Statü hukuku, asıl olarak akdi (sözleşme) ilişkinin tersi olup, kanunlarla daha önceden belirlenmiş genel, soyut, sürekli ve kişilik dışı statü, mevki ve kurallarla bireylerin ilişkilendirilmesini sağlayan bir hukuk dalıdır. Statü hukukunun temel nitelikleri: Çalışma rejiminin anayasal ilkelere dayalı olarak yasalarla belirlenmesi. Çalışma rejiminin devlet tarafından tek taraflı olarak belirlenmesi. Çalışanın yasadan kaynaklanan objektif durum ve koşullar ortaya çıkmadıkça yaşam boyu istihdam edilmesi. Çalışanların statüleri üzerinde tesis edilen işlemlere karşı yargı yoluna gidebilmesi. Statü hukukunun 19. yüzyılda temel öncülleri belirmekle birlikte, esas olarak Batı’da ve Türkiye’de tarihsel olarak, 1945 sonrası ortaya çıkan Fordist dönemde bütüncül olarak ortaya çıktığı kabul edilir.