Osmanlı Devleti'nde toprak yönetimi, temel olarak mirî arazi sistemi üzerine kuruluydu. Bu sistemde: Toprakların mülkiyeti devlete aitti, ancak kullanım hakkı köylülere verilmişti. Köylüler, toprakları satamaz, hibe edemez veya vakfedemezlerdi. Tımar sistemi uygulanıyordu; bu sistemde topraklar, hizmet karşılığı olarak sipahilere tahsis edilirdi. Tımar sahipleri, köylülerin korunması ve devletin ordusuna asker temin edilmesi gibi sorumluluklara sahipti. Ürünlerden alınan vergiler, toplam ürünlerin %10'u dolayında olurdu. Ayrıca, mülk ve vakıf topraklar da bulunmaktaydı. Osmanlı toprak yönetimi, idari, askeri, mali ve iktisadi amaçlara hizmet ediyordu.