Kafkasya

Osmanlı Devleti'nde köleler üç ana kaynaktan temin ediliyordu: savaş esirleri, Kafkasya ve Afrika. 1. Savaş Esirleri: Özellikle Balkanlar'da yapılan fetihlerde ele geçirilen düşman askerleri köle olarak alınırdı. 2. Kafkasya: On sekizinci yüzyıldan itibaren Kafkasya'dan Çerkes, Gürcü, Tatar ve Laz köleler, özellikle cariyeler Osmanlı topraklarına getirilirdi. 3. Afrika: Sudan başta olmak üzere çeşitli Afrika ülkelerinden siyahî köleler temin edilirdi.

1869-1907 yılları arasında Adana Vilayetine iskân edilen bazı Kafkas göçmen grupları şunlardır: Nogaylar. Karaçay ve Çerkezler. Abhazlar. Batum ve Tiflis göçmenleri. Bunların dışında, 1892, 1900, 1905 ve 1907 yıllarında da çeşitli Kafkas göçmenleri Adana’ya iskân edilmiştir. Göçmenler, vilayetin boş olan her yerine, genellikle her köye bir iki hane olacak şekilde karışık olarak yerleştirilmiştir.

Çerkezler, Rusya'nın Kafkasya'da uyguladığı sömürgeci ve yayılmacı politikalar nedeniyle Türkiye'ye göç ettiler. 18. yüzyıldan itibaren Kafkasya'yı işgal etmeye başlayan Rusya, bölge halkına baskı yaparak asimilasyon politikaları uyguladı. 19. yüzyıldan itibaren başlayan ve 1864 Kafkas Sürgünü ile doruk noktasına ulaşan göçler neticesinde, Anadolu'ya gelen toplulukların önemli bir kısmını Çerkezler oluşturdu.

Kafkas Türklerinin atası olarak kabul edilen topluluk, Sind-Meot kabileleri olarak bilinmektedir. Ayrıca, tarih boyunca bölgeye egemen olan Kimmerler, İskitler, Bulgarlar, Sabir-Hun ve Kıpçak Türkleri de Kafkas Türklerinin etnik bütünleşmesine katkıda bulunmuştur.

Kafkas kızlarının kökeni, Kafkasya bölgesinde yaşayan çeşitli milletlere dayanır. Ayrıca, İskitler, Alanlar ve Sarmatlar gibi tarih öncesi dönemlerde bölgede yaşamış halklar da Kafkas ırkının kökenine katkıda bulunmuştur.

Güneybatı Kafkas Cumhuriyeti'nin kurucusu Cihangirzade İbrahim Bey'dir.