1861 tarihli Maadin Nizamnamesi, madenleri iki gruba ayırır: 1. Mevadd-ı Madeniye (Cevherli Madenler): Altın, gümüş, bakır, kalay, çinko, krom, manganez gibi metalik madenler ile kaya tuzu. 2. Mevadd-ı Gayri Madeniye (Cevhersiz Madenler): Mermer, kireç, porselen toprağı, kum, kil, lüle yapımında kullanılan toprak gibi madenler. 1869 tarihli Maadin Nizamnamesi ise madenleri şu şekilde sınıflandırır: Ma’âdin-i Asliye (Asıl Madenler): Damar veya tabaka halinde bulunan altın, gümüş, demir, kalay, çinko gibi madenler. Ma’âdin-i Sathiye (Yüzey Madenleri): Yüzeyde dağınık olarak bulunan taş çeşitleri, alaşımlı kum, şaplı toprak gibi daha az hafriyyât ile çıkarılan madenler. 1906 tarihli Maadin Nizamnamesi, Osmanlı Devleti'nde maden mevzuatının temel ilkelerini oluşturmuş ve 1954 yılına kadar uygulanmıştır. Güncel mevzuatta ise maden işletmeciliği yöntemi değil, madenin cinsi ve güncel değeri öne çıkmaktadır.