1. Peyami Safa'nın "Yalnızız" romanından bir örnek:

"Ve şimdi onun sufle ettiklerini kendi kendine söylüyor: 'Görüyorsun, bu kız senin onu çıkarmak istediğin kademeden çok aşağılara düşüyor. Anlamıyor, görüyorsun. İnat ediyor. Bu katılıkta sana en büyük ihtar var. Realite haykırıyor. Sen de bunu anlamıyorsun. Meral senin Meral’in değil. Onun sahicisi senin hayalinin yanında sahte görünüyor sana. Yalancı senin hayalindir. En büyük yalanı sen kendi kendine söylüyorsun. Kendi hayaline kendini kandırmaya çalışıyorsun. Böyle bir Meral yok. Asıl Meral’in küçük realitesi seni bir saniye düşündürmeye bile değmez. Sen onu bırak da benimle hesaplaş. Kendi ölçünü bu kadar nasıl şaşırabiliyorsun? Bana tanıdıkların ve tanıyabileceklerinin arasında en liyakatlisinin Meral olduğunu söyleyebilir misin? Samim ayakta hareketsiz dururken başını sağa eğdi ve omuzlarını kaldırıp indirerek içinden kendine cevap verdi: – Şimdi hayır. Şimdi haklısın. – Uzun zamandan beri nasıl aldanabildin? Böyle bir hadise olmasaydı bile, senin toz zerresi halindeki işaretleri bile manalandıran anlayışın, gerçek Meral’i kat kat aşan bir hayale çevrilmekten niçin alıkoyamadı?" 3.

2. Mustafa Kutlu'nun bir metninden örnek:

"Yarım kilo et, iki yüz elli gram beyaz peynir peşinde koşmaktan; ev sahibi ile dalaşmaktan kaçmışım güya... Çocukları bile sevmiyormuşum... Pöh... Onlara balkonda bir sebze bahçesi kurmaya kalkıştım... Düşünün, sevinsin, oyalansınlar ve bu uğraşı tabii unsurlar üzerinde sürdürsünler istedim... Sonra bahçeye bir de küçük fino bağlayacaktık... Balkondaki bahçe üzerine bu kadar ayrıntılı projeleri olan ben, çocukları sevmiyormuşum... Pöh... Her neyse... Bu Nahide faslı bu güzel günü berbat etmemeli... Yeniden ona dönmeliyim..." 3.