İtalyan Yeni Gerçekçilik Akımı, II. Dünya Savaşı sonrasında İtalya'da ortaya çıkmış bir sinema akımıdır. Temel özellikleri: - Gerçek mekanlarda çekim: Filmler, stüdyo yerine gerçek yerlerde çekilirdi. - Amatör ya da yarı profesyonel oyuncular: Star sistemi reddedilirdi. - Doğal ışık kullanımı: Kameralar, elde taşınarak serbest hareketler yapardı. - Yalın ve basit kurgu: Aşırılıktan kaçınılır, belgesel benzeri bir anlatım tercih edilirdi. - Konusu: Yoksulluk, işsizlik, evsizlik, göç, savaşın getirdiği tahribat gibi toplumsal sorunlar ele alınırdı. Öne çıkan yönetmenler: Roberto Rossellini, Vittorio De Sica ve Luchino Visconti'dir. Akımın sona ermesinin nedenleri: Yetersiz kültürel birikim, sansür ve İtalyan seyircilerinin kaçışçı niteliğiyle öne çıkan beyaz telefon filmlerine daha fazla ilgi göstermesi gibi faktörlerdir.