Türk edebiyatında şiir dönemleri şu şekilde sınıflandırılabilir: 1. Tanzimat Dönemi: 19. yüzyılın ikinci yarısında başlayan bu dönemde, "toplum için sanat" anlayışı benimsenmiştir. 2. Servet-i Fünun Dönemi: Tanzimat'ın etkilerini sürdüren bu dönem, daha özgür bir anlatımın önünü açmıştır. 3. Milli Edebiyat Dönemi: 1911-1923 yıllarını kapsayan bu dönemde, milli değerler ve idealler etrafında şekillenen bir edebiyat anlayışı benimsenmiştir. 4. Beş Hececiler: Milli Edebiyat döneminden etkilenen bu dönem şairleri, sade bir dil ve hece ölçüsü kullanmışlardır. 5. Yedi Meşaleciler: Kendinden önceki akımlara bir tepki olarak doğan bu dönem, "sanat, sanat içindir" anlayışını savunmuştur. 6. Saf Şiir Dönemi: Sembolizm etkisinde şekillenen bu dönemde, anlamdan çok duygulara ve hislere yoğunlaşılmıştır. 7. Toplumcu Gerçekçiler: 1923-1960 yılları arasını kapsayan bu dönemde, işçi, emekçi ve köylü sınıfının ezildiği düşüncesinden hareket eden bir akımdır. 8. Garip Akımı (Birinci Yeni): Günlük konuşma dilinde; gündelik sorunlara ve sıradan insanlara yer verilen bu akımın öncüleri Orhan Veli, Melih Cevdet ve Oktay Rifat'tır. 9. İkinci Yeni Akımı: Edip Cansever, İlhan Berk, Cemal Süreya, Turgut Uyar ve Ece Ayhan bu akımın temsilcilerindendir.