Osmanlı İmparatorluğu'nda emeklilik sistemi, "tekaüt" terimi ile ifade edilirdi ve bu sistem, askeri personelden bürokrasiye, dini görevlilerden sivil halka kadar geniş bir kesimi kapsardı. Emeklilik hakları ve ödenekleri şu şekildeydi: - Emekli maaşları, kanunnamelere göre belirlenirdi ve 15. yüzyılın ikinci yarısına ait Fatih Kanunnamesi bu konuda en eski kaynaklardan biridir. - Gelir sağlayan topraklar (zeamet, has), emekli olan devlet görevlilerine tahsis edilirdi. - Yüksek rütbeli ilmiye mensupları için günlük maaşlar ve arpalıklar belirlenirdi. - Hastalık veya yaşlılık nedeniyle görevlerini yerine getiremeyenler, gelirlerinin bir kısmını alarak yaşamlarını sürdürebilirlerdi. Osmanlı'da emeklilik sistemi, Avrupa'dan çok daha önce benimsenmiş ve uygulamaya konulmuştur.