalıştırılır, günde 4-5 litre bira ve ekmek verilirdi. Teşvik: İşçileri çalışmaya teşvik etmek için et ağırlıklı öğünler tercih edilmiş ve günde 2000 kilo et sağlayacak kadar hayvan kesilmiştir. Konut: İnşaat süresince işçiler, yarı zamanlı olarak Heit el-Ghurab adlı bir evde kalır ve üç aylık vardiyalarla çalışırdı. Ancak, piramitlerin yapımında kölelerin kullanıldığına dair teori, Mısırbilimciler tarafından tam olarak kabul edilmemektedir.

Herkül Sütunları, Cebelitarık Boğazı'nın iki yakasında yer alır. Kuzey Sütunu: "Calpe Mons" olarak bilinir ve Cebelitarık Kayası'dır. Güney Sütunu: Kimliği tarih boyunca tartışmalı olmuştur.

Gülek Boğazı'nda yaşamış bazı topluluklar: Makedonya Kralı İskender: M.Ö. 333 yılında Anadolu'ya giriş yapmış ve Gülek Boğazı'nda ordusunu dinlendirmiştir. Selevkoslar ve Mısırlılar: İskender'in ölümünden sonra bölge, bu iki devlet arasında sık sık el değiştirmiştir. Romalılar: Bölgeyi Kilikya eyaleti olarak kendilerine bağlamış ve Tarsus'u bu eyaletin merkezi yapmışlardır. Bizanslılar: M.S. 395'te bölgenin hakimiyeti Bizans'a geçmiştir. İslam Halifeleri: 652-653 yıllarında Muaviye, Gülek Boğazı ve çevresini Müslümanların eline geçirmiş, üzerine küçük bir kale yaptırmıştır. Ermeniler: Çukurova'nın Ermenilerin eline geçmesiyle Kilikya kalelerine yerleşmeye başlamışlardır. Türkmenler: 1083 yılında Kutalmışoğlu Süleyman Şah, Çukurova'daki Ermenileri itaat altına almış ve bölgeye Türkmen akını hız kazanmıştır. Memlüklüler: 1516 Mercidabık ve 1517 Ridaniye savaşlarında Memlüklüler yenilmiş ve Çukurova ile birlikte Gülek de Osmanlıların eline geçmiştir. Kavalalı Mehmet Ali Paşa'nın oğlu İbrahim Paşa: 1833 yılında Anadolu'ya sefer yaparken Gülek Boğazı'nı toplarla genişletmiştir. Ayrıca, 16. yüzyılda Gülek Kalesi'nde hem Türkler hem de Ermeniler yaşamaktaydı.

Firavunların orduları genellikle profesyonel piyadelerden oluşmaktaydı.

Afrodisias'ın en ünlüsü olarak Afrodisiaslı İskender ve Afrodisiaslı Chariton gösterilebilir. Afrodisiaslı İskender, MÖ 1. yüzyıl ile MS 5. yüzyıllar arasında, başta heykelcilik olmak üzere önemli bir sanat merkezi haline gelen Afrodisias'ta yaşamış ünlü bir heykeltıraştır. Afrodisiaslı Chariton ise, Afrodit Tapınağı'nda bulunan ve Afrodit tanrıçasının kendine has yorumlanmasını yansıtan kült heykelinin heykeltıraşı olarak bilinir. Ayrıca, Afrodisias'ın gelişiminde önemli rol oynayan Iulius Zoilos da bu kentin ünlü kişilerinden biridir. Afrodisias'ın tanıtımına büyük katkı sağlayan Prof. Dr. Kenan Tevfik Erim de bu kentle özdeşleşmiş önemli bir isimdir.

Mersin'in Aydıncık ilçesinin tarihi, yaklaşık 3000 yıl öncesine dayanmaktadır. İlçenin antik dönemdeki adı Kelenderis'tir ve bu şehir, Fenikeliler tarafından üç bin yıl önce bir liman ve ticaret şehri olarak kurulmuştur. Aydıncık, 1987 yılında Gülnar'dan ayrılarak müstakil ilçe olmuştur.

Muğla'ya "Menteşe" denmesinin nedeni, bölgenin Osmanlı döneminde Menteşe Beyliği'nin hakimiyetine girmesi ve bu beyliğin isminin bölgeye verilmesidir. Menteşe Beyliği, 1284 yılında Selçuklu uç beyi Menteşe Bey tarafından kurulmuştur. "Menteşe" adı, bir beylik ve daha sonra sancak adı olarak Fethiye'den Çine'ye, Datça'dan Tavas'a kadar olan bölgeyi ifade etmiştir.

Spartalılar, Helot adı verilen köleleri, toplumun işleyişini sürdürmek için gereken tüm günlük görevleri ve vasıfsız işçiliği yerine getirmeleri için kullanırlardı. Spartalılar, Helotların isyan etmesinden korktukları için onlara genellikle baskıcı ve acımasız bir tutum sergilediler.

Troas Bölgesi, antik ismiyle Troad, Çanakkale Boğazı'nın ikiye böldüğü Anadolu ve Rumeli bağlantısının doğu kısmıdır. Sınırları: Kuzeyde: Çanakkale Boğazı ve Marmara Denizi. Güneyde: Edremit Körfezi. Doğuda: Gönen Çayı. Batıda: Ege Denizi. Başlıca yerleşimler: İlion (Troya), Alexandria Troas, Skepsis, Dardanos, Abydos, Lampsakos, Assos, Parion, Gargara. Bölge, adını en ünlü kenti olan Troya'dan almıştır.

Bergama Krallığı, Roma İmparatorluğu tarafından yıkılmıştır. Bu olay, III. Attalos'un (MÖ 138-133) ölümüyle gerçekleşmiş ve krallığı Roma'ya vasiyet etmesi sonucu Roma egemenliğine girmiştir.

Yunanistan'ın eski bir tarihe sahip olmasının birkaç nedeni vardır: Antik Yunan Uygarlığı: Yunanistan'ın tarihi, M.Ö. 3000'li yıllara kadar uzanır ve bu dönem, Helen Uygarlığı'nın başlangıcına denk gelir. Sürekli Kültürel Gelişim: Yunanistan, tarih boyunca Minos, Miken, Helen, Roma ve Bizans gibi birçok medeniyete ev sahipliği yapmıştır. Coğrafi Konum: Yunanistan'ın Akdeniz'deki stratejik konumu, tarih boyunca çeşitli kültürlerle etkileşim kurmasını ve bu kültürleri geliştirmesini sağlamıştır. Tarihsel Süreklilik: Antik Yunan kültürü, Bizans ve Avrupa unsurlarını da içererek günümüze kadar etkisini sürdürmüştür. Bu faktörler, Yunanistan'ın zengin ve köklü bir tarihe sahip olmasına katkıda bulunmuştur.

Menapiler, Roma öncesi dönemde ve Romalılar döneminde Kuzey Galyada yaşamış bir Belgic kabilesidir.

Antik Olimpiyat Oyunları, MÖ 776 yılında Yunanistan'ın Olimpiya şehrinde başlamıştır. Bu tarih, ilk ve tek etkinlik olan stadion koşusunun kazananı Elis’li Koroibos’un zaferiyle belirlenmiştir. Antik Olimpiyat Oyunları, MS 393 yılına kadar düzenlenmiştir.

Likyalıların ölü gömme adetleri şunlardır: Kaya mezarları: Likyalılar, ölülerini uçurum kenarlarına veya sahile yerleştirdikleri kaya mezarlarına gömerlerdi. Lahitler: Likya lahitleri, büyük boyutları ile ünlüydü ve genellikle bağımsız anıtlar olarak gökyüzüne maruz kalan bir şekilde yerleştirilmişti. Sütun mezarları: Likya'nın en eski mezar türü olan sütun mezarları, tepeye doğru daralan ve doğrudan zeminde veya kademeli bir tabanda duran monolitlerden oluşurdu. Çoklu gömü: Likyalıların mezarlarında genellikle birden fazla ceset bulunurdu, bu da aile bağlarının ölümden sonra da korunduğunu gösterirdi. Cenaze ritüelleri: Mezarların üzerinde, cenaze yemeği (totenmahl) sahneleri gibi tasvirlere rastlanırdı. Likyalılar, ölülerinin ruhlarının, kanatlı bir yaratık tarafından mezarlardan öbür dünyaya taşındığına inanırlardı.

Megaron ve tapınak arasındaki temel farklar şunlardır: Megaron, küçük boyutlu tapınaklarda uygulanan plan türüdür. Tapınak ise, tanrının evi olarak kabul edilir ve genellikle bir kutsal alan (temenos) içinde yer alır. Dolayısıyla, megaron daha basit bir plan tipi olup, tapınak ise daha karmaşık bir yapıdır ve kutsal bir alan içinde yer alır.

Antik Roma'da kullanılan bazı semboller: SPQR. Aquila (Kartal). Fasces. Knot of Hercules (Hercules Düğümü). Rod of Asclepius (Asclepius Çubuğu). Chi Rho. Cimaruta. She-wolf (Dişi Kurt).

Romalıların kim tarafından yok edildiği, hangi bağlamda ele alındığına bağlı olarak değişebilir. Batı Roma İmparatorluğu, 476 yılında Barbar kumandan Odoacer tarafından genç imparator Romulus Augustus'un tahttan indirilmesiyle resmi olarak sona ermiştir. Roma şehri, tarihte birkaç kez istilalara uğramıştır. Örneğin, MÖ 390 yılında Galyalılar tarafından yağmalanmış ve bu olay, şehrin ilk defa merkezinin yağmalanmasına yol açmıştır.

Ur Zigguratı'nın inşası MÖ 2050-2030 yıllarında başlamış ve yaklaşık MÖ 2030-1980 yıllarında tamamlanmıştır. Bu durumda, zigguratın yapımı yaklaşık 20-28 yıl sürmüştür. Ziggurat, tarih boyunca çeşitli inşaat ve yenileme aşamalarından geçmiştir; örneğin, MÖ 6. yüzyılda Yeni Babil İmparatorluğu döneminde Kral Nabonidus tarafından restore edilmiştir.

Babil'in Asma Bahçeleri'nin çizimi için aşağıdaki kaynaklar ve bilgiler kullanılabilir: 1. Antik Kaynaklar: Bahçelerin en eski tasvirleri, MÖ 290 yılında Babil rahibi Berossus tarafından yazılan ve Josephus tarafından aktarılan metinde yer almaktadır. 2. Yunan ve Roma Yazarları: Strabon, Diodorus Siculus ve Quintus Curtius Rufus gibi yazarlar, bahçelerin çamur tuğlalardan yapılmış teraslı bir yapı üzerinde yükseldiğini, her terasta çeşitli ağaçlar, çalılar ve asmalar bulunduğunu belirtmişlerdir. 3. 3D Rekonstrüksiyon Çizimleri: Modern araştırmacılar, bahçelerin üç boyutlu rekonstrüksiyon çizimlerini yapmışlardır. Bu çizimler, yapıların genel planını ve detaylarını göstermektedir. Bahçelerin çizimine başlamadan önce, kesin konumları ve teknik özellikleri hakkında kesin bir bilgi olmadığını göz önünde bulundurmak önemlidir.