UzayKeşifleri

Güneş'in gerçek görüntüsü, farklı dalga boylarında ve teknolojilerle elde edilen görüntülerle görülebilir: NASA'nın verileri: NASA, Parker Solar Probe'un 2024'teki yakın geçişi sırasında elde ettiği görüntüleri paylaştı. Video derlemesi: NASA, 10 yıl boyunca her gün topladığı yaklaşık 20 milyon gigabayt veriye karşılık gelen 425 milyon Güneş fotoğrafını birleştirerek 1 saatlik bir video oluşturdu. Atmosfer katmanları: Güneş'in gerçek görüntüsü, ışık küre (fotosfer), renk küre (kromosfer) ve taç küre (korona) gibi farklı atmosfer katmanlarını içerir. Güneş, Dünya'dan bakıldığında beyaz görünür, ancak atmosfer etkileri nedeniyle sarıdan kırmızıya kadar farklı renklerde de görülebilir.

Evrenin en iyi haritasını gösteren olarak, 2024 yılında oluşturulan Karanlık Enerji Spektroskopik Enstrümanı (DESI) ile elde edilen 3 boyutlu harita öne çıkmaktadır. DESI, Arizona'daki bir teleskopa bağlı 5 bin küçük robottan oluşmaktadır. Ayrıca, 2020 yılında oluşturulan ve 2 milyondan fazla galaksinin ölçümlerini içeren Genişletilmiş Baryon Salınım Spektroskopik Araştırması (eBOSS) da evrenin genişlemesine dair yeni anlayışlar sunmuştur.

Jüpiter'in yeni görüntüleri, çeşitli uzay araçları ve teleskoplar tarafından yakalanmıştır. James Webb Uzay Teleskobu, Jüpiter'deki kutup ışıklarının (aurora) ayrıntılarını ve nasıl oluştuklarını gösteren yeni görüntüler yakalamıştır. Astrofotoğrafçı Andrew McCarthy, 600 bin görüntüyü birleştirerek Jüpiter'in en net görüntülerinden birini oluşturmuştur. NASA'nın Juno uzay aracı, Jüpiter'in atmosferindeki değişiklikleri ve fırtınaları gösteren yeni görüntüler göndermiştir. Görüntüler, Jüpiter'in çeşitli özelliklerini ve atmosferini detaylı bir şekilde sergilemektedir.

Evrenin bazı sırları: Karanlık madde ve karanlık enerji. Ekzoplanetler. Kara delikler. Büyük Patlama (Big Bang). Atomların yapısı. Bu konular, astronomi ve fizik alanında yoğun araştırmaların merkezindedir.

Dünyaya çarpma ihtimali olan göktaşlarını tespit eden kurum NASA'dır. NASA'nın Gezegensel Savunma Koordinasyon Ofisi, 2023 yılında 2023 DW adı verilen ve 14 Şubat 2046'da Dünya'ya çarpma ihtimali olan göktaşını keşfetmiştir. Ayrıca, NASA'nın Dünya'ya Yakın Nesne Araştırmaları Merkezi (CNEOS), 2007 FT3 diye adlandırılan ve uzun yıllar sonra Dünya'ya çarpma ihtimali olan göktaşının yörüngesini belirlemek için çalışmalar yürütmüştür.

Evrenin haritası, farklı yöntemlerle çizilebilir: Logaritmik Harita Tekniği: Pablo Carlos Budassi, tüm evreni tek bir görsele sığdırmak için bu tekniği kullanmıştır. Yapay Zeka Algoritmaları: Astronomlar, yapay zeka kullanarak evrenin dinamiklerini ve yapısını tahmin eden algoritmalar geliştirmektedir. Ayrıca, çevrim içi araçlar kullanılarak da evrenin haritası oluşturulabilir.

Diğer gezegenlerde yaşam olup olmadığı hakkında birçok çalışma yapılmıştır. Bu çalışmalar arasında öne çıkanlar: James Webb Uzay Teleskobu: Ötegezegenlerin atmosferlerini analiz ederek yaşam izlerini araştırır. Kepler ve Hubble Uzay Teleskopları: Yaşam belirtileri arayışında önemli adımlar atmıştır. MIT Çalışması: İyonik sıvıların, suyun olmadığı gezegenlerde yaşam için uygun bir ortam sağlayabileceğini öne sürer. M Tipi Kırmızı Cüce Yıldızların Etrafındaki Gezegenler Üzerine Çalışma: Hangi gezegenlerin yaşama daha elverişli olduğunu belirlemek için çeşitli verileri bir araya getirir. Bu çalışmalar, yaşamın başka gezegenlerde de mümkün olabileceğini göstermektedir, ancak kesin bir kanıt henüz bulunamamıştır.

Apollo 13 görevinde hiçbir kişi ölmedi.

Yıldız paralaksı (trigonometrik paralaks), bir yıldızın, Dünya'nın Güneş etrafındaki hareketi nedeniyle, uzakta bulunan ve daha arkada kalan yıldızlara göre ters yönde olan hareketini ölçen bir yöntemdir. Bu yöntem şu şekilde çalışır: Bir yıldız, yılın belli bir zamanında gözlenir ve gökyüzündeki konumu işaretlenir. Altı ay sonra aynı yıldız tekrar gözlenir ve gökyüzündeki konumu tekrar işaretlenir. İki konumun, arka planda çok daha uzakta yer alan yıldızların konumuna göre gökyüzünde farklı yerlerde olduğu görülür. Yıldız ne kadar uzakta ise paralaks açısı o kadar küçük, yıldız ne kadar yakın ise paralaks açısı o kadar büyük olacaktır. Yıldız paralaksı, yalnızca 100 parsekten daha yakın yıldızlar için kullanılabilir.

En güçlü kanıt, bilimsel araştırmalarda randomize kontrollü çalışmalar (RKÇ) olarak kabul edilir. Diğer güçlü kanıt türleri arasında meta analiz, sistematik derleme ve kanıta dayalı uygulama rehberleri bulunur. Bilimsel bir keşif bağlamında en güçlü kanıt olarak, NASA'nın James Webb Uzay Teleskobu'nun gözlemleriyle, Dünya'dan 124 ışık yılı uzaklıktaki K2-18b gezegeninde yaşam belirtileri olabilecek kimyasal izlerin tespiti gösterilebilir.

Güneş'in gizemli fotoğrafları arasında şunlar sayılabilir: Gülümseyen Güneş fotoğrafı. Devasa küre iddiası. Ayrıca, 2023 yılında Andrew McCarthy ve Jason Guenzel'in 90 bin ayrı Güneş fotoğrafını birleştirerek oluşturduğu "Helios'un Füzyonu" adlı fotoğraf da bazı kişiler tarafından gizemli olarak değerlendirilebilir.

Herkül-Kuzey Tacı Büyük Duvarı (Her-CrB GW), yaklaşık 10 milyar ışık yılı uzunluğuyla gözlemlenebilir evrendeki boyut ve kütle açısından bilinen en büyük yapıdır. Bu devasa yapı, galaksilerin ve galaksi kümelerinin oluşturduğu bir filamenttir. Herkül-Kuzey Tacı Büyük Duvarı, adını aldığı Herkül ve Kuzey Tacı takımyıldızlarının çok ötesine uzanarak, Bootes (Çoban) takımyıldızından Gemini'ye (İkizler) kadar geniş bir alanı kaplar.

Uzayda Ne Var? Uzayda hava yoktur, sadece yıldızlar, gezegenler ve diğer gök cisimleri bulunur. Uzayda Nasıl Nefes Alınır? Uzayda nefes almak için astronotlar özel giysiler giyerler. Ayrıca, uzay araçları ve uzay istasyonları, astronotlara nefes alabilecekleri bir ortam sağlar.

Ay'da bayrakların dalgalanıyor gibi görünmesinin birkaç nedeni vardır: Düşük yerçekimi: Ay'daki zayıf yerçekimi, bayrağın daha az gergin durmasına ve daha dalgalı bir görünüm sergilemesine sebep olur. Astronotların hareketleri: Astronotlar, bayrağı dikerken veya sabitlerken ileri geri hareketler yaparlar. Bu hareketler, bayrak kumaşında dalgalanmalar oluşturur. Özel mekanizmalar: Bayrak direklerinde, bayrağın düz durmasını sağlayan yatay çubuklar bulunur. Bu çubuklar, bayrağın dalgalanmasını kısmen engeller ancak tamamen durdurmaz. Ay'da atmosfer bulunmadığı için, hava akımı veya rüzgar gibi doğal faktörler yoktur.

Voyager 2'nin Neptün'e ulaşması 12 yıl sürmüştür. Voyager 2, 20 Ağustos 1977 tarihinde fırlatılmış ve 25 Ağustos 1989'da Neptün'e ulaşmıştır.

NASA'nın Voyager 2 uzay aracı, Güneş Sistemi'nden yaklaşık 18,5 milyar kilometre uzaklıkta bulunmaktadır. Voyager 2, 20 Ağustos 1977 tarihinde fırlatılmış olup, sırasıyla Jüpiter, Satürn, Uranüs ve Neptün'ü ziyaret etmiştir. Bilim insanları, uzay aracının sinyallerini izleyerek konumunu belirlemektedir.

En büyük bulutsu olarak NGC 262 galaksisini çevreleyen Hale Bulutu kabul edilir. Bu bulut, 1.300.000 ışık yılı uzunluğundadır. En güzel bulutsu olarak ise birkaç aday bulunmaktadır: Limon Dilimi Bulutsusu (IC 3568): Neredeyse mükemmel küresel bir morfolojiye sahip, basit bir bulutsudur. Maymun Başı Bulutsusu: Orion takımyıldızındaki Betelgeuse yıldızının yakınında bulunur ve hiyerarşik çöküş süreci boyunca oluştuğu düşünülmektedir. Karina Bulutsusu: Dünya'ya en yakın dev H II bölgesi olarak bilinir. Bulutsuların güzelliği kişisel tercihlere göre değişebilir.

Solucan deliklerinin var olduğu kanıtlanmış değildir ve şu ana kadar herhangi bir gezegende solucan deliği bulunduğuna dair bir kanıt bulunmamaktadır. Solucan delikleri, Albert Einstein'ın genel görelilik kuramı ile teorik olarak mümkün kabul edilen, uzay-zamanın bükülmesiyle oluşan ve evrendeki uzak mesafeleri hızlı bir şekilde kat etmeyi sağlayan yapılar olarak tanımlanır.

Uzayda sınır olarak kabul edilebilecek bir ışık yılı mesafesi bulunmamaktadır. Ancak, gözlemlenebilir evrenin en uzak ucu yaklaşık 46-47 milyar ışık yılı ötede olarak hesaplanmıştır. Ayrıca, evrenin sonsuza kadar genişlemeye devam edeceği varsayıldığında, "gelecekte görülebilirlik sınırı" yaklaşık 62 milyar ışık yılı olarak belirlenmiştir. Bu mesafeler, evrenin genişlemesi ve ışık hızının sınır olması nedeniyle, daha uzaktaki cisimlerin yaydığı ışığın bize ulaşamayacağı noktaları ifade eder.

Ay yürüyüşü süresi, farklı görevler için değişiklik göstermektedir: Apollo 11: Neil Armstrong ve Buzz Aldrin, Ay yüzeyinde toplam 21 saat 36 dakika kalmıştır. Apollo 12: Pete Conrad ve Alan Bean, Ay yüzeyinde 7 saat 37 dakika geçirmiş ve 20,4 km'lik bir alanı dolaşarak numune toplamıştır. Ay'a yapılan son insanlı uçuş, 7 Aralık 1972'de gerçekleşen Apollo 17'dir.