Eyvanın hikayesi, kökenleri Pers İmparatorluğu'na dayanan ve İslam mimarisinde önemli bir yer edinen bir mimari öğenin tarihçesini içerir. Eyvanın gelişimi şu şekilde özetlenebilir: 1. Antik Dönem: İlk olarak Mezopotamya uygarlıklarında MÖ 1. yüzyılda kullanılmıştır. 2. Part ve Sasani Dönemi: 2. yüzyıldan itibaren Part ve Sasani mimarisinde yaygınlaşmış, saray ve önemli yapıların önemli bir parçası olmuştur. 3. Türk-İslam Mimarisi: Karahanlılar döneminde Orta Asya'da kullanılmaya başlanmış, Gazneliler döneminde saraylarda ve kervansaraylarda yer almıştır. 4. Büyük Selçuklu Dönemi: Dört eyvanlı avlu düzeni, Büyük Selçuklular döneminde oluşmuş ve İran geleneğinin ulaştığı en üst nokta olarak kabul edilmiştir. 5. Anadolu Selçukluları: Anadolu'ya yayılan eyvan, özellikle medreselerde ve kapalı avlulu yapılarda sıkça kullanılmıştır. 6. Osmanlı Dönemi: Osmanlı mimarisinde eyvan yerine bir tarafı açık kubbeli mekanlar tercih edilmiştir. Eyvan, sıcak iklimlerde serin bir sığınak görevi görmesi ve kültürel etkinliklerin yapıldığı bir mekan olması nedeniyle hem işlevsel hem de estetik bir amaç taşır.