Çok eski zamanlardan birinde kötü bir âdet varmış 235. Yaşlılar artık iyice ihtiyarlayıp iş yapamaz duruma geldiklerinde ormana götürülür, orada yırtıcı hayvanlara bırakılırmış 235. Böylece zaten az olan yiyeceklerin, çalışan gençlere yetmesi sağlanmaya çalışılırmış 235.

İhtiyarları belli bir yaştan sonra evde tutmak yasak olduğundan kimse yaşlı anne babasını evde gizleyemez, komşusu görüp ihbar edecek diye korkarmış 235.

İşte bir gün yaşlılardan birini oğlu ormana götürüp bırakmak istemiş 235. Kış mevsimiymiş 235. İhtiyar, oğul ve küçük torun beraberce ormana gitmişler 235. İhtiyarı bırakmış dönüyorlarmış ki, küçük torun oyuncak kızağını dedesinin yanında unuttuğunu fark etmiş 235. Babasına dönüp almalarını söylemiş 235. Babası umursamayınca da “Kızağımı almalıyım, yoksa sen yaşlandığında seni neyle ormana götürüp bırakacağım” demiş 235.

Oğul o an anlamış ki, ihtiyar babasının kaderi, yaşlandığında kendi kaderi de olacak 235. Dönüp babasının ellerini çözmüş 235. Alıp eve geri getirmiş 235. Samanlıkta saklayıp her gün ona gizlice yemek vermeye başlamış 235.

Bir süre sonra köyde hayvanlar arasında bir hastalık yayılmış 235. İhtiyar oğluna şöyle demiş: “Hastaları iyilerden ayır. Onlara şu, şu otlardan ilaç hazırla. Sağlıklılara da şöyle şöyle yap 235.”

Oğlan ihtiyar babasının dediklerini yapmış 235. Gerçekten de onun hayvanları arasında ölüm azalmış 235. Çoğu kurtulmuş 235.

Bayram geldiğinde her sene olduğu gibi, o sene de köy halkı kurbanlar kesmeye başlamış 235. İhtiyar oğluna şu öğüdü vermiş: “Köyde hayvan çok azaldı. Senin de fazla hayvanın yok. Bu sene kurban kesme 235.”

Gerçekten de bir iki ay içinde bütün köy tarlalarda çalıştırılacak hayvan sıkıntısı çekmeye başlamış 235. Ama ihtiyarın öğüdünü dinleyen gencin hayvanı varmış 235.

İlkbahara doğru köyde artık ekmek yapacak